Читать книгу Anatomia siły - Robert Krasowski - Страница 41

Oni tego nie słuchali, dla nich liczyły się nazwiska. Uważali, że tacy ludzie, jak Geremek, Michnik czy Kuroń, są wzorcem demokratycznej lewicy w naszej części Europy. I jeżeli oni nie powiedzą „tak”, to my żadnej legitymizacji w oczach lewicy zachodniej nie będziemy mieli. To na mnie zrobiło duże wrażenie i oczywiście był to argument na rzecz słuszności priorytetów Kwaśniewskiego. Tyle że kiedy w roku 1993 wygraliśmy wybory, a potem objęliśmy ministerstwa, to atmosfera na Zachodzie wokół nas całkowicie się zmieniła. Już nikt nie pytał, czy uznają nas autorytety z Unii Demokratycznej. Zachód nie mógł unieważnić tamtych wyborów, nawet nie w sensie rzeczywistym, ale w sensie moralnym czy psychologicznym. Musiał ich wynik zaakceptować. Nie można nie rozmawiać z ministrami rządu, którzy są jednocześnie przedstawicielami partii wygrywającej wolne wybory. Jak zacząłem jeździć na Zachód po roku 1993 jako minister pracy, to napotkałem zupełnie inny klimat, a proces akceptacji ruszył z kopyta. Stało się jasne, że pośród priorytetów legitymizacyjnych, zarówno zewnętrznych, jak i wewnętrznych, numerem jeden jest akceptacja wyborców, a nie uznanie innych sił politycznych, choćby i samej Unii Demokratycznej.