Читать книгу Wolność emocjonalna - Judith Orloff - Страница 202

Jeśli chcesz poznać psychologię gniewu i współczucia, musisz najpierw przeanalizować swoje pierwsze kontakty z tymi emocjami. Złości uczymy się od naszych rodziców. Jeżeli twoi rodzice byli dla siebie mili i wiedzieli, że wściekanie się na siebie do niczego nie prowadzi – a gdy zdarzyło im się zdenerwować, potem się wzajemnie przepraszali – jesteś prawdziwym szczęściarzem i raczej nietypowym dzieckiem. Większość rodziców ma dobre intencje, ale nie potrafi właściwie wyrażać swojego gniewu – nie mieli od kogo się tego nauczyć. Zdarzają się i inne przypadki: bywają rodzice, który jako nałogowi alkoholicy najzwyczajniej w świecie reagują na siebie wzajemne agresją. Chcąc dokonać psychologicznej analizy własnego stosunku do uczucia gniewu, przypomnij sobie, w jaki sposób wyrażali go twoi rodzice. Zastanów się, czy na siebie krzyczeli? Krytykowali się? Atakowali słownie? Czy kierowali swój gniew do wewnątrz? Czy ranili się emocjonalnie? Jak ich gniew oddziaływał na ciebie? Czy bałeś się go? A może wpadałeś w złość? Czy często słyszałeś ich kłótnie? Przysłuchiwanie się kłótni rodziców to dla dzieci przerażające doświadczenie, ponieważ wychodzą one z błędnego założenia, że same są jej powodem. Zastanów się, czy w twoim rodzinnym domu tłumiono gniew za pomocą współczucia – a jeżeli tak, to jaką odgrywało ono rolę. Praktycznym rozwiązaniem jest zapisywanie swoich przemyśleń w dzienniku. Analiza przeszłości pozwoli ci przejąć od rodziców ich najlepsze cechy i zdystansować się od tych, których nie warto kopiować. Nieuświadomiony gniew jest wrogiem współczucia. Warto skonsultować się w tej sprawie z terapeutą lub przewodnikiem duchowym. Jeżeli zastosujesz się już do zasad komunikowania się ze współczuciem (przedstawionych tu), będziesz dysponował odpowiednimi narzędziami, aby świadomie wyrażać swój gniew i dobierać działania motywowane współczuciem.