Читать книгу Jak zostałam nianią Polaków - Katarzyna Skrzydłowska-Kalukin - Страница 19

Nie. Oni wzywali Supernianię do niegrzecznej córki. To nawet nie była „Superniania”, tylko „Świat według dziecka”, mój kolejny program, w którym rodzice przyjeżdżali do mnie. To trochę utrudniało sprawę. Bo formuła „Superniani”, w której ja jechałam do domu rodzinnego dziecka, pozwalała mi nie słuchać tego, co mówią rodzice, tylko samej zobaczyć, jak to wygląda. A jeśli do psychologa przychodzą rodzice i mówią, że dziecko jest niegrzeczne, to psycholog przyjmuje to często za punkt wyjścia do dalszej pracy. Natomiast ja oprócz tego, co słyszałam od rodziców, mogłam sama zobaczyć, jak wygląda ich życie. I ono nie zawsze wyglądało tak, jak rodzice to przedstawiali. Często było dokładnie odwrotnie. Na przykład rodzice mówili, że dziecko jest niedobre, niegrzeczne, a ja widziałam grzeczne, posłuszne dziecko, które cokolwiek by zrobiło, to dla rodziców było niegrzeczne. Ma dobre stopnie, wszystko je, sprząta swój pokój. Dlatego gdy przyjechali do mnie ludzie z tą dziewczynką, która chciała wyskakiwać z okna, to opowiadali tylko o powierzchownych sprawach, nie pozwolili mi wejść głębiej. Oczywiście w trzeciej godzinie nagrań doszliśmy do tego, że tu są głębsze problemy niż to, że dziewczynka przejawia zachowania buntownicze. Że ona rządzi matką, bije ją. Zapytałam, czy byli z nią u psychologa. A skąd…