Читать книгу Helena Hugo Derde Keur - Helena Hugo - Страница 7

Toe sy wakker word, is sy hartseer. Dit voel of sy iets kosbaars verloor het, iets wat sy nooit weer sal terugkry nie. Sy lê in die skemer kamer en kyk hoe die skaduwees ligter word.

Onthou iets wat sy lankal vergeet het. Sy was nog in die laerskool toe haar ouma en oupa oorsee is. Haar ouma het vir haar ’n armbandjie met kunstige inlegwerk van Toledo in Spanje af saamgebring. Sy het oral daarmee geloop en spog, dit skool toe ook saamgevat. En dit toe binne die eerste drie weke verloor. Vir jare daarna het sy die verlies net so intens gevoel soos die middag toe sy dit ontdek het. Vreemd, vanoggend voel sy weer hartseer oor haar Spaanse armband – of is dit nie die armband nie? Is dit iets anders? Of iemand?

Regina klim uit haar bed en strompel half aan die slaap badkamer toe, handdoek oor haar een skouer, badsakkie in die hand.

Alinda kyk haar agterna en dink aan wat sy gisteraand gesê het, van Karel en getroud wees en dat die liefde soms voor die hand liggend is. Sy dink aan die persoon in haar droom. Was die een wat langs die see geloop het die een wat die huis en dalk die bed met haar gedeel het? Is dit dié dat sy so hartseer is? Omdat sy iets, iemand verloor het? Het hy ’n naam, ken sy hom? Sy besluit om vir niemand te sê nie, nie eens vir Regina nie, want die naam wat by haar opkom, is Danie Hartogh.

Alinda besluit om sy naam vandag nie een keer oor haar lippe te neem nie.

Buite trek die eerste muezzin los en begin die oggendgebed aankondig. Die stygende en dalende tone van die aankondiging, die ander muezzins wat feitlik gelyktydig ná die eerste een inval, wek by haar dieselfde bekoring as die woestynmusiek wat die Bedoeïene op hul fluite speel. Dit onderstreep haar hartseer … die gevoel van verlies.

Sy het Arabië toe gekom om ’n eksotiese wêreld te ontdek. Riaad gekies – ’n ruimte-eeuse stad in die middel van ’n uitgestrekte woestyn – oor sy torings en moskees, sy minarette en koepels, die sprokiestradisie wat nog behoue gebly het. Sy is agter die rykdom en towerkrag van die Midde-Ooste aan – nie om ’n romanse met ’n doodgewone vaal doktertjie van Suid-Afrika op tou te sit nie!

Hoekom dwing sy dan al terug na hom?

Gelukkig is almal in die woonstel soggens in so ’n dolle vaart dat nie een die geterg van die vorige aand voortsit nie. Uit die hoek van haar oog sien Alinda hoe Sue Ellen vier van Danie se presentsjokolades saam met haar koffie verslind. Die ander gryp soos gewoonlik net ’n beker koffie om wakker te word, want ontbyt word by die hospitaal bedien en daar is regtig nie ekstra tyd voor die bussie hulle kom oplaai nie.

Swaar en swart gesluier sit hulle in stilte deur die vensters en kyk hoe die bekende bakens op pad na die Koning Faisal-hospitaal by hulle verbyvlieg.

Alinda en Regina werk albei in die harteenheid. Die pasiënte onder hulle sorg kry van die beste mediese behandeling ter wêreld, en tog is hulle as verpleegsters en dokters uitgelewer aan die tradisionele gebruike en godsdienstige voorskrifte van die land en sy mense. Om geduldig en respekvol te wees en terselfdertyd ferm op te tree, is soms ’n kopseer. Dit veroorsaak dat hulle dikwels harder moet werk as wat nodig behoort te wees met al die gevorderde tegnologie wat hulle tot hul beskikking het.

Geen rekenaar of enige ander gesofistikeerde apparaat kan infeksie keer as dit eers posgevat het nie. Infeksiebeheer is die verantwoordelikheid van wakker en goed opgeleide verpleegsters. Maar dis nie maklik as pasiënte wat pas uit chirurgie kom, oorstroom word deur familie, vriende en geestelikes nie. Die pasiënte moet by hul vaste gebruike hou, by die voorgeskrewe gebede. Tog weet hierdie mense onteenseglik dat die Westerse medisyne, geneeshere en verpleegsters op die ou end hul redding is.

Maar niks behoort ooit tussen die verpleegster en haar pasiënte te staan nie – nie godsdiens, nasionaliteit, ras of enige klassebewustheid nie. Die herstel en gesondheid van die pasiënt is die eerste en heel belangrikste oogmerk van elke verpleegster. Of so behoort dit te wees.

Alinda is ’n goeie verpleegster. Gelukkig lyk sy met haar donker oë en hare Oosters genoeg om vertroue by haar pasiënte in te boesem. Daarmee saam het sy die mooiste glimlag en die aansteeklikste lag in die hele hospitaal. Dis nie sý wat so dink nie – dis haar kollegas wat haar die bynaam Alinda Sonskyn gegee het.

Alinda Sonskyn, dink sy nou terwyl hulle in die koel hospitaalgang afstap, abajas al stromende agter hulle aan, voel vandag allesbehalwe sonnig.

Sy wonder selfs of sy nie die een of ander siekte onder lede het nie.

Waar het dit tog alles begin? Moeilikheid is, sy weet nie. Een dag kon sy nog grappe maak en die volgende dag was sy ongelukkig en onaangenaam. Sy moet iets doen om dit om te keer, sy moet daadwerklik iets doen.

Daarom glimlag sy vir almal wat by hulle verbyloop. Haar mond glimlag en dis die belangrikste. Min mense kyk tog regtig in ’n ander se oë.

Die hospitaal is die ene oggendbedrywigheid. Die nagstaf is besig om die laaste takies van hul skof te verrig en die saalbestuurder sit besonderhede en verslae op die rekenaar en intik. Haar naam is Irmina Al Sa’ud. Sy konsentreer hard, want sy is nog nuut en oorbewus daarvan dat sy dalk foute kan maak.

Daar is ’n fronsie tussen haar mooi oë en haar vol mond is toe, maar lyk gevoelvol soos altyd. Sy hou haar kop skeef, knyp haar oë toe en lyk of sy oor iets nadink. Haar perfekte profiel vang die lig wat deur die syvenster instroom. Sy dra geen grimering nie. Sy het dit ook nie nodig nie. Die natuur het kwistig te werk gegaan met sy eie kwas en die blos op haar vel is rosig en gesond, die boog van haar donker wenkbroue duidelik afgeteken.

Dis haar oë wat die aandag trek, oë met soveel warmte, deernis en diepte van gevoel, oë wat met opregte belangstelling en begrip na mense kyk. Dit maak nie saak of daardie mens ’n prins of ’n bedelaar is nie, die hoofbestuurder van die hospitaal of een van die skoonmakers wat die toilette uitskrop nie. Sy het ’n soet glimlag en ’n mooi woord vir elkeen. Engels drup soos heuning van haar tong af en Arabies sing soos die tale van engele.

Sy is nederig en tog beweeg sy met die trots van ’n prinses, haar lang nek grasieus op haar skouers, haar rug regop. Nogtans skep sy nie die indruk dat sy ’n laaistok ingesluk het nie. Elke beweging wat sy maak, selfs al lig sy net haar hand en raak aan haar wang, spreek van elegansie en vorstelikheid. Sy glip soos ’n sagte bries van saal tot saal, die geur van die duur roosolie wat sy gebruik net-net naspeurbaar.

Sy is beskeie en ingetoë en hoegenaamd nie bewus van haar skoonheid nie. Buiten vir die roosolie, doen sy min om die aandag daarop te vestig. Sy dra ’n kopdoek, soos alle goeie Moslem-vroue. Maar die voue en punte van hare is kunstig en subtiel versier en dis altyd interessant gedrapeer en geknoop, nooit vandag op dieselfde manier as gister nie. Binnenshuis dra sy die duurste ontwerperspakkies, gewoonlik roomkleurig of wit en altyd kuitlengte, daarby kouse en netjiese hofskoene met ’n praktiese hakkie.

Sy is van die koninklike familie, ’n ware prinses in afkoms, in voorkoms, in houding en geaardheid. Al is sy vriendelik, het sy nog nooit een keer hard gelag nie, nooit ’n skerp woord geuiter nie, nooit geïrriteerd of kwaad gelyk nie. Kalmte en vrede omgeef haar soos die lieflike roosolie wat sy gebruik, en ’n sagte vroulikheid straal uit haar.

Van die heel eerste dag – dit was tien dae gelede – dat sy deur die hoofbestuurder aan hulle voorgestel is, het sy almal aan haar voete.

Dokter Danie Hartogh ook.

Hy staan op die oomblik neffens haar en leun na haar toe oor, so naby as wat hy moontlik kan sonder om opdringerig te wees. Onbewus van Alinda wat botstil gaan staan en staar het, snuffel hy die lug om haar, asem hy haar in, koester hy homself in haar sensuele aura.

Sensuele! Ja, ten spyte van haar ingetoënheid, haar onopgesmukte vroulikheid straal sy – onwetend miskien, maar heel waarskynlik doelbewus – ’n sterk sensualiteit uit. Op hierdie oomblik besef Alinda wat die oorsaak, wié die oorsaak van haar ongelukkigheid is.

Niemand anders nie as prinses Irmina.

Genade, sy is jaloers!

Dan is sy mos …?

Nee, dit kan nie wees nie. Sy en Danie Hartogh is soos broer en suster, en soos broer en suster sal hulle mekaar tot die uiterste toe beproef, al gee hulle dalk vir mekaar om, juis omdat hulle omgee. Goed, sy gee dit toe. Sy is jaloers, maar dit het niks te doen met ’n … ’n liggaamlike aantrekkingskrag tussen man en vrou nie. Dit het te make met die liefde tussen ’n broer en ’n suster. Innige, opregte, beskermende liefde tussen twee mense van die teenoorgestelde geslag wat ten spyte van verskille by mekaar sal staan – nie so styf teen mekaar soos Danie en Irmina nie.

Dit kan nie werk nie, dit sal nooit werk nie, nie tussen Danie Hartogh van Clarens in die Vrystaat en hierdie Oosterse prinses nie.

Maar daar is hulle, en hy is verlief.

Openlik, vir almal om te sien.

“Alinda, wat gaan aan met jou?”

Die stem klink deur die gedruis wat haar ore laat sing en haar kop laat draai.

“Voel jy sleg?”

Dis Regina wat haar arm om haar skouer slaan.

Alinda skud haar kop.

“Jy staan asof jy geplant is.”

Hoe lank staan sy al so – asof sy geplant is?

“Wat is dit?”

“Ek het …”

Wat sê sy? Hoe steek sy haar verleentheid weg?

“Ek’t onthou dat my … my ma verjaar en ek’t nog niks vir haar gekoop nie.”

“Jou ma?”

“My ma. Sy sal my nooit vergewe as ek haar verjaardag vergeet nie.”

“Verjaar jou ma nie in September nie?”

“16 September.”

“Dis Junie, Alinda. Jy het nog Julie en Augustus.”

“Ja, maar laas het die pakkie weggeraak en hierdie keer wil ek seker maak.”

“Oukei, jy het iets beet. My ma s’n is in Augustus. Ons werk al twee môre sewe tot drie. Dan gaan ons stad toe en begin soek.”

“Ek wil dié keer iets baie besonders koop.”

“Ek ook.”

Hulle stap aan in die rigting van die verpleegsters se ruskamer. Hulle moet by Irmina en Danie verby. Dit voel vir Alinda of sy op eiers loop. Sy hou die gesprek aan die gang, maar weet skaars wat sy sê.

Irmina het nog goeie ore ook. Sy is bewus van alles wat om haar gebeur, hulle kan nie eens verbysluip nie. Sy kyk op van haar rekenaar en glimlag haar soet, onskuldige glimlag. “Alsalaam alaikum, Alinda, Regina,” groet sy klokhelder.

“Wa’alaikum, alsalaam, Irmina,” antwoord Alinda en sy klink vir haarself soos ’n hees sonbesie. Danie kyk oormekaar. Sy een oog bly soos ’n trapsuutjies s’n op Irmina. Alinda wonder hoe hy dit regkry.

“Wa’alaikum, alsalaam, Irmina,” val Regina in en voeg by: “Môre, Danie. Dankie vir die ete van gisteraand, ons het dit vreeslik geniet.”

Alinda loop verby sonder om hom te groet.

“Solank ek weer in Alinda se goeie boekies is. Alinda …?”

Sy maak of sy nie hoor nie. Sy wag tot Regina in die ruskamer is en trek die deur agter hulle toe. Dis op die punt van haar tong om vir Regina te vra of sy gesien het hoe swymel Danie oor Irmina, toe Regina haar voorspring.

“Ek wil nou nie lelik wees nie,” sê sy. “Maar het jy ook iets opgemerk?”

Alinda knoop haar kopdoek los. Sy het nog haar mooi lang hare om Danie mee te verlei as sy wil – een voorsprong bo Irmina, wat dalk lelike dowwe hare het. Maar die kanse is skraal. Die meeste Arabiese meisies het vagte swartbruin krulle wat tot op hulle heupe afstroom.

“Wat?” vra sy ’n aks te skerp na haar smaak.

Regina het iets in haar stemtoon gehoor. “Nee, sommer. Los dit liewer,” paai sy.

“Sê, Regina. Jy moenie met iets begin en nie klaarmaak nie.”

Regina wil agter die skerm in die hoek inglip om haar hospitaaluniform aan te trek, maar Alinda keer haar. “Oukei, ek sal jou sê wat, Regina. Jy het gesien hoe kwyl Danie oor Irmina – ek ook, en dis nie die eerste keer nie. Maar dis nie my besigheid nie. As hy met ’n Arabiese prinses deurmekaar wil raak en sy mense in Suid-Afrika in die steek wil laat om vir die res van sy lewe in Riaad te bly, so be it. Dis sy lewe, nie myne nie.”

“Dis min of meer wat ek ook wou sê,” sê Regina en sorg dat sy agter die skerm verdwyn. “Maar dit was die eerste keer dat ek dit sien.”

Alinda se wange vlam. Sy knyp haar oë toe en tel tot tien in Afrikaans en dan weer in Arabies. Sy het te skerp gereageer en nou weet Regina. Maar haar kamermaat het seker lankal gesien hoe die wind tussen haar en Danie waai. Die broer-en-suster-ding is ’n rookskerm, was ’n rookskerm … wat nou nie meer nodig is nie, of miskien is dit nou nodiger as ooit tevore wat haar, Alinda, betref.

Daar is ’n pynlike knop in haar keel. Elke woord wat sy sê, elke gedagte wat sy uitspreek, bring haar nader aan die waarheid: sy het gevoelens vir Danie Hartogh. Maar hy dink sy is sy kleinsussie.