Читать книгу Մթնշաղի անուրջներ - იაკობ ცურტაველი - Страница 8

ՍԱՖՈ

Ես ընկա անդունդները խավար,

– Իմ ցնո՛րք, նորից քեզ եմ կանչում.

Մոռացա ուղիներըս պայծառ,

Իմ սրտում դառը մութն է շնչում։

Դու անմութ աշխարհում ես ապրում,

Հիշի՛ր դու խավարում տանջվողին,

Քո սրտում արևներ են վառվում,

Արևիր սև կլանքիս մութ ուղին։

Հավիտյան ինձ քո սերն է այրում,

Դու լուսե՜ղ … Ինձ խավարն է ճնշում։

Ես մեռնում եմ այս մութ վիհերում…

Հեռավո՛ր, քեզնից չեմ տրտնջում…