Читать книгу ТАНЛАНГАН АСАРЛАР - - Страница 81

Инсон инонади: порлоқ нафасда

Қўлига бахт қуши келиб қўнади.

Орзу измин тутиб, ёниб ҳавасда,

Яхши ният билан ёғоч йўнади.

Кечмайди муқаддас бу эҳтиёждан,

Ёғоч йўна-йўна толмайди инсон.

Чарчаш билмас, токи дағал ёғочдан

Соз яратиб ато этмагунча жон.

Гўё шу заҳматда – яхшилик сири,

Тинмагур одамзод ёғоч йўнар жим.

Гўё соз биландир – бахшилик сири,

Сознинг қоқ қалбидан сим тортади, сим.

Сўнг чертиб кўради куйлаб бенуқсон,

Забт этгач сеҳрли садолар мулкин,

Қўлини кўксига қўйиб гоҳ инсон

Ўз қалбини шундай тинглаши мумкин.

Шунда ҳайратларга солиб ҳар жонни,

Соқов симлар қўшиқ айта бошлайди.

Ҳорғин инсон эса шу жараённи

Қайтадан бошлайди, қайта бошлайди.