Читать книгу Ys - Rudie van Rensburg - Страница 7

Van: Jack MacArthur

Aan: Mickey Rogers

Mickey, ek verneem van een van my kollegas in die energiekomitee dat jy oortuig is die ryk oliebronne in Arktika is nie nou al ’n prioriteitsaak vir ander lande nie. Ek verskil ernstig. Die Russe het al in 2007 met ’n duikboot ’n Russiese vlag op die Arktiese seebodem gehys. Hulle is meer as enige ander land besig om kleims af te steek in die ondersese gebiede. Kanada het reeds ’n seehawe aan die mees noordelike punt van Baffin-eiland gebou. Dis kwansuis ’n militêre basis, maar onlangse CIA-inligting dui op bedrywighede eie aan olie-eksplorasie. Ook Groenland maak amptelik aanspraak op sowat 1,2 miljoen vierkante kilometer van die Noordpool-gebied. Ons kan nie bekostig om langer te talm nie. ’n Ja-stem vir ons voorgestelde wetswysigings is die eerste stap in die regte rigting.

* * *

Colyn en Piedt is reeds in die konferensielokaal toe Kassie en Rooi instap.

“Jis, jis,” groet Rooi. “Hoe gaan dit vandag?”

“Bestendig,” mompel Colyn, ’n lang, skraal kaptein van Kassie se jare, wat altyd lyk asof hy ’n swaar las op sy smal skouers dra. Sy sidekick, adjudant-offisier Piedt, glimlag net onderlangs terwyl hy oor sy ken streel. Dié gewoonte gaan oor in versnelde aksie wanneer die brigadier teenwoordig is, het Kassie al opgemerk.

“Waar’s Malabe en Britz?” vra Rooi.

“Pretoria toe,” sê Piedt. “Het glo met mense gaan chat wat vrinne was van die moordenaar op wie se case hulle werk.”

Hulle sit in doodse stilte en wag op brigadier Fortuin. Kassie draai die proppie van sy Creme Soda oop en neem ’n sluk. Die gedempte atmosfeer stem hom onrustig. By Nuweland se terugvoersessies moes kolonel Daniels altyd sy stem verhef om die groep speurders tot bedaring te bring.

Sy nuwe kollegas is ’n klomp suutjiespoepers, dink hy. Glad nie te vereenselwig met hoogs bekwame speurders wat almal van spesialiseenhede oorgeplaas is nie, soos die kolonel hom destyds met die werwing van die Spookeenheid verseker het. Hy het selfversekerde en luidrugtige kollegas verwag.

Almal skuif reg in hulle stoele toe brigadier Fortuin inkom.

Kassie hou haar onderlangs dop terwyl sy haar plek aan die hoof van die tafel inneem. Sy is ’n aantreklike vrou met pikswart hare en die gelaatstrekke van ’n Egiptiese skoonheid, maar vandag het sy ’n geswelde regterwang met ’n erg onooglike blou kol.

“Sjoe, lyk my brigadier het seergekry,” sê Rooi.

Sy kyk met yskoue oë na hom. “Ek het op die nat badkamervloer gegly en met my gesig teen die bad se rand geval.”

Hy skud sy kop simpatiek. “So ’n nat vloer kan …”

“Kom ons begin,” onderbreek sy hom bars. “Enige vordering, Colyn?”

Colyn maak keelskoon. “Die patoloog se verslag het vanoggend gekom en …”

“Hoekom moes ons so lank daarvoor wag? Die SGU is veronderstel om in alle gevalle voorkeurbehandeling te kry.”

“Ek het hom gedruk, maar hy …”

“Nie aanvaarbaar nie, kaptein Colyn! Jy moes my kom sê het sodat ek sy gat kon skop.”

Colyn glimlag verleë. “Ek sal dit in die toekoms onthou, brigadier.”

Haar uitdrukking bly koud en Kassie sien skrams hoe Piedt sy ken teen ’n asembenemende spoed poets. Die twee is skytbang vir haar, dink hy.

“Die patoloog se bevinding is dat die moordenaar sy arm om Dippenaar se nek gehad het,” vervolg Colyn. “Só het hy drukking op die kopslagaar geplaas.” Hy kyk vlugtig na die verslag voor hom op die tafel. “Dis waar die baro- en chemoreseptors voorkom en dit speel ’n rol by die bloeddruk en hartklop. Die drukking het ’n hartaanval veroorsaak.”

Die brigadier frons. “En julle het aanvanklik gedink hy’s verwurg?”

“Wel, dit was ons eerste …”

“Daar kon dus nie vingermerke aan sy nek gewees het nie. Hoekom het julle daardie afleiding gemaak? Dit verander die hele prentjie.”

“Daar wás nie vingermerke nie, maar ek verstaan nie hoe dit die hele prentjie …”

“Verwurging sou op ’n doelbewuste poging tot moord dui, maar die patoloog se bevinding sê vir my iemand het met Dippenaar gestoei. Dit kon een van sy beleggers gewees het wat in ’n woordewisseling met hom betrokke geraak het en toe het daar ’n stoeiery ontstaan. Daar was dus nie voorbedagte rade nie. Dit dui op ’n ongeluk wat nie aangemeld is nie, eerder as moord.”

“Wel, dis seker so, maar …”

“Dit verander die hele aard van die ondersoek. Julle sal nou baie wyer moet kyk vir ’n verdagte. Tot dusver het julle gefokus op beleggers wat al die wet oortree het. Nou sal julle na ál die beleggers moet kyk, behalwe dié wat te oud is om in so ’n stoeiery met Dippenaar betrokke te raak.”

Hierdie girl is vlymskerp, dink Kassie. En sy vat nie kak van kabouters nie.

Die brigadier staan op. “Laat kaptein Kasselman en sersant Els julle help om deur die beleggerslys te werk totdat hulle eendag ’n saak van hul eie kry.”

* * *

Frankie teken op die kaartjiestelsel die boeke aan wat hy in sy weeklikse selrondte by die gevangenes teruggekry het. Hy begin om die boeke op hulle regte plekke in die rakke te pak, maar blaai eers deur elkeen om seker te maak daar’s nie bladsye uitgeskeur nie. Die boeke word sommer maklik verniel vir zolpapier.

Of sy plaasvervanger die tronkbiblioteek met dieselfde noukeurigheid gaan bestuur, betwyfel hy. Hy kon gou agterkom die knaap het nie sy aanvoeling of liefde vir boeke nie. Nie dat hy slapelose nagte daaroor gaan hê nie. Wanneer hy oor vyf dae hier uitstap, gaan hy sy tronkervaring diep begrawe. Die toekoms saam met Sue is al wat nou tel. Dít en sy boekwinkel.

“Frankie’s Bookshop,” prewel hy saggies.

Hy weet nou dat Ludick hom nie kan verbied om sy droom te verwesenlik nie. Volgens Smittie, wat al die vryheid van parool gesmaak het, kan Frankie hom op die paroolraad beroep as Ludick nie sy houding verander nie.

“Ek het my eie backyard business gerun, weet jy. Motorbikes, grassnyers en fridges geservice. My parole officer was vir jou impressed, hoor! Hy’t nog gesê die parole board like dit dat ek vir myself ’n income generate.”

Frankie sal môre in sy belbeurt vir Sue sê sy moet die ou tannie se boeke gaan koop. Volgens haar staan die spaarkamer al toegepak met boeke wat sy deur die jare aangeskaf het. En dis nie rubbish nie. Sy’t getrou vir hom lyste gemaak van haar aankope. As die winkel die dag wins maak, kan sy by die spreekkamer bedank en hom voltyds help.

Hy sak stadig op sy hurke af en gaan sit plat op die vloer met sy rug teen ’n rak. Soos altyd staar hy na die plafon, maar vandag is sy gedagtes nie die stikdonker maalkolk wat dit die afgelope vyftien jaar was nie.

* * *

Shaheena streel liggies met haar vingers oor haar wang. Dit klop steeds; die twee Disprins het nie gehelp nie. Sy het ’n nare vermoede die been is gekraak.

Met haar elmboë op die lessenaar stut sy haar kop in haar hande. Hoe lank kan sy nog só voortgaan? Gaan sy ooit haar trots sluk en iets aan haar shit situasie doen? Of gaan sy ook maar net een van die statistieke bly van vroue wat hul mishandeling doodswyg en dit nooit aanmeld nie?

Dinge tussen haar en Elton is besig om handuit te ruk. Sy word lankal finansieel uitgebuit, maar dis ’n las wat sy nog bereid was om te dra. Maar nou het die afgelope twee jaar se emosionele teistering oorgeslaan na fisieke mishandeling.

En uit haar polisieondervinding weet sy dié patroon gaan homself herhaal. “Die konflik gaan eskaleer tot meer ekstreme vorms van mishandeling, veral as alkohol gereeld in die prentjie kom,” hoor sy haar eie stem van toe sy onlangs ’n groep vroue oor die onderwerp toegespreek het.

Waar het alles skeefgeloop? wonder sy suf. Wat het geword van die galante heer wat haar met sy goeie maniere aan haar pa herinner het? Toe sy as luitenant by die Valke aansluit, was Elton ’n kaptein. Hy was platgeslaan ná sy verloofde vroeër die jaar in ’n motorongeluk gesterf het. Sy het dadelik aanklank gevind by die lang, aantreklike en breedgeskouerde kêrel.

Hulle het saam begin kuier, ses maande later getrou. Hy het haar op die hande gedra, haar toegegooi met geskenke. En hy was saam met haar trots toe sy genomineer is vir ’n jaar lange leierskapkursus in Johannesburg. Hulle het mekaar net naweke gesien, die afskeid Sondagaande op die lughawe elke keer vir haar ’n klein trauma.

Tóé die oproep, twee weke voordat sy permanent terug Kaap toe sou kom. “Ek het bedank,” het Elton haar ingelig. “Met my computer skills is daar baie meer geld in my eie besigheid te maak as om ’n poeliesman te bly.”

Sy was naïef. Niks gelees in die ongemaklike stiltes in die Valke se Kaapse kantoor as iemand sy naam noem nie. Eers baie later het sy gehoor van die klag van seksuele teistering. Toe het sy hom nog geglo dat hy vals beskuldig is. Nou twyfel sy.

Haar gedagtes word onderbreek toe die foon op haar lessenaar lui. “Die polisiehoof is op die lyn, brigadier,” sê die sekretaresse.

Shaheena se maag trek saam. Hy verwag vinnige resultate in die twee moordsake, want sy reputasie is op die spel om sy proefneming met die SGU reg te bewys.

En in hierdie stadium het sy nog géén nuus om hom opgewonde te maak nie.