Читать книгу ТАНЛАНГАН АСАРЛАР - - Страница 149

Қиз шарақлаб кулди, қизки гулбадан,

Шу зумда чор атроф шарақлаб кетди.

Ажиб бу покликдан, бу жозибадан

Тунд ҳаво, нохуш дил ярақлаб кетди.

Қиз шарақлаб кулди, шўх қизлар аро,

Жонон кулгусидан чаман яратиб.

Ногоҳ йигитларнинг кўзин қаратиб,

(Йигитлар шивирлаб қолди ўзаро).

Бу – бир тўлқиндирки табиий ва шўх,

Бу – бир заруратдир умрга, шеърга.

Бу – бир алангага айлангувчи чўғ,

Бу – оддий хилқатни кўмгувчи сирга.

Қандай соз йўл усти қизлар кулиши,

Шунчаки ногаҳон сенга келса дуч.

Бу кулгу – шодликлар хамиртуруши,

Бу поклик – бахтларга етакловчи куч.

Қалбда ишқ, билакда бор экан кучим,

Мудом шу покликка мен интиламан.

Зеро, сен шеъримдан, азиз ўқувчим,

Шу покликни излашингни биламан.