Читать книгу Die leliemoordenaar - Lerina Erasmus - Страница 20

Bongani Mbulu se gesig verklap niks van sy ergernis nie. Het hy ’n fout gemaak om Billy Venter op die saak te sit? wonder hy radeloos. Maar Venter is een van sy knapste manne. Hy het die deursettingsvermoë van ’n pit bull terrier en ’n haarfyn aanvoeling vir hoe ’n misdadiger se kop werk.

Ten spyte van sy moeilike kinderjare is Venter ’n baie goeie speurder. Op veertien was hy ’n klein maar gedugte jeugmisdadiger wat soos talle ander seuns in sy buurt diefstal en inbrake as enigste skoling gehad het. Toe hy oplaas in ’n verbeteringskool beland, het hy besluit om die reguit pad te loop. Hy het hard geleer sodat hy polisiekollege toe kon gaan, en as polisieman het hy homself bewys en gevorder tot speursersant. Met sy goeie straatkontakte het hy misdadigers sommer gou vasgetrek. Hy is tot luitenant bevorder en as sy eerste groot saak op die spoor van die Klipmoordenaar gesit.

Die kommissaris sug innerlik. Spoor? Dis die verkeerde woordkeuse, want tot dusver het speurluitenant Venter nog géén spoor gevind nie. Hulle is presies waar hulle was toe die eerste slagoffer op 21 Augustus gevind is. Die tyd vir bespiegel en rondspeel is verby, besluit hy. Hy sal ’n ander oplossing moet vind. Iemand met meer ervaring moet Venter onder sy vlerk neem.

“Dis ons eerste vroulike slagoffer, enige teken van seksuele geweld?” vra hy.

Billy skud sy kop. “Nie op die oog af nie, maar mens sal eers seker wees ná die outopsie. Dokter Vermaak het belowe die verslag sal môremiddag gereed wees. Ek’s jammer, chief. Ek weet ek het sweet blue all gegee tot nou toe. As mens net ’n verband kan kry tussen die slagoffers . . . Wat het ’n chop shop owner te make met ’n kameraman? En nou dié ene, ’n stripper en lank in die tand, waarskynlik ’n low-class call girl. Al wat ons het om op te gaan, is die grafsteentjie wat die moordenaar in die borskas agterlaat. Vir wat? Wat wil hy daarmee sê?”

“Hy of sy,” korrigeer Mbulu. “Maar dis soos jy sê, ons is nog niks verder as op dag een nie. Die publiek het die storie kop toe gevat en die pers is mal daaroor. Hulle is daagliks op my nek, tot die minister ook. Ons sal ’n ander plan moet maak.”

Billy frons. “Hoe meen chief nou?”

Mbulu hou sy hand op. “Gaan eers huis toe. Ons sal later praat.”

Hy kyk die jonger man agterna wat druipstert soos ’n ontknaterde brak by sy kantoor uitloop.

Ná ’n tydjie kom hy orent en loop na sy boekrak, haal ’n lêer uit. Hy blaai dit deur en kry waarna hy soek: die artikel oor kaptein Daniella Hector wat ’n werkaanbod uit Amerika gekry het.

Hy loop terug na sy lessenaar, lig die telefoon se gehoorstuk en skakel sy sekretaresse.

“Alet, kry vir my kolonel Visser van die Kaap op die lyn. En bespreek vir my ’n vlug Kaap toe vir Maandagoggend.”

Billy kyk bedruk na die kadawer waarmee die polisiepatoloog besig is.

“Hmm,” brom dokter Vermaak toe hy die grafsteentjie uit die borsholte lig en dit in ’n nierbakkie plaas. “Selle ou storie. Mý kopseer is dat die snit so netjies gemaak en toegewerk is. Professioneel is die woord. Die moordenaar kan dalk ’n dokter wees.” Hy kyk na Billy wat na die grafsteentjie staan en staar. “Forensies is nog nie klaar daarmee nie.”

Billy haal sy skouers op. “Maak nie saak nie, dok. Sit dit maar in ’n sakkie en merk dit as bewysstuk 3. Hierdie saak freak my uit. Die bliksem moes gesweet het om die goed uit klip te kerf, net om dit as ’n soort visiting card agter te laat.”

Vermaak trek die plastieklaken oor die lyk. “Genoeg vir vandag, ek sal die res môre doen. My vrou verwag my vroeg terug vanaand.”

Billy glimlag suur. Die dokter het ’n vrou wat vir hom wag en wat het hy? Zilch om na toe terug te gaan. Net Cerise wat hom waarskynlik gaan uitkak omdat hy die seuns by haar ma gaan aflaai het.

“Oukei, cheers, dok,” groet hy met die uitloop.

Buite die deur staan hy ’n oomblik besluiteloos. Wat de donner gaan hy by die huis doen? Nee, besluit hy, eerder ’n paar kappe by ou Harry gaan maak. Die dag was mislik genoeg om dit te regverdig.

Die kroeg is omtrent leeg toe hy daar instap. Harry, sigaret wat soos altyd uit sy mondhoek hang, sit sonder om te vra ’n beker bier voor hom neer.

Die beker is al amper leeg toe Harry na hom oorleun en fluister: “Check, my bra, dis jou eks daar by die deur.”

Billy kyk om toe die deurklokkie klingel. Cerise storm in, haar hare veelvuldige skakerings van rooi. Sy hart sak grond toe, want haar humeur is duidelik net so rooi. Sy seil tussen die tafels deur op hom af.

Hy staan op. “Hei, Cerise . . .”

As antwoord klap sy hom teen die bors en sis: “So, dís waar jou ‘groot emergency’ is – in Harry se bar! Kon dit gedink het, jou suiplap. Mens kan jou met sweet bleddie all vertrou. Hoe durf jy die kinders weer gaan afpak op Ma? Jy weet goed sy’s sieklik!”

Billy hou sy hande afwerend op. “Cool it, man! Ek kon nie anners nie, daar was nog ’n . . .” Hy wou sê moord, maar keer homself betyds. Die inligting is vertroulik en Cerise is ’n skinderbek.

“Dit was ’n noodgeval,” sê hy flou, “ek sweer dit was.”

Sy lag honend. “Ja, vertel dit vir die voëls. Kamstig so bly om die seuns op jou af dag te kry en jy drop hulle wragtig weer!”

Die lang nael van haar voorvinger, blou en silwer geverf, druk teen sy bors. “Nou luister jy na my. Ek is óp van jou, Mr Big Cop. Ek het baie lus en gaan weer hof toe oor die kinders. En dié keer, promise ek jou, sal jy hulle nooit weer sien nie!”

Billy se hart gee ’n kramp. Dis nie die eerste keer dat sy hom dreig met die seuns nie.

Hy druk haar hand weg. “Verdomp, Cerise, hulle is my latte ook. As jy ’n hofbevel vra, sal ek jou beveg. Al kos dit my elke sent wat ek het!”

“Try me! Just try me, Billy boy!” Sy swaai om en marsjeer by die kroeg uit.

Billy gaan sit met ’n swaar sug. Hy vat die laaste sluk bier en staar bedruk na die leë beker.

“Nog een?” vra Harry simpatiek.

Billy knik.

“Sê altyd: vroumense is double trouble vir ’n man,” verklaar Harry toe hy die vol beker voor Billy neersit. “Is dié wat ek nooit sal trou nie.”

Ja, dink Billy, hoekom hét hy met Cerise getrou? Maar dit was toe . . . toe was sy nog half sweet gewees. Dis ná Johnnie se geboorte dat sy so verander het. Sy’t seker ’n punt, dit kan nie maklik wees vir ’n vrou om saam met ’n polisieman te leef nie. Maar sy moes dit tog geweet het toe hulle getrou het.

Hy sluk diep aan sy bier. As daar liefde van haar kant was, sou sy tog probeer verstaan het. Maar die liefde van haar én sy kant het opgedroog. Die seuns sê daar’s ’n man wat nou vlerksleep by haar. Billy blaas deur sy neus. Hy sal met graagte die donner se gesig vir hom herrangskik. Vraag is: Hoekom? As sy wil vry na ’n ander sucker, laat haar!

Maar hy kan nie vir homself lieg nie. Iewers diep in sy borskas voel hy seer daaroor, bitter seer.

Toe hy die koelkamer se deur oopmaak, skakel die lig outomaties aan. Die blouerige fluoorlamp bo die rakke waarop die leliebolle staan, gooi horisontale swart skadu’s oor die vloer. Hy loop na die rak waarop die volwasse bolle staan en kyk dit sorgvuldig deur. Tel die sterkste een op en bestudeer dit intens voordat hy omdraai en daarmee deur toe loop. Agter hom skakel die koelkamer se lig weer af toe die deur toegaan.

In die groot skuur loop hy na die werkbank langs die opwasbak van vlekvrye staal. Hy haal ’n plantpot en die sak met potplantgrond uit. Nadat hy die bol sorgsaam geplant het, haal hy ’n plastiekhouer uit die rak. Dis gemerk Spesiale kompos.

Hy grinnik. Hierdie is báie spesiale kompos. Die harte waarmee hy elke een-en-twintig dae die groot komposhouer buite voer, maak dit ’n uitstekende groeimiddel. Sy lelies is die beste in die stad, en kwekerye se aanvraag na sy bolle is oor die feesseisoen byna te groot vir ’n eenman-onderneming om te hanteer. Maar só moet dit bly tot sy taak afgehandel is.

Hy skep twee groot lepels kompos in ’n langtuitgietertjie en meng dit met water. Dan skink hy dit op die plant, wat hy in die wasbak neergesit het sodat die oortollige water kan uitloop. Toe hy klaar is, sit hy die verseëlde komposhouer terug op sy plek. Die gietertjie word uitgespoel, afgedroog en ook teruggeplaas. Hy hou van orde. Presiesheid.

Die plant tel hy op en lig dit tot op die hoë vensterbank, waar die môreson die lelie sal laat gedy. Dit sal op 22 Oktober blom – Da Silva se dag.

Hy loop na die liasseerkabinet en trek die boonste laai oop. Die lêers word gebêre in vakhouers wat duidelik gemerk is. Da Silva . . . Maklik om te vind.

Hy lig die dun lêer uit waarop José Perez da Silva in netjiese handskrif staan. Blaai die skutblad om en kyk lank na die foto met die byskrif Monster van Fort Cuito. Hy het op die TV-nuus gesien dat Angola se nuut aangestelde handelsattaché tans in Suid-Afrika is.

Hy knik tevrede. Dis goed so. Dit sal soveel makliker wees om hom hier in Johannesburg uit te haal.