Читать книгу Helena Hugo Tweede Keur - Helena Hugo - Страница 12

Die res van Sondag bly Walter weg. Johan, Carol, hul kinders, Andries, Linda, hul baba en Tjaart en Berdine kom kuier die middag vir koek en koffie.

Almal wonder: Waar is Walter?

“Hy slaap,” maak Magriet verskoning. “Die son het hom gister sleg gevang.”

“Hy moet sy vloeistofinname dophou en sy dokter gaan sien as hy ’n hoofpyn het wat nie wil weggaan nie,” sê Berdine ernstig, goeie dokter in wording.

“Hy sal drink as hy dors is,” sê Magriet dubbelsinnig.

“Wanneer raak julle twee verloof?” Berdine weet niks van die dreigende afskeid nie.

“Nie gou nie,” antwoord Magriet vaag.

“Jy wil seker eers ontslae wees van daai krukke.”

Walter ken sy storie. Maandagmiddag toe sy van die skool af kom, staan daar ’n ruiker met ’n hartvormige boodskap op die eetkamertafel.

“Walter het dit kom afgee,” sê Millie, heel oorbodig.

“Dis môre Valentynsdag. Kan ek hom afsê op Valentynsdag?”

Millie haal haar skouers op. “Dis seker net so goed soos enige ander dag.”

Magriet SMS vir Walter: Dankie vir die Valentynsblomme. Dit help nie. Ons moet praat.

Hy SMS terug: Maandeinde. Kan nie van die werk af wegkom voor negeuur vanaand nie. Jammer oor Valentynsdag, ons kan uitgaan as jou spalke af is.

Sy: Valentyn is ’n geldmaakfoefie. Kom môremiddag hiernatoe.

Hy: Sport tot sesuur.

Sy: Oormôre?

Hy: Afgespreek.

Magriet gee haar selfoon vir haar ma sodat sy die hele gesprek kan lees.

“Teen oormôre is julle albei afgekoel. Skryf vir hom ’n behoorlike brief, swart op wit.”

Magriet gaan sit voor haar skootrekenaar en komponeer ’n essay vir Walter. Sy herinner hom aan hul eerste ontmoeting en die goeie tye saam, maar noem ook die slegte dae en vele misverstande. Sy is versigtig om niks oor vis en visvang te sê nie. Sy neem die skuld op haar. Sy is jonk, skaars twee-en-twintig. Sy sien nie kans vir ’n lang verlowing nie en sy wil nie binnekort trou nie. Sy vra haar vryheid en gee hom syne met geen verwyte nie. Hopelik sal hulle vriende bly. Dis totsiens en nie vaarwel nie.

Sy bekyk die laaste sin. Netnou kry hy die idee dat sy speletjies speel, terwyl sy doodernstig is. Hoe sluit jy so ’n brief af?

Totsiens, Walter. Vaarwel, Walter.

Magriet vee die brief uit en begin van voor af.

Liewe Walter, ek was eerlik toe ek Sondag gepraat het. Ek kan nie meer met jou uitgaan nie. Dit was lekker toe ons vriende was, maar ek moes nooit toegelaat het dat ons verhouding in ’n romantiese rigting ontwikkel nie. Ek moes jou nooit toegelaat het om my te soen en te druk nie.

Sy lees die laaste sin oor, vee dit uit en vervang dit met: Ek het ’n fout gemaak en dit kan nie so aangaan nie. Ons moet liewer nou uitmekaar gaan voor ons trou en die fout van ons lewe maak.

Ek hoop jy stem saam.

Magriet.

Sy druk die brief, vou dit netjies en steek dit in ’n koevert, vat dit saam slaapkamer toe en gaan lê op die bed, die koevert op die bedtafel langs haar. Die besigheid met Walter maak haar moeg, maar sy kan nie tot rus kom nie.

Oor ’n week sien sy haar fisioterapeut en dit bly ’n aangename vooruitsig, al is hy verloof en arrogant. Dalk skuif hy haar boonop oor na Nicola, maar sy moet steeds ontslae raak van Walter. Hy het haar immers teleurgestel voor sy eens geweet het daar is iemand soos Pierre de Meyer. Sy doen die regte ding.

Sy sit regop op die bed, haal die brief uit die koevert en lees dit weer deur. Dis ’n simpel brief, onbeholpe en kortaf gestel. Dit sal nie deug nie. Sy sit dit terug in die koevert en lê weer.

Deur die newels van moegheid kyk Walter na haar. Hy lyk moedeloos en verstote, hy skud sy kop teleurgesteld. Sy is hartseer en voel lus om te huil, al weet sy nie regtig hoekom nie. Alles word sag en vaal en dan swart in haar kop.

Sy het seker geslaap, want sy raak eers weer bewus van die kamer om haar toe iemand aan die deur klop.

“Is jy wakker?” Haar ma stoot die deur oop. Dis skemer. Het sy so lank geslaap?

“Skies, ek wou net bietjie gelê het.”

“Jy was moeg en ontsteld.” Millie trek die kamerdeur agter haar toe en kom staan langs haar bed.

“Daar’s nog iets wat jou gaan omkrap.”

“Wat?”

“Jy sal nooit raai wie’s hier nie.”

Magriet sit vinnig regop. “Wie?”

“Walter se ma-hulle.”

“Nee! Wat soek hulle hier?”

“Nie so hard nie,” keer haar ma.

Magriet voel of sy onder die bed wil inkruip. “Is dit hy wat hulle laat kom het?”

“Hulle is in Johannesburg om ’n velspesialis te sien. Noeline het moesies op haar rug en skouers wat kankeragtig geword het.”

Magriet is verlig, maar sy kry Noeline jammer. Sy is juis so lief vir die son.

“Siestog, dis naar. Wat sê sy?”

“Sy’s nou spyt dat sy heeldag en aldag in haar baaikostuum rondloop.”

Moeisaam swaai Magriet haar bene van die bed af. “Waar bly hulle? Tog nie hier nie?”

“By Walter, maar ek het hulle vir ete genooi. Jy beter jou hare kam en vorentoe kom.”

“Hoekom het hy nie gesê nie?”

“Hulle sou volgende week eers kom, maar die moesies het vererger. Toe bel hulle die spesialis en kry ’n kansellasie.”

Haar blik val op die koevert met die afsêbrief. “Weet hulle van my en Walter se rusie?”

“Ek het niks gesê nie.”

“Los dit liewer tot Noeline klaar geopereer is.”

“Dis die beste. Hulle is erg oor jou.”

“Dis gaaf, maar hulle maak dit so moeilik vir my!”

“Jou pa sê hulle is sout van die aarde.”

“Eerder sout van die see,” brom Magriet terwyl sy orent kom. Sy keer vir Millie voor dié kan teruggaan. “Wat dink Ma van hulle?”

“Ek kan sien wat jou hinder. Hulle is anders as ons.” Millie trek die kamerdeur toe en praat sag. “Ons het turksvykonfyt en moskonfyt present gekry, en hou vas – ’n sak vol droë bokkoms. Die hele kombuis stink na vis.”

“Gooi dit vir die bure se katte.”

“Netnou sleep hulle dit in die straat af! Roer vir jou, en onthou om weer dankie te sê vir die ruiker wat hulle gestuur het.”

Uit is sy, deesdae veel ratser en vinniger as Magriet. Magriet vee die slaap uit haar oë en versteek dan die afsê-brief in die laaikas onder haar onderklere. Sy bind haar omslaanromp om haar lyf, kam haar hare, vat haar krukke vas en stap sitkamer toe.

Sy het gehoop sy sien hulle nooit weer nie en hier sit hulle – die Korbs van Tietiesbaai. Hulle het uit hul pad gegaan om haar in hul wêreld in te wy en haar as Walter se meisie aan hul vriende voor te stel. Hulle het haar met ope arms aanvaar en niks behalwe haar watermorsery gekritiseer nie.

Maar hulle het haar nie een keer gevra of sy van aas en viskoppe hou nie. Nee, hulle het haar elke dag sonder seremonie rotse toe gesleep en haar heeldag so op haar senuwees gehad dat sy gedurig haar vislyne gekoek het.

Magriet wil nie lelik wees nie, maar dis geen wonder Noeline het velkanker nie, dink sy terwyl sy gangaf stap. Hulle loop van die môre tot die aand in hul swembroeke asof die son en die sand hulle glad nie pla nie. Die eerste twee dae kon Magriet nie gou genoeg by ’n stort uitkom om die sout van haar vel af te was wanneer hulle van die see af terugkom nie. Sy het drie keer ’n dag gestort, totdat Noeline haar die derde dag gevra het om asseblief nie water te mors nie, hulle leef uit ’n tenk met reënwater en bad net een keer ’n week, want seewater is gesond en goed vir die vel.

Dit het Noeline nou daarvan.

Maar te oordeel na die gelag en gesels op die patio is die Korbs nie te bekommerd nie. Walter, wat veronderstel was om vanaand tot negeuur te werk, is besig om skaaptjops op die rooster te pak. Hy is so tuis ’n mens sou sweer die huis is syne. Magriet keer die afkeer voordat dit op haar gesig uitslaan. Sy glimlag en sy glimlag.

“Hallo almal, dis ’n verrassing!”

Wally Korb spring op en bly staan. Hy lyk ongemaklik in sy netjiese langbroek en ligte hemp. Goeiste, sy het nie eens geweet hy besit ’n paar ordentlike skoene nie.

“Magriet! Lyk my ons twee is saam op die krukkelys!” roep Noeline uit. Sy het ’n kanariegeel langbroek, ’n wit kantbloes en mosterdgeel sandale aan. Haar hare is kort geknip en dit pas haar goed. Maar selfs hier in die sagte laatmiddaglig is die sonskade aan haar vel ooglopend.

Sy vou Magriet toe in ’n hartlike omhelsing en druk haar styf vas. Woorde flits deur haar kop: Hier sal jy liefde met gevoel kry. Dis Nicola Leyden, onthou sy, wat so gesê het.

Noeline hou haar op armlengte. Haar oë blink. “Ons was so geskok toe ons hoor wat met jou gebeur het – nadat jy so lekker saam met ons op die rotse rondgeklouter het en die een keer amper in die see beland het. Ek sou myself vir ewig verwyt het as dit daar moes gebeur het.”

Magriet voel aaklig. Sy gaan hierdie vrou, wat so duidelik van haar hou, teleurstel. Sy gaan haar seun in die steek laat.

“My ma moet nou langmoue dra strand toe,” sê Walter – bier in die een hand, braaivurk in die ander. Hy kom soen Magriet op die wang. “Beter vandag?” vra hy saggies.

“Ek’s oukei …” Sy sal hom nie vra hoe hy so skielik van die werk kon wegkom nie.

“Dankie vir die ruiker wat by die huis gewag het toe ek uit die hospitaal kom,” sê sy vir Noeline en Wally. “Dit was pragtig, baie dankie.” Magriet kan nie onthou hoe hul ruiker gelyk het nie, maar sy gaan aan asof dit die enigste blomme is wat sy gekry het. “Ongelooflik hoe lank party blomme vars bly.”

Walter gee die braaivleisvurk vir Magriet se pa en gaan trek haar stoel reg. Hy skuif haar voetstoeltjie onder haar voete in toe sy sit.

“Gemaklik?” Sy knik. “Wat drink jy?”

“Vrugtesap, seblief.” En Walter spring om haar glas vol te maak.

“Is hulle nie te dierbaar nie?” vra Noeline sommer so in die algemeen.

Magriet bloos heel gepas. Maar sy bloos eintlik omdat sy aan die afsêbrief dink, aan haar en haar ouers se talle gesprekke oor haar toekoms sonder Walter. Sy bloos omdat haar pa baie besig raak met die wors wat omgekeer moet word, en haar ma skielik verskoning maak om die slaai in die kombuis te gaan regkry.

Walter lag so van oor tot oor, hy lyk amper onnosel.

“Wanneer verras julle ons?” Noeline is sowaar nes ’n muskiet, sonder end!

Walter verstom Magriet met ’n briljante antwoord: “As ons sê, is dit nie meer ’n verrassing nie.”

Hy is darem nie só toe nie, besef Magriet. Sy kan die vertwyfeling in sy oë sien, die onsekerheid, selfs ’n tikkie angs.

“Wat sê die velspesialis?” vra sy vir Noeline.

“Ons sien hom môreoggend. My huisdokter reken die goed moet so gou as moontlik af en uit. Ons wou eers na ’n spesialis in die Kaap, maar dokter Human ken vir dokter Visser en ons dag toe dan kom kuier ons sommer by Walter, ontmoet jou ouers en kyk hoe dit met jou gaan. Ons was so bekommerd oor jou.”

“Die ergste is nou agter die rug.”

“Was jy vir fisioterapie?”

Die woord laat Magriet weer bloos. Haar gesig voel gloeiend warm en boonop is sy benoud. Sy sukkel om die woorde uit te kry.

“Uhm, ja, in die hospitaal.” Sy maak keel skoon. “Skies, die rook krap my keel.” Sy vat ’n slukkie vrugtesap. “Ek … ek sien die ortopeed volgende week.”

“En die fisioterapeut?” vra Noeline.

“Ook volgende week.”

“Drink vooraf pynpille,” waarsku Wally. “Daai mense kan jou donners seermaak.”

Hy maak sy regterbeen stram reguit en begin met sy oorbekende, uitgeremde relaas oor die ou rugby-kniebesering wat hom steeds opkeil. Hy het die storie minstens ses keer tydens haar en Walter se vakansie vertel. Magriet het dit al vier keer gehoor – een keer by Walter ook. Maar sy luister asof sy dit vir die eerste keer hoor. Dis sy groot wendrie wat hy so graag beskryf, van hoe hy soos weerlig van hul kwartlyn af geblits het met die hele span kort op sy hakke en die grond reg onder die opposisie se pale getref het, sy knie middeldeur. Hy het die wedstryd klaar gespeel sonder om pyn te voel. Agterna …

“Hy sê tot vandag nog les op.” Noeline rond die slot van die storie altyd netjies af.

“Vleis is reg!” kondig Magriet se pa aan.

Wally vryf ’n slag oor sy knie. “Ek weet nie wanneer laas ek my tande in ’n lekker vet skaaptjoppie geslaan het nie.”

“My pa en ma eet te veel kreef,” sê Walter. “Net so baie beentjies om af te kou, en daar eindig die ooreenkoms.”

Magriet verstom haar tydens ete aan die mense se vleislus. Sy dog hulle eet heeltyd vis omdat hulle dit verkies, maar dalk kan hulle nie vleis bekostig nie – en ook nie rooiwyn nie. Haar pa gaan haal naderhand nóg twee bottels.

Die aand word lank. Teen elfuur is Magriet absoluut seker en vasbeslote om nie met Walter te trou nie. Hy is presies nes sy pa, vertel ook dieselfde ou stories so oor en oor tot vervelens toe.