Читать книгу Татарские стихи - - Страница 45

Ата казны усал дип,

Уйлыйлар барсы да.

Усал түгел, бары тик

Гаиләнең сагында тора.

Ул – бала җанлы ата,

Гаиләсен өзелеп ярата.

Якын килеп кенә кара —

Калкып – очынып тора.

Тәүдә ысылдый ачуланып,

Беренче кисәтү ясый.

Аннары бер кычкырып,

Тамагын куя кырып.

Әгәр аңлый белмәсәң,

Эләктереп ала аягыңнан.

Кереп качканчы өйгә,

Куып йөретә артыңнан.

Исең – акылың китеп торыр,

Кем аны шулай тәрбияләгән?

Кеше булып кеше белмәгәнне,

Каз каян соң өйрәнгән?

Карыйм да табигатькә,

Торам калып гаҗәпкә.

Кошлар белән җәнлекләр

Кешедән яхшырак күренәләр.

Иң зур акыл бирелгән кешегә,

Шулай булгач хур булмыйк.

Безгә табигать үрнәк күрсәтә —

Аңа ихтибар белән карыйк.