Читать книгу Hartklop Omnibus 1 - Malene Breytenbach - Страница 13

Brenda bestyg haar perd en ry voor. Kevin, Eben en Steve volg. Sy het gedink ’n dag uit op die perde en ’n piekniek is darem iets wat hulle saam kan doen, en dat dit sal verseker dat Kevin sy hande tuishou. Sy het net nie verwag dat Kevin en Steve heeltyd haaks sal wees nie. Hulle is nogal bars en ongeskik met mekaar, asof hulle om haar meeding. Sy word sommer moedeloos.

Eben ry tot langs haar. “Twee honde veg oor ’n been,” terg hy. “Maar waar is die derde een wat daarmee moet heen? Lyk my jy het my nodig om die vrede te bewaar.”

Sy gryns vir hom, maar sy is bly dat hy by is. Hy kan met sy grappies die meeste situasies ontlont.

Die derde hond wat die been kry? Hoe wens sy nie dit kon Charl Naudé gewees het nie. Sy hoor hy is aan die skei, maar almal praat en gis oor die vrou wat waarskynlik sy kind verwag, en hulle veronderstel dis die rede vir die egskeiding. Sy wil dit nie van hom glo nie, maar wat anders moet sy aflei? Maureen het dit dan self vir haar gesê.

Brenda sug onderlangs. Al is sy bitter teleurgesteld, is dit ’n feit dat sy nogtans, ten spyte van alles en teen haar beterwete, onherroeplik tot hom aangetrokke bly.

Wat sy vir hom voel, is niks anders as liefde nie. Dit moet sy aan haarself erken en dis baie pynlik. Sy het nie geweet verydelde liefde maak só seer nie. Sy kan nou verstaan dat haar ma so verbitterd geword het. Die ergste is dat sy moet voorgee om kalm en lighartig te wees, anders wil mense weet wat haar makeer.

Kevin ry tot langs haar en Eben val terug, want die paadjie is smal.

“Jy weet nie hoe ek jou gemis het nadat jy weg is nie,” sê hy plegtig.

Ag, nie al weer nie, dink sy moedeloos. Hy het dit nou al tien keer vir haar gesê, indien nie meer nie. En sy antwoord hom nie. Dit sit hom nie af nie. Maak verliefdheid hom dikvellig? Waar is sy trots? Sy slaan eerder dood neer voordat sy erken dat sy begin wonder of sy sonder Charl kan lewe. Al voel sy reeds asof sy van verlange kwyn soos ’n hond wie se baas hom weggegooi het.

Sy voel skuldig dat sy Kevin nou die seer moet aandoen wat sy self ervaar.

“Ek het gewonder of ek nie dalk by Tygerberg-hospitaal moet kom werk vir ’n jaar of so nie, as mediese beampte of besoekende dosent.”

Sy skrik só groot dat sy vlugtig na hom kyk en toe weg, sodat hy nie die afgryse in haar oë moet sien nie. Heelparty mense dink hy het kom kuier omdat daar iets ernstigs tussen hulle is.

Ongelukkig kan hy eenvoudig nie by Charl kers vashou nie.

Nie eens Eben weet van haar gevoel vir Charl nie. Niemand weet nie. Dis ’n geheim wat sy diep bewaar. Sy glo nie sy sal ooit sy gelyke raakloop nie. Dis net jammer dat hy by al sy wonderlike eienskappe ook verraderlik en ontrou kan wees.

Sy begin glo dat die meeste bogemiddeld aantreklike mans so is. Kyk nou maar vir haar pa. Die mans wat so onkreukbaar soos Rolf is, is dun gesaai op hierdie aarde. Dis beter om nie blindelings te vertrou nie, want dan kry jy nie so seer as die waarheid uitkom nie.

Eben het haar vertel dat Kevin ander meisies uitgeneem het nadat sy weg is, en sy gun hom dit met haar hele hart. Maar waarom bly hy haar verbete najaag?

“Wel, wat dink jy van die idee?” pols hy haar.

“Dis ’n vry wêreld,” reageer sy gemaak ongeërg. “Jy kan gaan waar jy wil. Dokters kom dwarsoor die wêreld reg, want hulle is nodig.”

“Ek sal naby jou wees. Dis tog waarom ek hierheen wil kom.”

Ja, gans te naby, dink sy half angstig. Die blote gedagte laat haar voel asof sy kan weghardloop.

Die hele dag lank het hy haar met leepoë aangekyk. Toe hulle piekniek gehou het, het hy hom langs haar kom neervly. Naderhand sy kop op haar skoot gesit en verliefderig na haar opgekyk. Steve se oë het geblits van ergernis en jaloesie.

Net Eben het soos ’n draai-orrel gesels en die grappe uitgeryg sodat hulle moes lag.

Nou is sy skoon uitgeput. Môre neem sy Kevin na Rolf-hulle, want hy brand kwansuis om haar familie te ontmoet. Sy dink met ’n rilling aan sý stywe familie en sy kil skoonsuster. Hulle ken werklik die koninklike familie en hulle spog tog so daarmee. Hulle was huisvriende met Fergie, prins Andrew se eksvrou, se oorlede pa. Hulle praat gereeld met prinses Anne.

Brenda dink aan hoe ongelukkig prinses Diana tussen daardie mense was, en sy weet dat sy ook so sal voel. Dit sal onmoontlik wees om Kevin se ouers te vermy, want die Wakefields is familievas en vreeslik trots op hulle herkoms. Vreeslike snobs. Vir hulle is sy ’n parvenu, ’n niemand uit Afrika. ’n Kolonialer.

Haar trots rebelleer daarteen om van meet af as iemand minderwaardig beskou te word net omdat sy nie as ’n lid van die Britse hoëlui gebore is nie. As hulle nog haar familiegeskiedenis ook moet ken – haar pa wat verdwyn het en haar ma wat ’n arm verpleegster was – sal hulle regtig teen hulle neuse afkyk na haar. Kevin ken nie eens die hele treurige verhaal nie. Miskien moet sy hom inlig en kyk of dit hom afsit.

“Ek het reeds met die dekaan van die Fakulteit Geneeskunde gaan praat,” lig Kevin haar in. “Hy was besonder tegemoetkomend.”

Brenda voel asof sy kan skree, maar sy knik net en kyk reguit voor haar. Sy voel soos ’n dier wat in ’n hoek vasgekeer word.

“Dis nou Kevin Wakefield,” stel Brenda hom aan Rolf en Lisa voor. “Kevin kon nie wag om julle te ontmoet nie. Kevin, dis my wonderlike broer Rolf en ewe wonderlike skoonsuster Lisa.”

“Aangename kennis, ons het al baie van jou gehoor,” sê Lisa, en Brenda frons vies vir haar. Dit moenie voorkom asof sy so beïndruk met hom was dat sy agteraf oor hom geswymel het nie.

“Dis gaaf van jou om al die pad te kom om te kuier,” merk Rolf droog op, want Brenda het agteraf by hom gekla.

“Ek moes net kom kyk hoe dit met Brenda gaan.”

Jy wou ook kom kyk watter soort familie ek het, dink sy.

Hulle gaan sit agter by die braaiplek in die laatwintersonnetjie en Rolf skink vir hulle wyn.

“Ek het vir Charl Naudé ook genooi,” sê Rolf. “Hy is mos nou alleen, en dan kan Sondae jou nogal blou laat voel.”

Brenda verstyf asof sy ’n laaistok ingesluk het. “Hoe weet jy dit alles?” vra sy en probeer ongeërg klink, maar haar hals word warm en dit trek in haar gesig op.

“Hy het my gebel om ’n pasiënt te verwys en ons het gesels. Ek het nog altyd van hom gehou.”

Brenda voel asof sy op warm kole sit. Rolf weet natuurlik niks van die sage van die verwagtende ontvangsdame nie. Hoe gaan sy heeltyd koel en kalm en luiters saam met Charl kuier? Veral as Kevin by is en hom soos ’n verliefde skaap gedra?

Hulle hoor die voordeurklokkie klingel, en Rolf loop daarheen om Charl te ontvang.

“Brenda, ek praat met jou,” sê Kevin met ’n grinnik. “Waarom is jy in die wolke?”

In die wolke? dink sy vervaard. Ek is besig om baie hard aarde toe te tuimel.

“Ag, sommer niks …”

Die woorde droog in haar keel op, want Rolf kom met Charl by die deur uit. Meteens krimp haar heelal tot die bestek van een wese: Charl Naudé.

“O, hallo, Brenda,” groet hy vriendelik. “Dis lekker om jou weer raak te loop.”

“Hallo, Charl. Ken jy my skoonsuster, Lisa?”

“Nee, nog nie, en nou is dit vir my ’n groot voorreg om Rolf se vrou te ontmoet,” sê hy sjarmant en steek sy hand na Lisa uit, wat hom openlik bewonderend aankyk.

“En hierdie is Kevin Wakefield, ’n vriend wat ek in Londen ontmoet het. Hy is ’n dokter by die hospitaal waar ek en Eben gewerk het. Kevin, dis dokter Charl Naudé, ’n ginekoloog wat as konsultant by die hospitaal optree.”

Kevin glimlag, maar hy kyk Charl bykans agterdogtig aan. “Ek het jou al voorheen gesien. Jy was nou die dag by die hospitaal toe ek Brenda gaan groet het.”

“Ja, ek onthou jou ook. Aangename kennis, dokter Wakefield.”

Brenda kyk hoe die twee mans mekaar opsom. Charl is langer as Kevin en al is Kevin heel aansienlik, vertoon hy vaal teen Charl.

Kevin praat nie veel nie, maar Charl en Rolf gesels land en sand oor hulle studentejare en hoe hulle saam rugby gespeel het.

Brenda gaan help Lisa met die slaai, bly om weg te kom van die mans af. Sy wil net haar balans herwin.

“Ek wonder hoe ’n vrou dit oor haar hart kry om so ’n beeld van ’n man te laat staan,” fluister Lisa. “Ek sweer al sy pasiënte raak verlief op hom.”

Brenda maak keel skoon. “Dis dalk juis sy probleem. Dit laat my aan my pa dink.”

Lisa kyk haar geskok aan. “Weet jy dan iets negatiefs van Charl?”

“Nee, ek wonder maar net,” jok Brenda. “Jy moet my maar verskoon. Ek is sinies en agterdogtig gebore.”

Charl begin Kevin uitvra, want hy kom agter die jong man sit hom en beskou. Hy en Rolf praat natuurlik oor goed wat niks met Kevin te doen het nie. Eers gesels hulle oor geneeskunde en die toestand van die hospitale in Engeland en Suid-Afrika, en toe slaan hy die regte noot met perde, want hy vermoed Kevin is die vriend wat Brenda leer perdry het.

Al is die kêreltjie glad nie sleg nie, is hy nie regtig opgewasse vir Brenda nie, besluit Charl. Jy is jaloers, kla sy gewete hom aan. Sy lyk vandag so mooi in haar denimbroek, blou trui en winterwit baadjie, haar oë helder, hare glansend, wange pienk. Dié Kevin vat-vat so aan haar as sy naby kom – en hy wat Charl is, voel asof hy op sy tande wil kners elke keer as daar fisieke kontak tussen die twee is.

Hy smag self daarna om daardie mooi mond te soen. As hy darem dink hoe dié kêreltjie haar vasgegryp en met passie oorweldig het, rys sy hare soos ’n kwaai hond s’n.

Dit gaan vrolik aan tafel en Brenda moet haarself inspan om normaal en geselserig voor te kom. Kevin wil heeltyd onder die tafel sy voet teen hare druk of aan haar been raak. Hy is so vatterig. Dit irriteer haar grensloos. Sy wens sy kan vir hom sis: “Stop it!” Maar dan skep dit ’n onaangename insident as die ander hoor.

As Charl se grysblou oë na haar draai, voel dit asof sy deur ’n laserstraal getref word. Heeltyd is sy hiperbewus, hiperalles. Stuwend van adrenalien, of wat ook al met ’n mens verkeerd gaan as iemand wat jy onweerstaanbaar vind so naby jou is.

Gelukkig, of ongelukkig, verskoon hy homself kort na die nagereg.

“Ek moet ’n pasiënt gaan sien wat binne die volgende twaalf uur behoort te kraam. Baie dankie vir die vriendelike uitnodiging en heerlike ete. Geniet jou kuier in Suid-Afrika, Kevin.”

Vir wie moet hy so skielik gaan sien? wonder Brenda afgehaal.

Die dag is meteens leeg sonder hom. Sy vang ’n ondersoekende blik van Rolf, maar sy ignoreer dit. Wat het haar broer raakgesien? Hy ken haar so goed.

Kevin dring die volgende aand aan om Brenda alleen vir ete by ’n restaurant te neem en sy weet sommer hy wil hulle verhouding en toekoms bespreek. Sy moet hom by Eben se huis gaan haal. Dis tyd dat sy hom mooi laat verstaan hoe sake werklik tussen hulle staan, dink sy op pad daarheen. Hoe sy nie gevang wil word nie.

Dis ’n deftige restaurant waar die musiek sag is en die mense nie raas nie. Kevin is die ene sjarme en aandag, maar sy is taamlik stil.

Na twee glase wyn het hy blykbaar genoeg moed om die saak aan te roer.

“Jy moet asseblief vir my sê of jy kans sien om met my af te haak. Ons is nie meer kinders nie; ek is oor die dertig. Ek het reeds besluit wat ek wil hê.”

Brenda sit haar glas neer en kyk hom vas in die oë.

“Kevin, ek het jou nie genooi om te kom kuier nie, en ek is nie van plan om vir jou vals hoop te gee nie. In Engeland het ek reeds vir jou gesê dat ek nie wil trou nie en dat ek van plan is om my eie praktyk te begin.”

Hy lyk sielsongelukkig en dit laat haar soos ’n moordenaar voel.

“Ek het jou lief, maar jy het my nie lief nie. Dis wat jy vir my te kenne gee, nè?”

“Ja, dis wat ek bedoel. Ek hou baie van jou en ons was tot dusver goeie vriende, maar moenie meer van my verwag as wat ek kan gee nie, asseblief. Ek het baie hard gewerk om tot hier te kom, en ek het my planne vir die volgende jare agtermekaar. Niks gaan my daarvan laat afsien nie.”

Hy sit terug en kyk haar ontsteld aan. “Eben het my gewaarsku, maar ek wou nie luister nie.”

Hy klink só ongelukkig dat Brenda hom jammer kry en haar hand oor syne sit.

Net toe kom Charl Naudé van alle mense die restaurant binne en hy groet met ’n knik. Sy skrik en trek haar hand weg. Hier is hy al weer. Sy herken die mense by hom as Thomas se ouers van daardie partytjie van lank gelede.

Die kos word bedien en Brenda en Kevin eet meesal in stilte. Sy is intens bewus daarvan dat Charl ’n ent weg sit en dat hy soms in haar rigting kyk. Meesal is hy in ’n ernstige gesprek met sy tafelgenote gewikkel. Hy het haar nou weer saam met Kevin gesien, en dit lyk seker vir hom asof hulle sit en handjies vashou het.

Brenda weier nagereg en Kevin betaal die rekening.

“Kom, ek neem jou terug na Eben se huis,” sê sy.

“Ek wou graag nog met jou gesels het. Gaan jy nou weier?”

Sy sug. Hy gedra hom soos ’n martelaar. “Goed, jy kan vir koffie na my huis kom.”

Hulle is net binne haar voordeur, toe Kevin haar gryp en hartstogtelik soen. Sy is aanvanklik so uit die veld geslaan dat sy haar nie teësit nie. Maar toe hy sy een hand onder haar trui insit en sy palm oor haar bors sluit, begin sy spartel.

“Hou dadelik op,” hyg sy. “Dís toe al die tyd wat jy in gedagte gehad het!”

Hy lyk afgehaal en kwaad. “Is jy dan heeltemal koud?” vra hy hees.

“Dalk is ek.” Sy trek haar trui af en maak haar jas toe. “In elk geval gaan ek nie toegee net omdat ’n man dit begeer en ek nie.”

Innerlik bewe sy van skok en verontwaardiging, maar sy hou haar koel. Sy was gek om hom na die privaatheid van haar huis te bring. Dit het hom net idees gegee.

“Dis baie jammer dat jy so begeerlik is,” sê hy. “Jy is soos ’n pakkie met pragtige papier en ’n lint versier, maar as ’n mens dit oopmaak, is dit leeg.” Sy stem bewe en hy staan met sy hande geklem, asof hy hom met moeite probeer beteuel om haar nie weer aan te raak nie.

Brenda maak die deur oop en kyk oor haar skouer. “As jy dink ek is leeg omdat ek my nie aan jou wil onderwerp nie, dan het ons niks meer vir mekaar te sê nie. Kom, ek gaan laai jou af.”

In die motor heers daar ’n atmosfeer wat met ’n mes gesny kan word. Brenda praat nie, want sy is kwaad. Terselfdertyd wonder sy of sy woorde waar is. Is sy regtig koud en gevoelloos?

Nee, Kevin maak net niks in haar wakker nie. Die enigste man wat dit kan regkry, is Charl Naudé, die verbode vrug.

Toe hulle by Eben se huis aankom, bly sy sit. Voordat Kevin uitklim, kyk hy met ’n lang gesig na haar. “Ek is jammer as ek jou geaffronteer het, maar ek moes probeer om deur daardie skanse van jou te breek. Dis egter te sterk vir my.”

“Ek kan nie jammer sê oor ek is soos ek is nie, Kevin. Jy het sekere dinge oor my aanvaar, maar jy was eenvoudig op ’n dwaalspoor. Ons sal nog vriende kan bly …”

“Vriende! Ek kan nie bloot met jou vriende wees nie. Dis ’n tweede prys.”

“Ek is jammer, maar met tweede prys sal jy tevrede moet wees.”

Hy kyk haar agterdogtig aan. “Jy het nie dalk iets aan met daardie man wat heeltyd opduik as ons saam is nie?”

Sy verstyf, maar kyk hom kil aan. “Watter man?”

“Daardie ginekoloog, Naudé.”

“Wat op aarde gee jou tog dié lawwe idee?” vra sy bitsig.

Dikmond klim hy uit en slaan die deur toe. Sy vererg haar oor hy sy woede op haar nuwe motor uithaal. Sy kry dit in rat en trek weg. In haar truspieël sien sy dat hy haar nog agterna kyk.

Het hy ook agtergekom dat daar ’n soort spanning tussen haar en Charl is? Sy het oorreageer toe sy dit ontken …

Die volgende oggend vroeg, voordat Brenda hospitaal toe gaan, bel Eben.

“Wat het tussen jou en Kevin verkeerd geloop? Die man is soos ’n beer met ’n hoofpyn.”

“Ag, Eben, hy het my probeer oorrompel en ek het hom op sy plek gesit. Dis nie asof ek hom nie voorheen gewaarsku het nie.”

“Ek het so iets vermoed. Hy wil nou met alle geweld terug Londen toe en ek wil nog ’n week lank kuier. Hy moet maar alleen gaan. Ek sal sy dinge reël en hom lughawe toe neem, want vir jou sal dit seker te pynlik wees om hom weer te sien.”

Sy is sommer verlig. “Ja, dankie, Eben. Na dese het ek regtig nie vir hom lus nie. As daar nou een ding is wat ek nie toelaat nie, is dit om gebulldoze te word.”

“Weet ek dit nie! Ou vredemaker Brynard sal olie op die waters moet gooi.”

“Dankie, my enigste, my beste vriend.”

“Ja, soek maar witvoetjie. Lief vir jou ook.”