Читать книгу Louisa du Toit Omnibus 9 - Louisa du Toit - Страница 11

“Kyk,” sê Koos Coetzee tussen wolkies pyprook deur, “daardie tye was dit anders. Elkeen kon maak soveel hy wil. Toe kom die wet daarteen uit en die liksense. Hulle kon nie anderster as om vir my ’n liksens te gee nie, sien, want g’n mens sou my affêre kon afbreek nie, so goed het ek hom gemaak. Dis net daai neef van die tante, die Janmaans wat ons jou van gesê het …” Die laaste woorde het beslis ’n verskuilde betekenis.

“Hy kon so tye lank by ons kom kuier. Lê, eintlik. As jong man al, nog voor hy getroud is. Hy het ’n besondere hand vir die ambag gehad. Maar hierdie vroutjie van my was kwaai. En toe Janmaans aanhou om te wil skelm verkoop, het Malie die vuurwater laat leegloop, sien. ’n Hele oes se stooksel. Janmaans word so kwaad dat hy my ketel met die skroefhamer toetakel.”

“Nou toe nou, oom,” sê Jonathan. Hy kyk nie op nie, want Koos se blik raak by die dag vorsender. Hierdie vertellery is nie om dowe neute nie; dis by wyse van uitlokking. Die ontledende blik aan ontbyttafel die eerste oggend toe Malie die foto’s gewys het, was alte sprekend.

Jonathan is verlig toe Malie tussendeur begin seur, want ’n mens kan haar vertelstem nie juis anders noem nie. “Ek was vanmiddag by Katrientjie in die winkel,” sê sy. “Sy gaan vanaand by Gieljam eet. Ek het gehoor toe Gieljam se dogter haar bel om te vra of sy ’n sekere iets eet, ek weet nie wat nie.”

“Seker kaviejaar,” meen Koos Coetzee met sy heggeheg-laggie.

“Ag, Koos, wag nou eers met jou grappe la’k julle klaar vertel. Katrientjie sê met die landboukonferensie het sy nog heelwat ekstra klandisie gehad, maar nou is die winkel weer so leeg soos môre heeldag.”

Dit laat Jonathan weer van die hotel onthou. Teen hierdie tyd moet hulle vir hom plek hê, veral as hy baie deemoedig en beleef is. Maar kan dit waar wees dat Koos hulle gaan afpraat het? Ewe ongeërg noem hy dit. “Ek moet dan weer by die hotel gaan hoor of daar nie nou plek is nie.”

“Vir wat?” vra Malie.

“Ja, vir wat?” plaas Koos die stempel voor Jonathan nog ’n woord kan uitkry. “Jy hoef nie bang te wees dat jy op ons nekke lê nie. Om die waarheid te sê, ek het met Jaap Genis van die hotel gepraat toe ek hom sien. Vir hom gesê jy dwing hier weg omdat jy eergevoelig is. Maar dat dit nonsens is, jy bly goed hier.”

“So,” sê Jonathan verbaas en dink: Dan was Katrien Tosen reg in haar vermoede. Sy ken omtrent haar dorp se mense soos die palm van haar hand. Dis vir hom haas ondenkbaar, gewoond soos hy is aan troppe mense wat heeldag in die betonoerwoud teen andere skuur sonder om mekaar een maal reg in die oë te kyk. “Oom, hy is seker maar ’n treurige hoteleienaar as hy hom sommer laat wegpraat van klandisie af.” Want hy is taamlik seker dat oom Koos wolhaarstories opgedis het.

“Nee, maar vrugtetyd eet hy uit my hand uit, jong. Hy kry mandjies vol hier uit my agtertuin.”

“Ek dog oom hou niks van ’n hotel nie?”

“Nee, niks. Maar van Jaap Genis hou ek. ’n Seun van die dorp.”

“Hoekom is oom-hulle so goed vir my?” wil Jonathan ongemaklik weet. Hy ken geen vorige geleentheid waar iemand as ’t ware tougetrek het om sy teenwoordigheid in die huis nie. Hy, wat so te sê huisloos is. Die woonstel wat hy huur en bewoon, kwalifiseer nie as ’n tuiste nie. ’n Tuiste is immers ’n plek waar harte vir jou klop en ore die klank van jou voetstappe afwag.

“Ag, ek en die tannie is ook maar alleen,” sê Koos Coetzee. “Miskien is dit omdat jy so baie soos oorle’ Janmaans lyk, wie weet?”

Hy sê dit weer eens net te argeloos, sodat dit ’n rilling met Jonathan se ruggraat af. Wat weet Koos Coetzee, of wat vermoed hy? Het hulle al sy regte van uitgevind? Waarom is hy so direk in sy optrede en waarom laai hy elke woord so swaar met betekenis?

Ek is besimpeld, maan Jonathan hom toe hy later in die koel agtertuin ronddwaal. Hy sit op ’n walletjie wat netjies rondom ’n perskeboom opgewerk is. Die stukkie inligting wat hy kwytgeraak het, behoort ’n natuurlike dood te sterf in Katrien Tosen se gemoed, en hy sal sy taak hier afhandel en teruggaan na Jeannie toe. Hy sal haar onskadelike spot verduur oor die “uitdrogingskursus” waarop hy was, en alles sal wees soos voorheen.

Hy het gister met Jeannie gepraat en dit was ’n lekker gesprek. Tog, die oomblik toe die kontak beëindig is, het hy ver van haar af gevoel, afgesonderd, enkel.

Hy is nog besig om peinsend sy opsies te oorweeg, toe Malie hom foon toe roep. Dis jong Theunissen, die tegniese assistent, wat met hom wil praat.

“Meneer Bergman, ek voel so ’n bietjie omgekrap. Gileam Dormehl het allerhande idees in die raadslede se koppe geprop.”

“Oor daardie storie van hom? Belaglik. Hy kan nie sy sin kry nie.”

“Juis. Maar die man het ’n geweldige invloed hier. Daar is nie een mens op Isaacsdam wie se arm hy nie op ’n manier kan draai nie.”

“Ek sal môre sorg dat ek hom te siene kry.”

“Ja, liewer. Ek is ook ingevoerde bloed hier op Isaacsdam, en van sy gekonkel hou ek niks.”

Toe Jonathan klaar gepraat het, sit hy die gehoorbuis nadenkend terug. Dan besluit hy: Ek gaan hom vanaand sien. Hy wil mos juis vanaand met Katrien Tosen handjies vashou.

Daar groei ’n soort drif uit hierdie besluit, ’n verbetenheid. Hy sal hulle nie toelaat om ongehinderd in mekaar se geselskap te verkeer nie. Hy gaan die nes uitmekaar skop, dis wat. Dit sal vir Gileam Dormehl leer om koning te kraai.

“Ek moet netnou ’n bietjie uitgaan,” sê hy vir tant Malie waar sy op die agterstoep haar dierkinders versorg.

“Weet meneer wat?” vertel Malie hom met bessiebruin ogies. “Meneer het dieselfde van as wat ek gehad het, regtigwaar. Toe die mens op die telefoon praat en na meneer Bergman vra … reken, ek dag nog altyd dis Berg. Heiden, Koos,” roep sy heerlik bly toe sy die stampende voetstappe van buite af hoor inkom. “Koos, ek sê, ons is besig om agter die kap van die byl te kom. Dis nooit Berg wat die meneer is nie, dis Bergman. Dieselfde as my nooiensvan. Dan móét hy familie van Janmaans wees.”

“Ag, Malie, moet tog nie so op loop sit nie,” sê Koos ongeduldig, sodat haar volmaangesig meteens verduister. “Uit miljoene gesigte en vanne moet party soms eenders wees.”

“Maar …” Haar postuurtjie swel sigbaar uit van erns.

“Basta nou,” maak Koos sy vrou stil. “Jy neul en neul aanmekaar, en jy hoor die man sê hy’t g’n familie nie. Jy dryf hom uit hotel toe, dis wat jy doen.” Sy asem stoot met driftige teue deur sy neus, terwyl die wenkbroue tale praat. “Wie wil nou ook familie van daardie Janmaans wees,” mompel hy verlaas agterna.

“Ja, Koos,” prewel sy skoon oorbluf. Maar toe sy wegstap, hoor Jonathan haar snuif en hy sien die voorskoot se punt oë toe gaan.

Wat doen ek? vra hy hom af. Ek het hier aangekom om hierdie eenvoudige mense ongelukkig te maak, terwyl hulle tot dusver sigbaar nie aan dwarstrek gewoond was nie.

Hy huil in sy hart. Sal hy nie onthou hoe dit voel as die vrou in die huis ongelukkig is nie? O, sal hy nie? Want Dirkie van Janmaans, die vrou wat sy moeder was, het dikwels met haar rugkant na die wêreld gehuil, haar voorkant na ’n bak vol vuil skottelgoed of wasgoed. Hy onthou die sjokkesjok van die ou wasmasjien wat nie meer ’n deksel gehad het nie.

Ek wil nie onthou nie, veg hy verbete teen homself terwyl hy in die badkamer met die skilferende mure skeer. Die spieël is nie alte skoon nie en maak sy beeld dof. ’n Gevoel van futiliteit oorval hom, sodat hy sy arms kragteloos langs sy sye laat sak.

En hy weet ook meteens waarom hy soos ’n stormram na Dormehl se huis wil gaan: Dis om vir Katrien Tosen te sien. Al sou hy nou vir Jeannie kon sien, hy durf nooit teenoor haar ontboesem nie. Hulle sal hom uit die nes werp. By Nothnagels is net plek vir rasegtes, vir die sterkes wat reeds getoon het dat hulle kan oorleef.

’n Gedagte tref hom, sinneloos maar nie onmoontlik nie. Sê nou net dat Senior juis vir hom, Jonathan Bergman, hierheen gestuur het om hom op die proef te stel? Dat hy weet van die leuens oor familie, dat hy ’n kans soek om die masker af te ruk? Dis tog onmoontlik. Hoe sou Senior van die Coetzees geweet het, van die familieband? Het hy, Jonathan, self gedagtes in Senior se kop geprop toe hy gretig blyk om hierheen te kom?

Belaglik. Dis ’n doodgewone stuk roetinewerk hier op Isaacsdam, nie ’n spioenasie-intrige nie. Hy is paranoïes noudat sy verlede hom inhaal. Hy wens net dat hy hierdie Koos Coetzee kan peil. Hy is bykans honderd persent seker dat die man die waarheid van die familieskap weet. Waarom dan het hy sy vrou so driftig die swye opgelê?

Jonathan trek hom lig aan. Hy besef teen hierdie tyd dat ’n pak klere eerder die uitsondering as die reël op Isaacsdam is. En die aand is nogal soel, vreemd windloos na die aanhoudende gespook van die suidooster. Noudat die natuur stiller is, gewaar hy die storm binne-in hom, en dis erger as om net jou ruie hare deurmekaar gepluk te vind.

Terwyl hy in sy motor klim en deur die verstillende dorp ry, weet hy dat hy nie die regte ding doen nie. Maar die drang wat hom voortdryf, is sterker as hyself.

Dis nie moeilik om Dormehl se huis te vind nie. Dis, soos oom Koos hom beduie het, die laaste huis regs op pad gholfbaan toe. ’n Ou huis, so vind hy, maar een wat seker goed en gerieflik ingeleef is. In die nuwe uitbreiding wil Dormehl skynbaar ’n soort paleis oprig, aan sy praat te oordeel.

Om Katrien mee te vang, hmf. Of het hy haar reeds gevang? Sy sê mos sulke wonderlike dinge van hom. Maar noudat Jonathan reg daaroor nadink, was dit slegs uitinge van bewondering en nie van toegeneentheid nie. Aan die ander kant sal sy seker nie haar hart sommer oopvlek vir enigeen om te sien wat daarin aangaan nie.

Die gras is seker net vanmiddag gesny, want in die soel skemer lê die reuk swaar in die lug, dit dring deur tot in sy neusholtes. ’n Reuk wat hom vreemd uitgesluit laat voel, soos hy as kind gevoel het wanneer gewone gesinne teen sononder in hulle voortuine ontspan.

Dormehl het reggemaak vir Katrien se besoek. Gras gesny.

Voordat hy aanklop, bly hy stil op die oorrankte stoep staan. Die voordeur is oop en binne sing iemand. Seker tog nie Katrien nie? Die stemmetjie klink jonk en onvas, sonder enige pretensie van kwaliteit. ’n Kitaar doen die begeleiding, ook heel eenvoudig.

Tog bly hy staan om te luister, omdat daar iets onuitspreeklik nostalgies is in die FAK-liedjie wat hy uit die sangperiode in sy skooldae onthou: “Sy was ’n deel van daardie somer, ek was ’n eensaam digter, dromer …”

Jonathan Bergman bly staan en luister. Hoeveel versies het dit dan? Die kind, as dit ’n kind is, se uitspraak is duidelik soos ’n klok: “Want nuwe somers kom en keer, maar daardie een kom nimmermeer.”

Die liedjie kry ’n gedraenheid wat vir Jonathan beetpak hier waar hy soos ’n standbeeld op die voorstoep staan. ’n Onlogiese blydskap vat in hom pos: Die meisie, Katrien, is nie alleen met Dormehl nie. Sy kinders, seker. Is mos glo ’n wewenaar. Lekker losloper, nè?

Die lied het opgehou, die kitaarklanke twôing dood tussen daar en hier. Geselsende stemme klink op. ’n Innerlike aanmaning dat hy liewer moet omdraai kom in Jonathan op. Dan, asof hy hom moet oorwin, lig hy sy hand en klop.

Dis ’n seun wat oopmaak, groot gebou, skugter.

“Is jou pa … is meneer Dormehl hier?”

“Ja, kom maar in, oom.”

Oom. Dis ’n nuwe een, maar Jonathan sluk dit. Hy onthou hoe kwesbaar ’n seun in hierdie stembreekstadium is, hoe maklik hy afgejak kan voel. Die weerloosheid ten spyte van manhaftigheid.

Dis die jare waarvan gesê word: Ek weet nie wat die seun makeer nie. Vir my was daar nog minder begrip as normaalweg, onthou Jonathan vlugtig toe hy in die vreemde, kort gang agter die seun aanstap. Want Janmaans was so besig om sy eie woelige lewe deur die maalstrome te loods. Maalstrome. Dis mos die gedagte wat hy gekry het na sy aankoms hier op Isaacsdam; dat hy, menende om in kalm waters te verkeer, ongemerk ’n maalstroom binnegedryf het.

Hy voel dit nou sterker. ’n Soort stroomversnelling, ongemerk, maar onmiskenbaar. Jy voel dat jy sterker gesleur word, maar dis gek om na vasgrypplek te soek, omdat alles ten slotte tog verbeelding kan wees.

In die woonkamer wat ook eetkamer vorm, staan hy ’n bietjie ontredderd waar die seun hom laat wag. Dormehl is nie op die oomblik in die vertrek nie. Langs die klavier is die dogter, die een wat gesing het, want sy blaai juis deur die dik bundel, skynbaar op soek na iets anders. Dormehl kan gerus genoeg vryheid aan sy dogter gee om meer moderne musiek te ontdek. Volgens die toestand van die boek moet dit ’n erfstuk van haar grootjie wees.

Dormehl kan ook sy dogter beter laat aantrek. Poniestert en bont wasrokkie. Of soek hy juis vir haar ’n moeder, daarom dat hy haar só vertoon?

Want in ’n diep stoel sit Katrien Tosen. Haar moderne bril pas haar vanaand selfs beter as die vorige keer. Haar hare is los en skoon, en sag lê die bloese teen haar sleutelbeen. Dis vir hom die mooiste plek aan ’n vrou, omdat hy weet dis waar ’n pols klop. Hy is bly dat sy eenvoudig hoewel treffend aangetrek het, dat sy nie ’n uitsonderlike uitrusting uitgesoek het nie.

Sy lyk so gewoon, asof hierdie sittery in Dormehl se huis sommer niks is nie. Maar die tafel is gedek met kerse. Dieselfde ou liefdespel as elders. Staar die dieptes van mekaar se oë binne in die gloed van die kers, nie ’n gebruikskers nie, maar een vir atmosfeer. Nadat die kinders na hulle kamers verkas het.

“Naand,” sê Katrien Tosen. As sy verras is oor sy binnekoms, verberg sy dit goed. Dalk speel sy buitendien goed toneel. Kyk hoe koel was sy daardie eerste middag in die winkel, terwyl Dormehl toe later beweer dat sy hewig ontsteld was.

“Goeienaand. Ek is jammer, dit lyk vir my ek maak inbreuk. Maar ek wou meneer Dormehl graag ’n paar oomblikke sien.”

“Hy sal nou hier wees,” sê Katrien, asof sy reeds die vrou van die huis is.

En inderdaad volg Gileam kort op haar woorde. Hy kom die vertrek binne met ’n skinkbord waarop daar ’n bottel wyn en ’n paar glase is. Nie ’n smaakvol ingeboude kroeg nie, sommer ’n skinkbord met die nodige.

’n Verbasende ding gebeur in Jonathan: Hy, wat in die Nothnagel-wêreld so gewoond geraak het aan ’n drankie as aan ’n snyerspak, voel ’n skielike weersin toe die man met die skinkbord binnekom. Die konnotasie is direk en pynlik: Janmaans … Dirkie … trane … skottelgoedwater. Vinnige trek in die nag.

Ek moes my nie tydelik losgemaak het van my latere lewenswyse nie, dink hy vinnig, nog voordat Dormehl kan praat. Los van my verlede, moet ek iewers vas wees, en dit was ek by Jeannie, tuis in ’n wêreld wat ek om my gevou het soos ’n nuwe kleed. Nou is ek nêrens vas nie, en ek sweef in ’n niemandsland rond.

“Goeienaand,” sê Dormehl met afwagting in sy kykers. “Wou jy my gesien het?”

“Ja. Net ’n oomblik.”

“Kom dan sommer uit stoep toe.”

En so, met sy arm in ’n boog in die lug agter Jonathan, lei hy die besoeker terug na waar hy vandaan gekom het: die buitedeur. Dis die grofste ontvangs wat Jonathan nog geniet het sedert hy ’n wêreld betree het waar gesindhede agter fyn maniere verberg lê.

“Ek is nie aan stoepkonferensies gewoond nie,” sê hy ysig toe hulle buite kom waar ’n allenige kriek verskrik sy rasperlied staak.

“En ek is nie gewoond aan indringers op groot oomblikke in my lewe nie, Bergman.”

Wanneer Dormehl uitgevind het dat hy Bergman is en nie Berg nie, is eintlik nie meer ’n vraag nie. Hy het immers nie werklik onder ’n skuilnaam hierheen gekom nie. Hy het voorgegee dat hy net binnensmonds praat.

“Kyk, meneer Dormehl, ek moes vanaand kom. Ek vind uit dat jy ’n yslike gekonkel op tou het.”

“Gekonkel? Jy bedoel dat ek spook om daardie terrein te bekom wat ek vir my gemerk het? Jy’t gesê jy kan my nie help nie, jy doen net jou werk. Niks belet my om op my manier te werk te gaan nie. Ek is nie agteraf nie. Ek pla jou net nie. Jy is besig om jou werk te doen, of hoe?”

“Ons is nie seuntjies in ’n speelgoedwinkel nie, Dormehl. Waarom kan jy nie by die reëls inval en ’n ander stuk grond kies nie? Ek is seker met jou geld en invloed sal jy heel eerste kan koop.”

“Dan sien jy die sakie weer ’n keer skeef, my maat. Ek is nie ’n bedorwe kind in ’n speelgoedwinkel nie. Ek mik net baie hoog, dis al. Dit verskaf my geen satisfaksie meer om te koop, of om eienaar van ’n nuwe plaas te wees, of die rykste man in die buurt nie. Ek wil ’n groot ding doen, ’n projek aanpak wat hierdie dorp ’n stoot sal gee tot daar doer. Ek wil nie net maai nie, ek wil ook weer terugploeg. Ek wil ’n nuwe aangesig, ’n nuwe status aan Isaacsdam gee. Dit sal ek doen met Dormehldorp, daar naby die rivier.”

“Ek dog jy sê dis ’n spruit,” onthou Jonathan sarkasties.

“Wat ook al. Het ek jou al gesê dat ek nou ook dink aan ’n plesieroord? Rondawels, ’n voëlpark …” Gileam Dormehl glimlag ’n bietjie simpatiek. “Hoe gaan ek hierdie dinge doen op ’n simpel erfie of twee in die middel van die dorp? Plaas my daar op die rand van die affêre, en die hinterland lê vir my oop. ’n Wildreservaat, dalk selfs die Groot Vyf,” murmel hy ingenome.

“My firma word nie betaal vir droom nie. Of selfs vir iemand anders se drome nie. Dit kan ons nagmerrie word.”

“Daaroor kan jou firma besluit, en spesifiek diegene met meer outoriteit as jy, Bergman. Sal dit al wees vir vanaand?” Die halfsirkel van Dormehl se arm huiwer weer iewers agter Jonathan om hom vinniger weg te help.

“Vir vanaand, ja.” Volgende keer sal jy vir mý kom sien, Mister Belangrik, dink Jonathan vies. Reken, om hom te behandel asof die kat hom ingedra het.

En die Groot Vyf … as die winterreën kom, mag die diere se kloue afval, wensdink hy.

Hy en Katrien Tosen sal hom nou seker verder bespreek. Dis te veel gehoop dat sy onpartydig sal bly. Gaan sy alles uitlap aangaande “oom Mampoer en tannie Varkie”?

Met donker gemoed loop Jonathan deur die tuin. Hy voel ’n gek. Hy het tog immers geweet Katrien Tosen is hier. Hy sal hom net nie verder aan die vervlakste Dormehl steur nie. Wat kan dié in elk geval doen? Hy sal hom teen ’n muur vasloop as hy teen vasgestelde reëls in dwing.

Die eensame kriek hervat sy lied iewers naby die stoep. Selfs wat die redelose insek betref, is die indringersbesoek dus afgehandel en hy kan sy voorvlerkies jubelend teen mekaar skuur.

Die huis getuig nie eers van weelde nie, dink Jonathan vermakerig. As Dormehl die rykste man in die omgewing is, sien ’n mens niks daarvan tuis nie. En tog was daar ’n begeerlike intimiteit in die doodgewone vertrek, ’n selfversekerdheid, asof niks ontbreek nie.

Jeannie … Hoe verlang hy na Jeannie, vir wie hy iemand is, ten spyte van sy halfgebaktheid. Jeannie moes tog seker kon agterkom dat hy iewers ’n groot agterstand het. Hy het waarskynlik menige faux pas begaan waarvoor sy haar blind gehou of wat ongemerk deur haar reggestel is.

Ha, darem nog ’n Franse uitdrukking wat hy ken en nogal korrek kan uitspreek. Op ’n dag, sommer binnekort, gaan hy al sy Franse frases aaneenryg en vir Katrien Tosen uit haar skoene verras. Maar hoekom sal hy hoegenaamd nog aan haar dink? Haar naam is ongesofistikeerd: sommer net Katrien, reken. Maar nou ja, aan haar sit die naam soos ’n handskoen, strelend tot op elke vingerpunt.

Daar het sy gesit in die stoel, danig geleerd met die groot bril, maar haar lippe was weerloos sag, reg om gesoen te word … deur Dormehl.

Jonathan roer onrustig agter die stuurwiel terwyl hy deur die stil strate van Isaacsdam ry. Net by die enkele kafees is daar ’n roering, asook voor die fliekteater.

Met ’n soort helderheid weet hy dat hy die dae hier nooit weer sal vergeet nie. Mens kan ’n herinnering voorsien terwyl dit nog in wording is. Die dorpsbesoek waarteen hy so opgesien het, het spoedig ’n ongekende kwaliteit verwerf, byna onaards, ten spyte van die harde sy daarvan, soos die oplaaiende botsing met Dormehl.

Maar hy sal hierdie somertyd onthou, en die wind, en die stilte. Die gietende reën tydens sy aankoms, die sonbeskynde tuine daarna. Hy sal veral vanaand onthou, Katrien in die leunstoel, die singende dogter, die nostalgiese wysie met kitaarbegeleiding.

Sy was ’n deel van daardie somer, en ek ’n eensaam digter, dromer …

Is hy ooit nog dieselfde mens wat, slegs dae gelede, opgeblase Katrien se winkel binnegestort het saam met die vallende reën? Want alreeds voel hy iets van bedelaarskap, asof hy hier iets moet ontvang wat hy nog nooit besit het nie.

Hy sluip as ’t ware die huis van die Coetzees binne. Hy wil nie vanaand verder luister na ’n lesing in mampoerstook nie, en hy wil nie kyk na familiefoto’s wat sy binneste oopruk nie.

Gelukkig is hulle reeds in die kamer. Tant Malie het hom heel vertroulik vertel dat sy en die oom maar vroegerig gaan slaap, en dan stel hulle die wekker vir die laataandnuus op die radio. Maar noudat hy hier is, het Malie gesê, is daar tog jong lewe wat hulle later kan wakker hou. Hy voel skuldig dat hy gaan rondloop het.

Tog snaaks, dis reeds ’n soort gevoel van tuiskoms wat hy ondervind toe hy die voordeur saggies toemaak. Elke huis het sy eie reuk, en so ook hierdie een. Dis anderkant mens en duskant dier, maar in elk geval ’n reuk van geselligheid en versorging. Terwyl hy met klere en al op die bed lê, sy arms onder sy agterkop, besluit Jonathan stilweg: hierdie ding moet oopbreek. Ek kan nie met Jeannie trou alvorens ek hulle alles vertel het nie.

Een of ander tyd wel, maar nie onmiddellik nie. Intussen sal hy die dae vorentoe maar een-een oopbreek soos neute waarvan jy nie weet of jy ’n dowwe pit of een vol voedsel aantref nie.