Читать книгу Մթնշաղի անուրջներ - იაკობ ცურტაველი - Страница 15

Արդյոք նորից երազնե՞րն են թափառում,

Սիրո անուշ նվագնե՞րն են ինձ կանչում.

– Դալուկ աշնան տխուր շողերն են մարում,

Սարից իջնող աղբյուրներն են կարկաչում։

Ես լսում եմ հիացմունքի մի շշուկ,

Արդյոք դո՞ւ ես նորից հոդիս մեղմ հուզում.

– Այն գիշերն է, այն հուշերն են տրտմաշուք,

Այն աստղերն են ցուրտ երկնքում երազում։

Ես ընկած եմ անծայր դաշտում միայնակ,

Երազնե՜րըս, երազնե՜րըս, որ անցան.

Արդյոք դո՞ւ ես գիշերի պե<ս հերարձակ,

Գիշերի պես խորհրդավոր, դյութական.

– Դալուկ աշնան մերկ անտառն Է շառաչում,

Լույս հուշերի վտակներն են կարկաչում…

Դժկամ նայում են ժայռերը խոժոռ,

Տխուր խաղում են ալիքները ժիր. —

Ընդունիր հոգիս մոլոր, մենավոր, —

Վերջին աղոթքիս խոսքը մի՛ մերժիր։

Սողում են դանդաղ օրերը անծիր,

Կորած Է մթնում մոլոր իմ ուղին. —

Քնքուշ խոսքերով թախիծըս ցրիր,

Անխոս ամոքիր ցաված իմ հոգին։

Մի անմեռ ցավ կա երկրում այս տխուր,

Մի ցուրտ, հոգեմաշ հուսահատություն

Կորցըրած հավետ և՛ երազ, և՛ հուր,

Ես վերջին անգամ քե՛զ եմ աղոթում։

Դժկամ նայում են ժայռերը խոժոռ.