Читать книгу Celiakia – autodiagnoza i samodzielne leczenie. Najnowsze badania i najskuteczniejsze terapie na nietolerancję glutenu - Rory Jones - Страница 58

Wiedziałam, że coś się ze mną dzieje, ale nikt nie chciał mnie słuchać, co samo w sobie było stresujące i frustrujące. Wydaje mi się, że jestem żyjącym dowodem na to, że organizm potrafi poradzić sobie w każdej sytuacji.

Byłam u dwunastu gastroenterologów, ale czterech z nich stwierdziło, że to wszystko dzieje się wyłącznie w mojej głowie. Jeden powiedział: masz 39 lat, jesteś kobietą po rozwodzie, masz dom, musisz wrócić do pracy. To wszystko brzmi, jakbyś szukała męża. Ile środków przeczyszczających bierzesz w ciągu dnia, aby wywoływać biegunki? Co bierzesz na przeczyszczenie? Zdiagnozował u mnie anoreksję. Wstałam i powiedziałam: „Nie zamierzam tego słuchać”.

W końcu spotkałam się z gastroenterologiem i powiedziałam: „Musi pan coś zrobić”. Cóż, wykonał kolonoskopię i endoskopię. Po endoskopii wrócił i powiedział: „Jesteś chora na celiakię”. (Anna, 40)

Lekarze uczą się, że skargi nie zawsze wskazują na ukrywaną chorobę. A objawy nie zawsze muszą korelować z tym, co wykrywa lekarz. Dobrym przykładem podobnej zagadki jest leczenie wrzodów. Badania endoskopowe przeprowadzone na wczesnym etapie stosowania obu leków: Tagamentu (cymetydyna) i Zantacu (chlorowodorek ranitydyny), wykazały, że wrzód został wyleczony, jednak objawy utrzymują się. U niektórych pacjentów pojawiają się owrzodzenia, ale nie ma żadnych objawów, to jest objawy nie mają żadnego związku ze stanem jelita.

Mimo to lekarze muszą powiązać objawy z wynikami badań, aby postawić diagnozę. Jeśli nie są w stanie obiektywnie skorelować wyników badań z objawami, trudniej jest znaleźć rozwiązanie problemu. Właśnie z tego powodu, jako że objawy nie zawsze korelują z tym, co widzi lekarz, opracowano indeks aktywności.

W indeksie aktywności bierze się pod uwagę dolegliwości, objawy i nieprawidłowe wyniki badania krwi, co umożliwia lekarzom ocenę stanu pacjentów i wskazanie właściwej terapii. Pacjenci są leczeni, a lekarze oceniają, czy wyniki poprawiają się (to jest nieprawidłowości znikają). Takiej skali punktowej używa się przy nieswoistym zapaleniu jelit i chorobie Leśniowskiego-Crohna do oceny skuteczności terapii.

Ostatecznie celiakia może nie zostać zdiagnozowana, ponieważ nawet jeśli pacjenci skarżą się na nią, lekarze nie zwracają na to uwagi. Lekarze kończą, lecząc wyniki badań, a nie pacjentów.

Wszystkim mówię, że byłam u 23 lekarzy, zanim dowiedzieli się, co jest ze mną nie tak. Pytałam nawet przyjaciółki, która jest weterynarzem. To ona powiedziała: „Może to alergia pokarmowa”. (Alice)