Читать книгу [vii] - Gilbert Gibson - Страница 4

ek’t ’n hond hy stap

deur die oop veld naby my

huis styf teen my been

neus gevestig op die vreemde

reuke ver of woes geleë

soos die son bo-oor bome

vou hy sy vlerke vir my oop

skemer tot lig gevalk

ek laat vir hom ’n dun fluit

dat ons omdraai

om onder wolke te vertoef en bly hoop

ons gaan stap eendag

deur ’n digte staning doringbome

voor ’n rant waar die sweem van

ribbokke in die skaduwee lê

plek-plek omliggende gras nog

vars gedou en nat voor die snoet

en voor ons meedoënloos

’n kiewiet sal vlug sy voete verwild

sy oë rooikring-cokebottelbodems

in die opkomende