Читать книгу HERKENNEN BEZINNEN DOEN (HBD) - Jurgen Toonen - Страница 4

Mijn achtergrond in relatie tot deze communicatiecursus heeft enige toelichting nodig, om zo meer duidelijkheid te verschaffen over waarom ik bepaalde communicatievaardigheden en -technieken prefereer. Natuurlijk gelden bepaalde basisprincipes voor iedereen. Dingen als grenzen aangeven, elkaar respecteren, signalen herkennen, erover nadenken (bezinnen) enzovoort. Toch zijn er bepaalde dingen waar ik meer accent op leg. Want enerzijds werken ze voor mij uitstekend en anderzijds er extra aandacht nodig is om zwakke punten te verbeteren. Voor een ander hoeven die dingen niet in dezelfde mate effectief te zijn. Ik spreek bijvoorbeeld vrij snel iets uit. Een ander kan meer bezinkingstijd nodig hebben. Het onderzoeken van een vals schuldgevoel in combinatie met waar verantwoordelijkheid ligt, is voor mij een zeer punt, wat voor anderen niet zo zwaar hoeft te wegen.

Mijn bakvormpje ziet er net weer wat anders uit. Het is belangrijk dat ieder een eigen op hen toegespitst vormpje ontwikkelt met de grondbeginselen als basis. Daarom stimuleer ik vooral om jezelf te ontdekken. In deze cursus wordt een breed scala aan kennis, ervaring, technieken, vaardigheden aangereikt. Welke gaat werken, of in welke combinatie of mate, moet de praktijk uit gaan wijzen. Dat is voor ieder een persoonlijk ontdekkingsproces. Om mijn vormpje beter te laten begrijpen is er een stukje persoonlijke achtergrond nodig.

Communiceren is mij niet vanzelf meegegeven tijdens mijn opvoeding. Ik kom uit een disfunctioneel gezin waar men niet met emoties en stress kon omgaan. Van fatsoenlijk communiceren was geen sprake. Schreeuwend, manipulerend, afgewisseld met loopgravenoorlogen via stiltes. Een situatie waar snel op je werd afgereageerd als kind zijnde, wat veel angst en stress met zich meebracht.

Het is natuurlijk te begrijpen dat dit niet goed is voor je ontwikkeling, Vooral niet met betrekking tot je communicatieve vaardigheden. Omdat er van het ene op het andere moment een uitbarsting kon komen, had je geen idee wanneer je goed of fout was. Geen idee van waar je grenzen lagen en die van de ander. Voor mij waren valse schuldgevoelens en angsten dagelijkse kost als jong, opgroeiend kind. Ook wanneer je niets fout deed.

In verband met deze angsten heb ik een zeer defensief mechanisme ontwikkeld. Bijvoorbeeld al bij voorbaat afstand nemen zonder dat ik echt weet hoe iets precies in elkaar zit. Of al bij voorbaat woedend worden. Het informeren over hoe iets bedoeld wordt of in elkaar zit, het checken van informatie dus, was voor mij van cruciaal belang om gezond te kunnen communiceren. Iets wat in mijn bakvormpje veelvuldig voor komt. Een ander belangrijk punt was om te onderzoeken waar verantwoording lag om te weten of mijn schuldgevoel wel terecht was. Want die was natuurlijk helemaal krom geslagen.

Later als volwassene heb ik dat moeten ontwikkelen. Min of meer uit noodzaak omdat ik toen in zware depressies terecht was gekomen door onder andere de posttraumatische stressstoornis opgelopen door het mishandelen. Ik heb negen zelfmoordpogingen ondernomen. Het leven was voor mij helemaal kapot. De angsten, het doodsverlangen en de zelfverachting waar ik mee leefde waren ondraaglijk. Mijn defensieve communicatiestijl maakte dat alleen maar erger. Het moest veranderen. Beter gezegd een gezonde communicatiestijl zou mij veel helpen hier uit te komen en te blijven.

Met behulp van psychologische en pastorale hulp, veel gebed, samen met God dus, medicijnen, veel verwerken, jezelf leren kennen en liefhebben, gedragstherapieën, regressie enzovoort ben ik na 15 jaar er doorheen. Dat betekent dat zon 80-90% van alle woede, eenzaamheid, verdriet, existentiële diepe angsten, zelfverachting, zelfmoordneigingen zijn verwerkt, een plek gegeven en nieuwe communicatievormen zijn ontwikkeld. Natuurlijk is het zo dat je niet alles 100% verwerkt krijgt. Resten zullen altijd aanwezig zijn in zowel emoties, als gedachtepatronen als lichamelijke reacties. Littekens blijven er altijd over. Maar het leven is wel leefbaar geworden.

Die communicatie ontwikkelen was hierbij van cruciaal belang. Zonder was ik niet ver gekomen en liep ik keer op keer tegen dezelfde dingen aan. Had ik het dus niet gered, en had ik ook niet op een andere manier met mijzelf, mijn omgeving en God om kunnen gaan. Want ik had een zeer agressieve, afwerende communicatie opgebouwd aan het einde van mijn tienerjaren. Je kon wel met mij omgaan als je redelijk was. Maar gebeurde er iets dan was ik snel te aanvallend, te afwerend. Voelde me snel afgewezen of juist angstig dat ik de ander had afgewezen, lees gekwetst. Van jongs af aan was ik getraind om gevaar te ontdekken en te ontwijken of te pareren. De focus lag op geen klappen krijgen of afwijzing te riskeren. Dat was als kind dagelijkse kost. Van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat. Hoewel de oude mechanismen toch nog wel eens de kop op kunnen steken in onbewaakte en onverwachte situaties, is dit helemaal veranderd.

Nu zal niet iedereen zo´n heftige achtergrond hebben. Een aantal misschien juist heftiger. Communicatie is echter voor iedereen belangrijk en de meesten willen er graag in groeien/verbeteren. Afgaande op alle verhalen door de jaren heen, ontkomt bijna niemand aan mindergoedlopende contacten en relaties die men graag zou willen verbeteren. Deze cursus kan daar zeker aan bijdragen.

Zoals genoemd heeft ieder een eigen bakvormpje afhankelijk van karakter, omgeving, voorgeschiedenis enzovoort. Mijn vormpje heeft weer bepaalde bijzondere hoekjes of bochten, maar de basis is hetzelfde. Als je wilt bakken zul je een vormpje moeten hebben. Een vormpje heeft randen, grenzen dus, dat bepaalt de vorm van je communicatiekoekje. Klinkt logisch, toch? We zijn allemaal anders en aan communiceren ontkom je gewoon niet. Dus stel vooral je eigen bakvormpje samen.

Jurgen

The Forwarded Lighthouse

Hjalmar Wåhlin 2012