Читать книгу Татарские стихи - - Страница 53

Сарык өсте ала хуҗабикә,

Талгын гына җыр сузып.

Яшел йомшак чирәмдә

Сарыклар ята сузылып.

Уф, ниһаять, килде бу көн,

Сарыктан бәхетлерәк юк бүген.

Җәйге челләдә тун киеп,

Тирләп, пешеп, әлсерәп,

Йөреп кара әле бер көн,

Тиз аңларсың сарык хәлен.

Беркем тыпырчынмый, шауламый,

Көттеләр бу көнне күптән.

Менә кайда ул рәхәтлек,

Җирдә оҗмах бар икән.

Бер генә уй борчый сарыкны —

Иртәгә көтүдә танырлар микән?

Сарык шым гына ята,

Торып китми, түзә.

Озак көтәргә риза,

Иң мөһиме – нәтиҗә!

Бүген бәйрәм сарык күңелендә,

Көтүгә бармады – ял итте.

Җыр тавышына изерәп,

Кинәт йоклап китте.

Эш тәмам, тун салынды,

Сикереп торды сарыклар.

Җиңел икән сикерүе,

Булмагач өстә авырлыклар.

Сарык котылды туннан,

Йон булды хуҗабикәгә,

Кышкы озын кичләрдә

Җылы оекбаш бәйләргә.

Бар да шат һәм канәгать,

Дөнья тагын түгәрәк.

Сарыкның хәлен аңлаган

Шәп хуҗабикәгә – рәхмәт.