Читать книгу Luz que fue sombra - Varios autores, Carlos Beristain - Страница 19

Miłość nie ma już ust, ma tylko nasze usta.

I słowa jak suchy szeleszczący wiatr w zamarzającym ogrodzie.

Jak przechłodzone, pędzone wiatrem kropelki mgły

krzepną na antenach i słupach telegraficznych,

na odsłoniętej powierzchni

naszych nierównych serc, gdy fala nocy

każdym napinanym mięśniem, najpłytszym załomem

zdradza siłę nieobjętej ciemności.