Читать книгу Czerwone Gardło - Jo Nesbo - Страница 6

– Umarłeś?

Stary człowiek otworzył oczy i dostrzegł nad sobą zarys głowy, ale twarz znikała w aureoli białego światła. Czy to ona? Czy już przyszła po niego?

– Umarłeś? – powtórzył jasny głos.

Nie odpowiedział, bo nie mógł stwierdzić, czy oczy ma otwarte, czy też tylko śni. Czy może, tak jak pytał głos, umarł?

– Jak się nazywasz?

Głowa odsunęła się i teraz zamiast niej widział koronę drzew i błękitne niebo. Coś mu się przyśniło, chyba z wiersza. Niemieckie bombowce nadleciały. Nordahl Grieg. Coś o królu, który uciekł do Anglii. Źrenice znów zaczęły przyzwyczajać się do światła. Przypomniał sobie, że położył się na trawie w Parku Zamkowym, by chwilę odpocząć. Najwidoczniej zasnął. Obok niego przykucnął nieduży chłopczyk, spod czarnej grzywki zerkała para ciemnych oczu.

– Mam na imię Ali – przedstawił się.

Pakistański dzieciak? Chłopiec miał dziwnie zadarty nos.

– „Ali” znaczy „Bóg” – wyjaśnił malec. – A twoje imię co znaczy?

– Nazywam się Daniel – odparł stary i uśmiechnął się. – To imię z Biblii. A znaczy: „Bóg jest moim sędzią”.

Chłopczyk przyglądał mu się z uwagą.

– To znaczy, że ty jesteś Daniel?

– Tak.

Chłopiec dalej nie spuszczał z niego wzroku, aż stary poczuł się nieswojo. Może dzieciak wziął go za bezdomnego, który ułożył się w ubraniu na ziemi, w słońcu, na wełnianym płaszczu służącym za koc?

– Gdzie twoja mama? – spytał, chcąc uniknąć dociekliwego spojrzenia chłopca.

– Tam! – Chłopiec obrócił się i pokazał palcem. W pobliżu siedziały na trawie dwie ciemnoskóre kobiety o wydatnych biustach, przy nich ze śmiechem baraszkowała czwórka dzieci.

– Wobec tego to ja jestem twoim sędzią – stwierdził malec.

– Co?

– Ali to Bóg, prawda? A Bóg jest sędzią Daniela. Ja mam na imię Ali, a ty masz…

Stary wyciągnął rękę, złapał Alego za nos. Chłopczyk aż pisnął z zachwytu. Stary zobaczył, że kobiety odwracają głowy. Jedna już się podnosiła, puścił więc chłopca.

– Twoja mama, Ali – powiedział, kiwając głową w stronę zbliżającej się kobiety.

– Mamo! – zawołał mały. – Jestem sędzią tego pana!

Kobieta krzyknęła coś do chłopca w urdu. Stary uśmiechnął się do niej, lecz ta unikała patrzenia mu w oczy. Sztywno spoglądała na syna, który w końcu posłuchał i podbiegł do niej. Kiedy się odwrócili, kobieta omiotła starego wzrokiem i popatrzyła dalej, jak gdyby był niewidzialny.

Miał ochotę powiedzieć jej, że nie jest żebrakiem, że brał udział w budowaniu tego społeczeństwa. Dawał z siebie, oddawał wszystko, aż nic więcej już mu nie zostało do darowania. Teraz mógł jedynie zwolnić miejsce innym, zrezygnować, poddać się. Ale nie miał siły na rozmowę, był zmęczony i chciał jak najszybciej znaleźć się w domu, odpocząć. Zobaczy, co będzie później. Najwyższy czas, żeby inni zaczęli płacić.

Nie słyszał, że chłopiec jeszcze coś za nim woła.