Читать книгу Śluby panieńskie czyli Magnetyzm serca - Fredro Aleksander - Страница 12

Tak, tak, panie Radoście, podzielam twe żale.

Ale mnie się pan Gustaw nie podobał wcale!

Miłość własną, przeczącą, co drugim należy19

Najtrudniej mi przychodzi przebaczyć młodzieży.

Tej wady Gustaw nie ma.

Ma tylko zalety,

A żadnej wady? – prawda?

Ach, ma, ma, niestety!

A tą jest?

Roztargnienie, wesołość, pustota…

No, co mam obwijać – trzpiot!

Nie widzę w nim trzpiota.

Ach, mościa dobrodziejko, któż to już zaprzeczy?

Ale ma serce dobre, głowę nie od rzeczy;

To nie minie jak płochość, z czasem nie uleci,

To jest szczęścia rękojmią dla żony i dzieci.

Wszystko dobre w nim widzisz.

Kocham go jak syna.

żałośnie/ Ale tylko ja jeden.

To nie moja wina.

I Aniela się krzywi.

I wprawdzie ma czego.

Biedny Gustawek! Wszyscy bij zabij na niego.

A ten sen? jest trzpiotostwo? – nie: lekceważenie.

Ach! wszakcim20 go obudził!

A to jak ocenię,

Gdy potem wleciał do nas, jakby jęty szałem?

Co robił? – Byłeś.

Wszakci21 na niego mrugałem.

Lubię w młodym wesołość; i wesołość szczera,

Choć czasem w zbytek przejdzie, jednak wzgląd odbiera22.

Lecz udana już nie ma do tych względów prawa,

I taka dziś wzbudziła szaleństwa Gustawa.

Szaleństwa; – był szalony – to nie ma gadania,

Lecz czasem i nieśmiałość do tego nas skłania:

Drży, stoi, a potem huż, jak ów koń z narowu,

Co raz z miejsca, już nie zna ni płotu, ni rowu.

Co? On?

Nieśmiały.

Gustaw?

Gustaw. Ręczę pani.

A, wybornie!/ Śmieje się.

O, biedny! biedny Gucio mały.

Trzech nie zliczy!/ Śmieje się.

No… prawda, że jest nadto śmiały.

żałośnie/ Ale cóż ja mam robić?

Wziąć go lepiej w kluby23.

Bo mówiąc między nami, ten Gustawek luby

Wyrabia ze stryjaszkiem, co mu się podoba.

Oho, ho, ho! – I jedna nie przeminie doba,

Żeby mu paternoster24 nie wleciał do ucha.

O, tak, wiem dobrze: waćpan zrzędzisz, on nie słucha.

Ach, jak on mi dziękuje za każdą przestrogę.

Ale chcesz pani prawdy, ja nią służyć mogę:

Pani to dobrodziejka psujesz panny swoje.

Ja psuję!

Pani.

Bój się Boga!

Ja się boję.

Lecz tak jest.

Drżą przede mną.

Zapewne!

I pewnie.

Szkoda, żeś tu dziś nie był, jak płakały rzewnie.

Ale chociaż ja zero, Gustaw pełen winy,

Jednak nic mi nie kryje.

Cóż znaczą te miny?

Ściągasz je do Anieli, albo też do Klary?

Hm! Hm!

Cóż?

Jakieś śluby!

Dziecinne zamiary,

O których nie chcę wiedzieć, domyślam się ledwie.

Długo przy matce Klary bawiły obiedwie25,

Wiesz, jakie przed oczyma miały tam pożycie;

Przy tem kilka złych książek przeczytanych skrycie,

Równie jak mego szwagra gorszące rozmowy

Wpoiły, nie w ich dusze, ale w młode głowy,

Ową nienawiść mężczyzn, którą ciągle puszą.

Na cóż więc zbijać myśli, co się zmienić muszą?

Zmienić się, zmienią, pewnie, lecz kłopot dla Gucia.

Zresztą lepiej za mało, niż za wiele czucia.

Ach, mościa dobrodziejko!

Zawsze Radost jeszcze…

Zawsze.

Idź, popieść Gucia.

Już ja go popieszczę.

Co ja pocznę z tym chłopcem! To rzecz niesłychana!

Żebym go mógł, u czarta, związać jak barana,

Przywieść gwałtem przed ołtarz, narzucić mu żonę,