Читать книгу ТАНЛАНГАН АСАРЛАР - - Страница 82

Сафоли боғимда дил ўртар чаҳ-чаҳ,

Булбулим, сен билан эртам уйғонди.

Бунча куйламасанг дардсиз, хушчақчақ,

Армонсиз руҳимда бир армон ёнди:

Ўлмас тароналар тўқиса инсон,

Оламни тўлдирса булбул чамани…

Бунча титрамасанг, увоққина жон,

Бунча титратмасанг, булбулим, мани.

Менинг чаманимга чаманлар туташ,

Булбул қўшиғидан янграмишдир шан.

Билсанг, митти қушим, булбули дилкаш,

Менинг Ватанимдир энг катта чаман.

Булбуллар сайрайди тўплардан нари,

Гуллар пайҳон бўлиб сўлгани маҳал.

Дунё чаманининг шўх булбуллари,

Ахир, ҳамма боғлар сизларга маҳтал.

Фақат беғам қўшиқ бўлмас дунёда,

Кўнгил замирида бор кетмас доғлар.

Қайдадир инграйди, инграр афтода —

Жанггоҳга айланган булбулсиз боғлар.

Қайдадир этиклар топтар майсани,

Ҳаловатсиз қанча-қанча ошиён.

Кўкка тик кўтарди инсон найзани,

Ҳимоя остида: булбул, севги, нон…

Булбулим, қўшиғинг тинглаяпман жим,

Унда гулшанларнинг сафолари бор.

Сенинг қўшиғингдан сархушман ўзим,

Фақат… айтмоқ бўлган қўшиғим ҳушёр.