Читать книгу ТАНЛАНГАН АСАРЛАР - - Страница 67

Ҳофиз Маъмуржон Узоқовнинг

Марғилон боғида куйлаб туриб

жон берганлигини ҳикоя қиладилар.

Шундай узилади энг таранг тор ҳам,

Севги талқинининг авж пардасида.

Қўшиқ – васияти бўлди сўнгги дам

Даврон ҳофизлари қутлуғ баҳсида.

Байтлар ҳикматидан давра лол эди,

Ҳофизни элитган илҳом лаҳзаси —

Ажал шарпасимас, бир хаёл эди,

Қазо ели эмас, Масиҳ нафаси.

Фарёд титратмади ногоҳ тўлқиндай,

Фақат зоҳир эди сўлим бир жимлик.

Қўшиқ олдидаги сукунат, шундай —

Қўшиқ олдидаги жим бир сўлимлик…

Бу бир ҳикоятдир, ривоят эмас,

Бунга гувоҳ ўша Марғилон боғи.

Афсонавор бўлиб қолди ўт нафас,

Афсоналар шундай туғилар, чоғи.

Инсон хаёл сурар: толедир тилак,

Орзуманд инсонга буюклик – армон.

Қасри, юлдузлари, уммони билан

Дунё беҳад буюк, заррадир инсон.

Инсон хаёл сурар: бахтини тилаб,

Ўйга чулғонади минг, милён карра.

Хаёли, армони, имони билан

У буюк дунёдир, дунё – бир зарра.