Читать книгу Палескі дыярыуш дывізіі Серакоўскага - Стэфан Корф - Страница 3

– Адкуль вы едзеце? – шэры чалавек зазірнуў у секцыю плацкарты.

– З адпачынку, Чэхія, Польшча, Аўстрыя.

Па калідоры прапаўзла такса ў бронекамізэльцы.

– Колькі дзён былі?

– Чатырнаццаць, – адказала дзяўчына ў чаканні другога прыходу даўгога сабакі.

– Рэчы купілі якія? Электроніка, адзенне, упрыгожванні? – ацаніў плацежаздольнасць шэры чалавек.

– Толькі іконы схавалі, – перавярнуўся на другі бок хлопец на верхняй палічцы.

– Дурань! – кінула дзяўчына.

Такса прабегла ў адваротны бок з карункавымі майткамі ў зубах.

– Зараз з рэчамі на выхад і ў залу – даваць пісьмовае тлумачэнне, – пасуровеў шэры.

– Ды гэта ён жартуе дрэнна. Нічога не набывалі.

Сувеніры, алкаголь, цішоткі, – незаўважна падпіхнула яна заплечнік пад лаву.

– На якую суму?

Такса прайшла за мытнікам на задніх лапах.

– На якую суму, пытаю.

– А, так, даляраў, мабыць, дваццаць.

– Забароненае нешта везяце? Наркотыкі? Зброю? – недаверліва спытаў мытнік.

Такса зайшла на пярэдніх лапах у секцыю.

– Дзень добры, шаноўнае панства. Не жадаеце піва, ці яшчэ чаго пакрапчэй? – спытала яна басам.

– Дзевушка, вы чуеце? – мытнік памахаў далонню.

– Не… Так… Э… Чую. Не, не вязём, толькі сувеніры, – не адрываючы погляду ад сабакі, адказала дзяўчына.

– Добра. Шчаслівай дарогі, – вымавіў адточаную фразу шэры чалавек.

Такса павярнулася і пайшла за мытнікам.

– Калі надумаеце, я буду ў першым вагоне, – кінуў на развітанне сабака.

– Угумц, – адказаў заплечнік.

Дзяўчына заплюшчыла вочы і паабяцала ў наступны раз каштаваць у Празе кексы толькі з разынкамі. Заплечнік з ёй згадзіўся.