Читать книгу Śluby panieńskie czyli Magnetyzm serca - Fredro Aleksander - Страница 6

A stryjaszek!całując w rękę/

Dzień dobry!

Witamy z podróży!

Już wstałeś?

Jeszcześ nie spał?

Dość czasu.

Dzień duży.

Dopiero świta.

Świta, ale w twojej głowie.

Niech i tak będzie, niech świta na zdrowie.

Byle mnie kochał stryjaszek kochany,

Był mi zawsze zdrów, czerstwy i rumiany.

Lecz, cóż to? mars? mars? fe! precz z nim do licha!

No… proszę… troszkę. – Niknie wyraz srogi.

Czoło się równa, oko się uśmiecha.

Otóż tak lubię,/ ściskając go/

mój stryjaszku drogi!

Mój Gustawie, powiedz mi: chcesz, czy nie chcesz żony?

Chcę, chcę, stryjaszku.

Pewnie?

Jestem jej spragniony —

Jakiże to więc sposób wyszukałeś sobie?

Ja nic dotychczas nie wiem o sposobie.

Te wycieczki przez okna, te nocne wyprawy.

I cóż!

Cóż! Panna!

A, bardzom ciekawy.

Co moją pannę to obchodzić może,

Kiedy, jak i gdzie ja się spać położę?

Nie śpię – tem lepiej dla niej, bo na jawie

Nią tylko jedną myśli moje bawię,

I do niej wzdycham jak w dzień, tak i w nocy;

Ale jak zasnę – jestże to w mej mocy?

Mój Gustawie! – Dla Boga, porzuć myśli płoche,

I raz tylko, raz pierwszy zastanów się trochę.

Kilka dni jesteś pośród tak godnej rodziny,

I nie ma dnia jednego… gdzie tam dnia!… godziny,

Żebyś czegoś nie zbroił, aż się serce kraje.

Pani Dobrójska sama opiekę ci daje;

Nie idąc wzorem matek, co nos górą noszą,

Kiedy w duszy o zięcia wszystkich świętych proszą —

Pamiętna twych rodziców i mojej przyjaźni,

Swój zamiar względem ciebie głosi bez bojaźni.

Ale wszystko na próżno, daremnie się trudzi:

Miejski panicz w wieśniakach innych widzi ludzi;

Swoich nudów nie kryje, grzeczności nie sili,

I chce dać uczuć wartość każdej swojej chwili.

Wróbel się tylko, mówią, pustej strzechy trzyma,

Ale co w twojej głowie już i wróbla nie ma.

Prawda, prawda, stryjaszku, zbyt słuszne przestrogi;

Ach, ojcowskiemi strzeżesz mnie oczyma,/ ściskając go

O, jesteś dla mnie skarb, przyjaciel drogi,

Dzięki ci, dzięki za twoje przestrogi.

Mój ty poczciwy, mój luby Gustawie!

Mój przyjacielu, mój ojcze kochany!

Zobaczysz, jak się ogromnie poprawię,

Bylem miał tylko powód do odmiany.

A teraz zgadnij, jaką dziś zabawę…

O dla Boga! on swoje! Otóż masz poprawę.

Ach zmiłuj się, uważaj, powiedz, czy to ładnie,

Że z domu pan zalotnik oknem się wykradnie,

Aby noc całą Bóg nie wie gdzie trawić!

Ależ stryjaszku, ja się muszę bawić.

Bawić!

A wprawdzie, w tym szanownym domu.

Gdzie każdy dla mnie aż nadto łaskawy,

Gdzie nie ubliżam w niczem i nikomu,

Żadnej dotychczas nie widzę zabawy.

Idzież tu o zabawę, wrzawę nieustanną?

Ależ o nudy idzie.

Nudy z piękną panną!

Nie będą nudy, jak się kochać będę.

I kiedyż to nastąpi?

Jak się z nią ożenię.

Albo inaczej: jak na koszu8 siędę9.

Ba, ba, ba! jeszcze czego.

I skąd pewność, że nie?

Jestże to napisano, wyryto na niebie,

Że Aniela koniecznie musi pójść za ciebie?

Pójdzie, pójdzie, stryjaszku.

Tylko bardzo proszę,

Niech samochwalstwa od ciebie nie znoszę.

Do samochwałów któż tego policzy,

Który rozsądnie zważa i powiada,

Że gdzie dwie rodzin związku sobie życzy,

Związku się w końcu spodziewać wypada?

Prawda, jeśli Aniela choć trochę polubi.

Bądź z łaski swojej spokojny w tym względzie.

Już ja ci ręczę, wszystko dobrze będzie.

Nadto pewności, a ta pewność zgubi.

Już spuść10 się na mnie… Ale dość tych fraszek.

Teraz niech zgadnie kochany stryjaszek…

Pewnie, gdzie byłeś?

Gdziem bawił tak długo.

Wymów już, wymów, bo cię diable dusi.

Na miejskim balu byliśmy przebrani.

Na jakim balu?

Pod Złotą Papugą.

W karczmie!

Przebrani.

O Boże! o Boże!

Tego młodemu nikt pewnie nie zgani.

Pewnie pochwali?

Bo pochwalić musi.

Piękna mi szkoła!

Lepsza być nie może.

Na małym świecie, co się wielkim mieni,

Gdzie każdy trwożnie po śliskiej przestrzeni,

Jakby na szczudłach i w przyłbicy chodzi;

Tam, czem są ludzie, niechaj nikt nie bada.

Ale gdzie człowiek mało pozór ceni,

Przybranym kształtem nie chce i nie zwodzi,

Gdzie więcej wola, niż rozum nim włada,

Tam schwytaj pędzel, wzór stoi gotowy.

Otóż go macie! Jest La Bruyère11 nowy.

Gucio! dopieroś dziękował za radę.

I co mi teraz przychodzi do głowy.

Na przykład?

Jedźmy tam dziś.

Ja z tobą?

Ty ze mną.

Oszalał!

Wcześniej wrócisz.

Tą drogą tajemną.

Jedziesz?

Dajże mi pokój.

No, to sam pojadę.

Guciu! dopieroś dziękował za radę.

Luby stryjaszku! wkrótce się ożenię.

No! i dlatego takie figle stroi.

Już raz ostatni.

Ja go nie odmienię,

To rzecz daremna.

Na kasztana wsiędę!…

O! na kasztana!

Przede dniem tu będę.

Weź już moją dorożkę, a kasztan niech stoi.

Jeszcze kark skręci z tego waryjata.

Dobrze, stryjaszku.

I deliję12 moją.

Dobrze, stryjaszku.

W tej kurteczce lata.

Jeszcze kataru u diaska dostanie.

Dobrze, stryjaszku, jak chcesz, tak się stanie.

Ja zawsze mówię, święte rady twoje.

Otóż masz, teraz powie, że to z mojej rady

Przez okna łazi na nocne biesiady.

Zatem radzisz wchodzić drzwiami?

Gadajże z waryjatami!

Ja ci radzę pójść spać.

Spać?

Bladyś, aż niemiło.

Blady? To dobrze, to nic nie zaszkodzi:

Bladość niepokój miłosny dowodzi,

Bladości prędzej niż słowom się wierzy.

Pamiętasz przecie, jak to dobrze było

Rano, nazajutrz, po twojej wieczerzy?

Mojej wieczerzy?

To jest, mówiąc szczerze,

Ja sam dawałem tę sławną wieczerzę,

Ale stryjaszek potem długi płacił.

Niestety!

Wcalem na cerze nie stracił.

„Teraz to kocha – rzecz niezaprzeczona —

Jak blady, słaby! – on z miłości skona” —

Powiedz sam, wszakże prawda, tak mówiono.

I gdybym nie był zanadto…

No, no, no,

Nie dość szaleje, jeszcze mnie powiada!

Teraz idź i śpij, taka moja rada.

Ale mój Guciu, Guciuniu serdeczny,

Staraj się zbliżyć, podobać Anieli.

Dobrze, stryjaszku.

Dla matki bądź grzeczny.

Dobrze, stryjaszku.

I na miłość Boga,

Jeśli ci jeszcze moja przyjaźń droga,

Nim się odezwiesz, pomyśl pierwej nieco.

Bo często słowa jakby z worka lecą,

Ale sensu w nich – no! – tego tam nie ma. —

A teraz idź spać, już mrugasz oczyma.

Pójdę się przebrać.

Pamiętaj, Gustawie…

Sam się zadziwisz, jak się dziś poprawię.

Poprawię! Zawsze jedno co godzina,

Zadziwisz się! tak!/ przechodząc nagle w uczucia

Kochany chłopczyna!