Читать книгу Wybierz szczęście - Sonja Lubomirsky - Страница 14

W styczniu 2001 roku wyjechałam do przepięknego, czystego kurortu - małego meksykańskiego miasta Akumal, oddalonego o dwie godziny jazdy od Cancún. Tam, w półotwartych chatach, w powiewach gorącego wiatru, kilkunastu badaczy zajmujących się obiecującym kierunkiem nauki, jakim już wtedy była psychologia pozytywna, wymieniało się wiedzą o najnowszych odkryciach i tworzyło nowe koncepcje. Z początku trudno było mi się skoncentrować na dyskusji - zostawiłam w Los Angeles moją dwudziestomiesięczną córkę pod opieką ojca i dopiero co dowiedziałam się, że znowu jestem w ciąży. A jednak w Akumal odbyło się kilka rozmów, które zmieniły kierunek moich badań. Jedną z nich była rozmowa z profesorami Kenem Sheldonem i Davidem Schkade. Przed tym spotkaniem wysłałam im e-maile z pytaniem, czy moglibyśmy porozmawiać o napisaniu artykułu na temat różnych sposobów, jakimi ludzie dążą do szczęścia. Zaczęliśmy o tym dyskutować i nagle zdaliśmy sobie sprawę z tego, że na ten temat nie istnieją praktycznie żadne dowody empiryczne. Stwierdziliśmy, że badacze generalnie nie wiedzą, jakimi sposobami ludzie budują swoje szczęście. Co więcej, doszliśmy do wniosku, że większość psychologów odnosi się pesymistycznie do idei budowania coraz większego szczęścia przez całe życie. W tamtym okresie środowiska akademickie były poruszone dwoma odkryciami. Pierwsze z nich dotyczyło tego, że szczęście jest dziedziczne i pozostaje takie samo przez całe życie. W myśl drugiego odkrycia ludzie przyzwyczajają się do wszelkich zmian na lepsze. Wynika z tego logiczny wniosek, że człowieka nie można uczynić trwale szczęśliwszym, ponieważ każdy przeskok na wyższy poziom szczęścia jest tymczasowy, a w długim okresie większość z nas powraca do swojego początkowego czy bazowego poczucia szczęścia.