Читать книгу Ирон фæндыр - Коста Хетагуров - Страница 11

Зымæг нæ хæхты цух нæ уадзы, —

Лæджы æмбæрц æруары мит;

Æфцæгæй коммæ уад дзыназы;

Их доныл саразы йæ хид.

Æхсæвæн нæм кæрон нæ вæййы…

Тæхудиаг кæм нæ у сæрд!

Сæнар кæмæ нæй, уый ныссæйы, —

Цырагъ нæм чи судзы фæсхæрд?!.

Нæй кад мæгуыр лæгæн йæ куыстæн, —

Йæ сихор, йе хсæвæр – йæ мæт;

Иæ уат – ыскъæт, зыгуым – йæ лыстæн,

Хъæбæр – йæ цъæх хуыссæн нымæт…

Кæд рухс нæ баййафы йæ цардæй,

Йæ бон кæд арвиты зынтæй, —

Уæддæр нæ ныххуыссы æнкъардæй —

Йæ зæрдæ хъал вæййы фынтæй.