Читать книгу Melodie Omnibus 2 - Wilmari Jooste - Страница 13

Fransien spoel vinnig die twee koffiebekers uit voor sy haar drafskoene gaan aantrek. Wat sy nou nodig het, is ’n stywe oefensessie en ’n koue stort – in daardie volgorde!

Die gebeure van die vorige dag bly draai in haar gedagtes. Miskien sal die oefening help om haar kop skoon te kry. Soos gister kies sy koers weg van die rivier af. Sy weet nou waarheen sy op pad is en sy stap vinnig en doelgerig.

Deur die venster van sy chalet kyk Jans haar peinsend agterna. Waarheen sou die vroumens op pad wees? Dit lyk nie asof sy net ’n entjie gaan stap of die omgewing gaan verken nie, daarvoor is haar pas te vinnig. Dit lyk of sy doelbewus weg van die rivier en die geboue af stap. Boonop is hy seker sy het eers rondgekyk, so asof sy nie wou hê iemand moet sien waarheen sy gaan nie.

Die speurder in Jans reageer onmiddellik. Nog voor Fransien tussen die digte plantegroei verdwyn het, het hy ’n paar ou seilskoene en ’n T-hemp aangepluk. Hy volg haar op ’n afstand.

Hy slaak ’n sug van verligting toe sy tussen die bome in stap. Daar sal sy agtervolging nie so opsigtelik soos in die oopte wees nie. En hy sal kan hoor in watter rigting sy gaan.

Omdat hy ’n taamlike afstand tussen hom en Fransien probeer hou het, is sy alreeds besig met haar oefenprogram toe hy haar in sig kry. Hy fluit geluidloos en sak op sy hurke neer sodat sy hom nie moet raaksien nie. Hierdie is beslis nie ’n katjie om sonder handskoene aan te pak nie!

’n Minuut of wat hou hy haar dop, voor hy versigtig begin retireer. Met ’n frons wat al hoe dieper word, stap hy terug na sy chalet. Die vrou is besig om heeltemal te vinnig na sy kop te gaan, en dit mag nie gebeur nie.

Veral nie as sy goed wegsteek nie. Hy is hier om ’n moordenaar op te spoor en sy is ’n verdagte. Hy gaan hom beslis nie van koers laat stuur deur ’n paar donker oë nie.

Ná ’n vinnige stort gaan hy aandagtig deur sy notas van die vorige aand. Sondag of nie, vandag lê hier vir hom baie werk voor. Die meeste van die reüniegangers gaan ná die naweek terug, en hy sal graag sy ondervraging hier wil voltooi terwyl die gebeure nog vars in almal se geheue is.

Natgesweet en lam in die bene kom Fransien ’n halfuur later by haar chalet aan. Nadat sy gestort het, voel sy sommer stukke beter.

Die strawwe oefening het haar so honger soos ’n leeu gemaak en sy trek haar neus op vir die graankos in die kas. ’n Ordentlike ontbyt is waarvoor sy nou lus is. Sy maak seker dat al die deure en venters dig toe is voor sy na die restaurant stap. Die wete dat hier moontlik ’n moordenaar ronddwaal, bly maar in haar agterkop.

Soos gewoonlik neem sy plaas by ’n hoektafel wat haar ’n uitsig op die res van die restaurant gee. Onwillekeurig soek haar oë tot sy vir Jans gewaar waar hy diep in gesprek met superintendent Johnson en Gerrie in die ander hoek sit.

Sy glimlag ’n groet in sy rigting toe hy opkyk, maar die stadige glimlag waarop sy haar voorberei het, verskyn nie. In stede daarvan kyk hy haar opsommend aan, voor die verveelde uitdrukking weer op sy gesig verskyn en sy blik verder dwaal.

Dit voel vir Fransien of iemand haar met ’n beker koue water gegooi het. Dan sit die verdwasing om in woede. Sy pers haar lippe opmekaar. Die pes! Vol glimlaggies en tog te galant as hy haar duur koffie sit en uitdrink, maar nou is sy nie eens ’n halwe glimlag werd nie.

Om alles erger te maak, is daar skielik ’n seer knop in haar keel wat sy nie afgesluk kry nie. Nog nooit het sy wat Fransien is oor ’n man gehuil nie, en sy is ook nie van plan om dit nou te doen nie. Dis seker die skokke van die vorige dag wat haar nou so onverklaarbaar tranerig laat voel.

Haar eetlus het verdwyn en sy wens sy kon ongemerk uitglip, maar die kelner staan reeds langs haar om haar bestelling te neem. Sy glimlag verskonend in sy rigting toe haar selfoon begin lui en sy dit eers antwoord.

Dis Mitzi. Haar uitnodiging om ’n laat ontbyt by hulle te kom geniet, is vir Fransien soos manna uit die hemel. Sy verduidelik vlugtig haar veranderde planne aan die kelner, voor sy diep asemhaal en reguit na die speurders toe stap.

Uiterlik lyk sy koel en onverstoorbaar toe sy by hulle tot stilstand kom. Haar stem is kalm. “Sal julle my vandag nodig hê? Ek is genooi vir ontbyt by die Dreyers, en ek sal dalk die dag daar deurbring.”

Sy kyk verby Jans na superintendent Johnson. Die twee mans se vinnige blik na mekaar ontglip haar nie.

Superintendent Johnson lyk ongemaklik. “Ek weet nou nie juis nie … e … Jans? Sal ons haar nodig hê? Sy is darem nog ’n paar dae hier.”

Jans voel onverklaarbaar geïrriteerd omdat sy hom so koeltjies ignoreer. Hy haal sy skouers op. “Jy kan maar gaan. Ons het mos jou selfoonnommer en die Dreyers s’n ook.”

“Dankie.”

Fransien vermy dit steeds sorgvuldig om in sy oë te kyk. Hy voel ’n behoefte om daardie uitdrukkinglose maskertjie van haar gesig te laat glip.

“Net een ding: ek sien jy het vir Chris de Wet gesê as hy weer sy pote op jou sit, maak jy hom met jou kaal hande dood?”

“Nee, dis nie wat ek gesê het nie.”

Superintendent Johnson protesteer, maar Fransien hou haar hand op. “Vrek. Dis wat ek gesê het: As hy weer sy pote op my sit, maak ek hom met my kaal hande vrek.”

Jans leun terug in sy stoel. “En het jy dit bedoel?”

“Dis ’n manier van praat. Nie alles wat ’n mens in ’n oomblik van woede sê, kan letterlik opgeneem word nie.” Fransien doen haar bes om kalm te bly, al is haar bloeddruk besig om te styg.

“Maar sou jy dit kon doen? Iemand met jou kaal hande doodmaak, meen ek?” lok hy haar moedswillig uit.

Nou het sy genoeg gehad. Sy kyk hom vas in die oë en haar stem drup van die stroop toe sy hom antwoord: “O, beslis. Veral voor ontbyt – maak my net kwaad genoeg. Maar nou moet julle my asseblief verskoon. Mitzi-hulle wag vir my.”

Sy het die genoegdoening om Jans se ore te sien rooi word toe Tony Johnson en Gerrie dit uitproes van die lag.