Читать книгу Śluby panieńskie czyli Magnetyzm serca - Fredro Aleksander - Страница 7

Cóż cię, panie Albinie, sprowadza tak wcześnie?

Niestety!

Jak wzdychałeś, tak wzdychasz boleśnie.

Ach! jakże nie mam wzdychać, kiedy w smutku tonę;

Kiedy nocne minuty łzami przeliczone!

A ja ci radzę, wypogódź twe czoło,

Nie bądź Gustawem – lecz kochaj wesoło:

Te elegije i miłosne żale

Młodej dziewczyny nie podbiją wcale;

A zwłaszcza Klarę, co jak iskra żywa,

Jeżeli westchnie, to wtedy gdy ziéwa;

Klara, co spocząć, rzadziej milczeć zdoła,

Sprzeczna z układu, z natury wesoła,

Lęka się smutku, któregoś obrazem.

Ach! możnaż kochać i nie płakać razem?

Już dwa lata się kończą, jak powabność Klary

Wznieciła moją miłość bez granic, bez miary.

Nie ma dnia, bym nie błagał najczulszem wejrzeniem;

Samem już tylko teraz oddycham westchnieniem;

Łzami skrapiam jej ślady, skrapiam całą drogę:

I kamień już bym zmiękczył, jej zmiękczyć nie mogę.

Żebyś i sto lat jęczał, wszystko nic nie znaczy.

Ach!

Cóż dalej chcesz robić?

Co? – Umrę z rozpaczy.

Może cię kocha.

Kocha? – Umarłbym z radości.

Każ więc sobie zawczasu dzwonić z przezorności.

Ja płaczę, ty się śmiejesz.

Śmiej się i ty razem.

Ach, posłuchaj mnie raczej, nie dręcz tym rozkazem.

Myślałem, że wytrwałość najczystszych płomieni

Nienawiść w łagodniejsze uczucia przemieni,

Ową nienawiść mężczyzn powziętą z rachuby,

Którą w duszy piastuje, z której szuka chluby.

Ach, błędna myśl, niestety! zwodnicze nadzieje!

Jej serce coraz stygnie, a moje goreje!

Bywaj zdrów!

Ach, gdzie idziesz?

Ach, idę do siebie.

Nie litujesz się żalu, opuszczasz w potrzebie.

Chciałbym jeszcze do domu pojechać na chwilę.

Tylko że już podobno… jeśli się nie mylę…

Oho! tak to już późno! Wdaj się tylko z trzpiotem:

U niego jak rozsądek, tak wszystko na potem.

Czekaj, zwierzyć ci muszę straszną tajemnicę.

Dla Boga, co to będzie!

Rzecz całą oświécę.

Albinie; ja truchleję!

Zachowasz ją święcie?

Mów!

Klara i Aniela mają przedsięwzięcie…

Słuchaj i zapłacz, nigdy – nie iść za mąż.

Szczerze?

Co? – Ty się śmiejesz z tego?

Śmieję, bo nie wierzę.

Ja ci ręczę.

I skąd wiesz?

Wiem pewnie.

Daj Boże!

Taki bodziec Gustawa obudziłby może.

Byle mu wierzył./ do Albina

Dzięki za dobrą nowinę.

Jak to, Radoście, dobrą? – Dobrą, a ja ginę.

Nie zginiesz, będziem żyli.

Ty się śmiejesz zawsze.

Ty zaś nie płacz, a losy będą ci łaskawsze.

O miłości, miłości! ty żalów przyczyno!

Złorzeczyć ci nie mogę, bo mile łzy płyną.

Lecz Klaro! kiedyż równą odpłacisz mi miarą?

Kiedyż ze mną zapłaczesz? Klaro! Klaro! Klaro!