Читать книгу Wybierz szczęście - Sonja Lubomirsky - Страница 22

Jedną z takich osób, z którymi przeprowadziłam wywiad, jest Shannon. Shannon ma dwadzieścia siedem lat i studiuje, bo chce uczyć obcokrajowców języka angielskiego. Ma chłopaka, który studiuje we Włoszech. Mają zamiar wspólnie zamieszkać, kiedy on wróci do USA. Shannon miała spokojne dzieciństwo. Pierwsze lata życia spędziła w zdrowej, skromnej rodzinie. Miała kilka bliskich przyjaciółek i przyjaciół. Jej rodzina sporo podróżowała po Stanach Zjednoczonych. Kiedy miała trzynaście lat, matka dała jej suczkę o imieniu Daisy, która żyje do dziś. Shannon uważa Daisy za jedną ze swoich najbliższych przyjaciółek.

Shannon, choć nie doświadczyła w życiu tragedii ani traumatycznych przeżyć, zdaje się postrzegać wszystko jako kryzys. Przejście z liceum na studia było dla Shannon bardzo stresującym doświadczeniem: czuła się rozbita i przygnębiona tym, że musiała się więcej uczyć, a materiał był trudniejszy i mniej przystępny. W akademiku Shannon dzieliła pokój z koleżanką, która ogólnie była miłą osobą, ale miała irytujące nawyki, jak na przykład głośne oglądanie telewizora. Shannon nie mogła przejść nad tym do porządku dziennego i coraz bardziej dystansowała się od koleżanki. Kiedy wreszcie Shannon przeniosła się do innego pokoju, z współlokatorką, którą lubiła i szanowała, początkowa radość szybko ustąpiła nowemu smutkowi i zazdrości o to, że współlokatorka ciągle gdzieś wychodziła.

Obecnie Shannon jest bardzo aktywna życiowo i znajduje wiele ciekawych zajęć. Latem chodzi po górach i jeździ na rolkach, a w zimie jeździ na snowboardzie i nartach. Powiedziała mi, że uwielbia uczyć, a dzieci z jej klasy rozwijają się razem z nią. Jeśli spojrzeć na jej życie powierzchownie, wydaje się, że jest całkiem dobrze. Shannon robi obiecującą karierę i czerpie z tego radość. Ma chłopaka, stabilną sytuację finansową i psa, którego kocha. A jednak Shannon uważa się za nieszczęśliwą. Choć jest zadowolona ze swoich osiągnięć naukowych, żywi przekonanie, że nie potrafi tego wszystkiego w pełni wykorzystać, bo brakuje jej pewności siebie. Umniejsza swoje sukcesy - zarzeka się, że jest za mało wytrwała. Czasami wręcz prześladuje ją poczucie, że powinna była obrać inną ścieżkę kariery. Ogólnie Shannon czuje się bardzo samotna, uważa swoje życie za niepewne i czuje, że nie może polegać na swoich znajomych i przyjaciołach. Ciepło wspomina stare dobre czasy dzieciństwa jako jedyny w życiu okres prawdziwego szczęścia, kiedy czuła się bezpiecznie i nie miała trosk. Obecnie ma oparcie w swoim narzeczonym, który dostarcza jej pozytywnych bodźców i podnosi jej samoocenę. Kiedy go nie ma, Shannon czuje się bardzo samotna, ma skłonność do nierozsądnego wydawania pieniędzy i objadania się. W chwilach gdy poczucie braku bezpieczeństwa i beznadziei nasila się, Shannon widzi wszystko w czarnych barwach i tonie w mrokach przygnębienia.