Читать книгу Մթնշաղի անուրջներ - იაკობ ცურტაველი - Страница 10

Իմ անվերջ ճամփի տանջանքից հոգնած՝

Ես ննջել էի ոսկեղեն արտում.

Ու ճչաց սիրտըս վայելքից անկարծ

– Թվաց որ մեկը կանչում է տրտում…

Եվ ես արթնացա խնդության ցավից. —

Գիշերվա հովն էր լալիս դաշտերում,

Մութ հեռաստանն էր դժկամ նայում ինձ,

Մենակությունն էր քարի պես լռում…