Читать книгу ТАНЛАНГАН АСАРЛАР - - Страница 117

Шошиб кўча бошига чиқдим,

Аламзада ва паришонҳол.

Дерсиз кимга, кимга йўлиқдим,

Бир ёш бола турар эди лол.

Ўзга ҳеч ким кўрмай олдинда,

Қаршисига чопиб борибман.

– Кимсан, нега турибсан бунда?

Жон ҳолатда деди: – Орипман.

Оёғида каттакон калиш,

(Дадасининг калишидиров)

– Хўш, нима гап, оғайничалиш,

Йўқми бошқа каттароқ биров?

– Йўқ, калака қилманг сиз мени,

Дадамларнинг калишин кийдим.

– Кўрмадингми кечаги кунни,

Шуни сендан сўрамоқчийдим.

– Буни қаранг, ўзим ҳам ҳайрон

Ўтган кунни излаб юрувдим.

Учрармикин бирор билағон —

Дея шунда пойлаб турувдим.

Муаллимга не сабаб айтай,

Мен кечаги дарсин қилмовдим.

Кечаги кун индамай-нетмай

Кетиб қолишини билмовдим.

“Ўтган куннинг макони қаер,

Бўлармикин уни қайтариб?”

Йўловчилар кула-кула дер:

– Сўр эртакда донодан бориб.

Ажаб, икков худди шу алфоз,

Чиққан каби эдик эртакдан.

Бола ва мен – биз икки шоввоз,

Содда эдик юрак-юракдан.

– Ташвишимиз бир экан-ку, бир.

Кеча шеърим ёзилмай қолди.

Вақт иши сир экан-ку, сир,

Кун ўрнини ўзга кун олди.

Бошланмоқда қара, янги кун,

Тараддудли кирмоқда саҳар.

Узоқ эмас оқшомги якун,

Доғда қолмай энди бу сафар,

Бугунги иш, бугуннинг дарсин,

Бугунги шеър ўйин сурайлик.

Тузатгали интизом дарзин,

Бир ҳаракат қилиб кўрайлик.

Йўқолган кун бир кун топилар,

Сен ҳам бола, бор, уйингга кир.

Бир гап бўлар, ҳа, бир гап бўлар,

Дафтарингда бўш варақ қолдир…

Шу-шу қайта кўча бошида

Йўлиқмади югурган бола.

Тондимикин, билгим бор жуда,

Ўтган кунни қидирган бола.

Кўп кунларни олиб кетди Вақт,

Қанча бетни тўлдирди қалам.

Ўша шеърга аталган варақ

Дафтаримда бўшдир ҳали ҳам.

Гуллар панасидан жой олиб сергак,

Саҳар қўшиғини бошланг, булбуллар.

Мангулик бағридан юлиб бир эртак,

Майли, кўзларимни ёшланг, булбуллар.

Сиз бу кез булбулни тингланг, одамлар,

Ул ахир Мангулик юборган элчи.

Ларзага келтирманг ерни, қадамлар,

Сен ҳам бир дам тўхта, ҳориган йўлчи.

Қоғоз ва қаламим қолсин бир четда,

Булбуллар, мени ҳам туғёнга солинг.

Кўксим қафасидан питирлаб учган

Қўшиққа чоғланган қалбимни олинг.

Гул билан булбулни севганлар алҳол,

Гулларнинг пойида мени кўрсинлар.

Шунда ҳайрон этиб ажабтовур ҳол?

– Айт, шоир, бу не ҳол? – дея сўрсинлар.

Токи ул одамлар сўроғи малол —

Келмасдан, сўзларни олмасдан оғир,

Мен жавоб қилайин ҳаяжонда лол:

– Қалбни булбулларга берганман, ахир!