Читать книгу Gargantua i Pantagruel - Rabelais François - Страница 56

Wara od wrót tych, cudaki, bigoty,

Mamuty stare, hołysze nadęte,

Tumany, głąby, ciemniejsze niż Goty

I Ostrogoty, pokraki wyklęte,

Franty, świętoszki, zakutane wszarze,

Dziady plugawe, żarłoki, opoje,

Pały opuchłe, okpiświaty wraże,

Śpieszcie gdzie indziej nieść szalbierstwa swoje.

Szalbierstw waszych gnój

Łan by zniszczył mój

Cuchnącą bronią;

Zatrułby wonią

Pieśni moich zdrój

Szalbierstw waszych gnój.

Wara od drzwi tych, papierowe grzyby,

Trabanty, woźne, pijawki narodu,

Oficyjanty, faryzeje, skryby,

Sędzie poczciwe, co z swego zawodu

Jak psy kąsacie na śmierć dobrych ludzi;

Ot, szubienica to wasza zapłata,

Tam idźcie szczekać: tu niech się nie trudzi

Wasz pysk bezecny brata szczuć na brata.

Zdradziecki spór

I aktów wór

Tu nie popłaca;

Daremna praca:

Nie zna ten dwór,

Co zdradny spór.

Wara od drzwi tych, obrzydłe lichwiarze,

Kutwy mizerne, podłe dusigrosze,

Wy, liczykrupy, oszusty, wekslarze,

Gryzipaznokcie, wy żyły, twardosze;

Ludzkiego szpiku zawsze wam za mało

Idźcież gdzie indziej, niosąc wór na grzbiecie,

Gnieść biednych ludzi hultajstw mocą całą,

Aż was morowa zaraza wygniecie!

Nieludzkie pyski,

Chciwe na zyski,

Precz, precz mi stąd:

Tutaj wasz trąd

Jest mi za bliski,

Obmierzłe pyski.

Precz mi od wrót tych, wy, zatęchłe pały,

Wy zazdrośniki, nudziarze, mantyki,

Wy, co toczycie rozjuszone gały,

Awanturniki, rabiaty, kłótniki;

Wy rozpustniki, wy, przymiotne draby,

Świerzbem okryte i stoczone trądem,

Gdzie indziej bieżcie stręczyć swe powaby,

Czoła okryte hańbą i nierządem.

Mir, zdrowie, cześć,

Kto chce nam nieść,

Powitan będzie;

Społem niech siędzie,

Kto chce nam nieść

Mir, zdrowie, cześć.

Wejdźcie w te wrota i witajcie w gości

Wszyscy szlachetni i dworni rycerze;

Otoć przybytek dostatku, godności,

Szczęsny, kto sobie za dom go obierze;

Wielcy i mali, byle zacni, prawi,

Witam was, druhy, wnijdźcie w te komnaty;

Weseli, raźni, ucieszni i żwawi,

Słowem, przezacne i lube kamraty.

Lube kompany,

Przezacne pany,

Gdy macie wolę

Dzielić tę dolę,

Wnijdźcie w te ściany,

Lube kompany.

Wnijdźcie w te wrota, wy, co Pańskie Słowo

Głosicie śmiało wbrew szemraniu ludzi;

Niech za tarcz służy wam schronienie owo

Przeciw wrogowi, co próżno się trudzi

Zatruwać fałszem serca Prawdy dzieci;

Wejdźcie: tu wiary głębokiej ognisko,

Stąd niechaj postrach i grom na tych leci,

Co z rzeczy świętych chcą czynić igrzysko.

Święte orędzie

Tutaj nie będzie

Podane w wzgardę:

Niezmienne, harde,

Trwać tutaj będzie

Święte orędzie.

Wejdźcie w te wrota wy, panie dostojne,

Bezpieczne siądźcie u naszych ołtarzy;

Piękności ziemskiej kwiaty bogobojne

Z wdzięczną i słodką powagą na twarzy;

Oto jest miejsce honoru i cześci,

Pan możny, co nam otworzył te wrota,

Chciał je przybytkiem mieć i płci niewieściej

I ku jej służbom hojnie sypnął złota.

Myśl jego śmiała

Ten skarb nam dała,

By z tego złota

Luba ochota

Wiecznie tryskała,

Myśl takoż śmiała.