Читать книгу Melodie Omnibus 2 - Wilmari Jooste - Страница 14

Die tweeling wag haar by die voordeur in, uitgelate omdat tannie Fransien by hulle kom kuier.

Mitzi skud haar kop oor dié opgewondenheid. “Die twee is nooit juis skaam nie, maar soos hulle darem oor jou tekere gaan!”

Ná ontbyt help Fransien vir Mitzi die tafel afdek en die skottelgoedwasser inpak, terwyl Daan en die meisiekinders ry om die koerant te gaan koop. Asof so afgespreek, vermy hulle albei die onderwerp wat voorop in hulle gedagtes is, naamlik die moord op Chris de Wet.

Uiteindelik kan Fransien dit nie meer hou nie.

“Mitzi, is ek gevoelloos omdat ek nie hartseer is oor Chris nie? Ek het nie eens ’n enkele traan gestort nie. Dis amper of ek ’n berig oor ’n vaag bekende persoon in die koerant gelees het. ’n Mens dink goed soos: ‘Siestog, hy was nog so jonk’ en ‘Sy arme familie’, maar dit raak jou nie regtig nie. Ek en Chris was twaalf jaar saam op skool, ek behoort tog meer te voel as skok en spyt oor ’n vermorste lewe?”

“Nee, maat. Jy is allesbehalwe gevoelloos. Onthou, jy en Chris was nooit vriende nie. Boonop was hy tien jaar uit jou lewe, en ek glo jy het selfs die herinneringe aan hom so ver moontlik uit jou lewe probeer stoot. ’n Mens probeer mos maar altyd die onaangename dinge vergeet. Tegnies gesproke wás hy vir jou ’n vreemdeling. Ek dink ook jou gevoelens is ’n bietjie afgestomp ná alles wat gister gebeur het. Om Chris en Langes en selfs vir Tessa weer in die oë te kyk ná soveel jaar, moes baie van jou geverg het. Voeg daarby die feit dat jy op Langes se liggaam afgekom het, die gebeure tussen jou en Chris, en die verdere skok van die moord op hom. Eintlik is dit net logies dat jou onderbewussyn sou oorneem om jou te beskerm. Moenie jouself verder kasty met onnodige skuldgevoelens nie.”

Fransien se oë skiet vol trane. “Jy ken my te goed. Soos altyd slaan jy die spyker op die kop. Ek vóél skuldig – oor meneer De Lange en oor Chris. Ek het nie van hulle gehou nie, en ek het dit gewys. Nou sal daar nooit ’n kans wees om dit reg te maak nie.”

“Dis nou genoeg hiervan. Vee af daardie trane – ons het tien jaar se kuiertjies om in te haal. En niks wat ons vandag sê of doen, kan iets verander aan gedane sake nie. Jy is baie goed met kinders, dis tyd dat jy trou en jou eie kry,” verander Mitzi uit die bloute die onderwerp.

“Goeie idee! Verskaf net die pa, dan kan ek ’n plan maak,” speel Fransien saam.

“Ek is ernstig, Fransien. Jy word nie jonger nie. Wil jy dan nie kinders hê nie?” Mitzi hou op werskaf en kyk ondersoekend na haar vriendin.

“Natuurlik wil ek kinders hê, ten minste drie of so. Ek sê mos: verskaf net die pa. Dis nou ongelukkig een van daardie klein dingetjies waarvoor ’n mens ’n man nodig het,” skerm Fransien ongemaklik.

“So ja! Dit lyk beter. Kom ons twee gaan sit in die tuin, dis heerlik buite. Daardie drie sal nie gou terug wees nie. My dogters hou van inkopies doen, en hulle pa doen gewillig mee. Hy vat hulle by al die speelgoedplekke in, sodat hulle vir hom kan wys waarvan hulle hou. Dis nou kamtig sodat hy kan weet wat om te koop as dit geskenktyd is. Maar ek is nie onder ’n kalkoen uitgebroei nie – hy is self mal oor speelgoed.”

Die wit tuinstoele met die helder kussings vorm ’n mooi prentjie teen die groen gras. Fransien voel hoe ’n vredigheid oor haar daal toe hulle in die koelte van ’n groot treurwilger gaan sit.

“Dis waar ek kom sit as ek omgekrap voel. Ná ’n halfuurtjie hier buite sien ek gewoonlik weer kans vir die lewe,” sê Mitzi.

“Haai, Mitz! Ek kan nie glo dat die lewe jou ook kan onderkry nie. Jy lyk dan so gelukkig en tevrede. Jy het alles wat die meeste vroue begeer: ’n goeie man, twee pragtige kinders, ’n lieflike huis en tuin, geen finansiële probleme nie …”

“Daaroor sal ek nie stry nie. Ek is baie gelukkig, maar jy weet hoe is ons vroumense. Soms wil ek net ’n tydjie op my eie hê. Twee kinders wat ewe oud is, kan nogal veeleisend wees. Albei wil heeltyd Ma se aandag hê. Pa is heeldag by die werk, en as hy by die huis kom, wil hy ook Ma se aandag hê. Ek kla nie daaroor nie, hoor! My gesin is my lewe, en dis vir my ’n vreugde om aan hulle aandag te gee. Maar ek vermoed ek is weer swanger …”

“Dis wonderlike nuus! Wanneer sal jy seker wees?”

“Ek het oormôre ’n doktersafspraak. Daan is natuurlik so opgewonde soos ’n kind. As dit ’n seun is, kan hy vir hom al daardie wonderlike speelgoed koop wat hy self so begeer!”

Fransien lag vir die kamma moedelose uitdrukking op Mitzi se gesig.

“Nou ja, deesdae vlug ek maar kort-kort hierheen. Dis seker maar my hormone wat –”

“Moenie eens van hormone praat nie!” val Fransien haar onnadenkend in die rede. Onmiddellik wens sy sy kan haar tong afbyt, maar dis klaar te laat. Niks ontsnap Mitzi se oë en ore nie.

“Hoekom? Pla jou hormone jou?”

Fransien voel hoe haar gesig warm word. Sy vermy Mitzi se blik doelbewus. “Dis sommer niks.”

Nou is Mitzi agterdogtig. Die feit dat Fransien duidelik ongemaklik is en haar opmerking probeer wegpraat, sê vir haar iewers is daar ’n slang in die gras.

“Toe nou, Fransien! Uit daarmee! Ek kan sien jy steek iets vir my weg.”

Dit maak nie saak watse jakkalsdraaie Fransien probeer gooi nie, Mitzi is soos ’n bloedhond wat ’n spoor gevat het. Einde ten laaste kom sy maar met die sak patats vorendag.

“Ek dog jy sê hy is ’n vaalseun en nie jou smaak nie?” vryf Mitzi haar woorde van die vorige aand onder haar neus.

“Dit was gisteraand. Alles was so deurmekaar, en ek het hom nog nie geken nie,” probeer Fransien haarself verweer.

“My liewe vriendin, wat het verander van gisteraand af? Glo my, alles is nog steeds deurmekaar, en jy ken die man steeds nie van Adam se kant af nie. Van wanneer af kry jy hierdie snaakse gevoel – die jelliebene en goete?”

“Wel, dit het gisteraand een of twee keer gebeur. Ek het gedink dis maar van al die spanning, of van iets wat ek geëet het … of so iets,” eindig Fransien lamlendig.

“O aarde, hier kom moeilikheid! Ek het nog altyd gedink die dag as jy val, gaan jy hard val. En hier is dit nou.” Mitzi is tegelyk opgewonde en bekommerd. “Sê nou hy is getroud?”

“Hy is nie, hy het my gesê.”

“Sê my, vriendin, presies wat alles het hierdie sogenaamde koffiedrinkery van julle behels? Dis nou nie juis die soort inligting wat ’n mens op ’n toevallige ontmoeting uitruil nie.”

Mitzi klink só agterdogtig dat Fransien haar laggend moet verdedig: “Ons het net koffie gedrink en gesels, regtig. Op die stoep, ten aanskoue van die hele wêreld.”

“Dit sê niks. Die ‘hele wêreld’ was waarskynlik nog vas aan die slaap.”

“Wel, ja,” gee Fransien toe. “In elk geval, of hy getroud is of nie, hy stel nie in my belang nie. Hy kry hierdie uitdrukking van intense verveeldheid as hy na my kyk. So ’n soort waas wat oor sy oë trek, jy weet.”

“Dit klink nie goed nie.” Mitzi frons. “As jy hom nog geïrriteer het, of kwaad gemaak het, was dit ’n goeie ding. Maar ek moet erken, ek het nie raad met die verveeldheid nie. Hoe enigeen jou vervelig kan vind, weet ek in elk geval nie. Jy is aantreklik, spitsvondig, intelligent, met ’n goeie – hoewel soms eienaardige – humorsin. Jy het jou eie suksesvolle besigheid in ’n rigting wat min ander vroue sal aandurf. En dan is jy nog ’n verdagte in ’n moordsaak ook. Waar kan jy interessanter kry?”

Fransien rol haar oë vir dié beskrywing. “Gits, dit klink of jy my wil inskryf vir die Opsitkers. Los asseblief net die laaste stukkie uit, hoor. Netnou dink die manne ek is ’n ‘swart weduwee’.”

“Mmm … Die Opsitkers is nogal ’n idee,” neem Mitzi die wind uit haar seile. “Dis nou as jy nie ’n plan kan maak om die vaalseun vas te trek nie.”

“Mitzi! Hier is geen vastrekkery ter sprake nie. Vergeet nou daarvan. Ek is klaar spyt dat ek jou vertel het.” Fransien klink meer kortaf as wat sy bedoel het.

“Goed, goed, ek kan hoor dit krap jou om. Ons hoef nie meer daaroor te praat nie. Kom, ek gaan wys vir jou Daan se rose. Dis nou die plantvariëteit met die dorings, nie die vroumense in sy lewe nie!”

Sy lag vir haar eie kwinkslag en Fransien lag saam, dankbaar om ’n nuwe onderwerp van bespreking te kry.

Fransien is in vervoering oor die pragtige rose. Sy wil vir haar een pluk, maar die kaleidoskoop van kleur en geur is so bedwelmend dat sy nie ’n keuse kan maak nie. Mitzi kom, tong in die kies, tot haar redding.

“Moenie nou een pluk nie. Die dorings is nogal geniepsig. Wag tot Daan terug is, dan komplimenteer jy hom oor sy mooi tuin. Ek wed jou: binne tien minute bring hy vir jou ’n hele mandjie vol rose!”

Fransien lag. “Arme Daan, jy ken hom te goed. Lyk my hy kan niks vir jou wegsteek nie.”

“Hy beter nie probeer nie!” kom dit gemaak dreigend van Mitzi. “Kom ons gaan soek ’n koel drinkdingetjie in die huis. Die son raak nou te warm vir my.”

Hulle is nog besig om lang glase yskoue vrugtesap te geniet toe die klap van motordeure die aankoms van Daan en die tweeling aankondig. Fransien glimlag breed toe die drie instap.

“Jou roostuin is pragtig, Daan. Mitzi moes my behoorlik wegsleep daar. Dit vat seker baie tyd om dit so mooi te hou?”

“Nogal, ja. Maar ek geniet dit om tussen die rose te werskaf, so dis nie vir my werk nie.”

“Miskien moet ek ook ’n roostuintjie begin, hoewel nou nie op dieselfde skaal as joune nie. Sal jy my kan raad gee daaroor? Ek hou van rose met helder kleure wat nog na rose ruik. En met lang stingels, sodat ek daarvan kan pluk vir die huis,” maak sy die pap nog dikker aan.

Met ’n verlangende blik na sy koerant mompel Daan iets wat klink soos “Het ’n boek hier iewers” en verdwyn by die deur uit.

Dit was weliswaar nie tien minute nie, maar ’n bietjie meer as ’n kwartier voor hy weer by die deur inkom. In sy een hand het hy ’n mandjie rose wat by enige bloemiste ’n paar honderd rand sou kos, en in die ander hand ’n ietwat verslete boek oor die kweek van rose.

“Jy kan hierdie boek maar kry. Hy lyk nie meer so goed nie, maar ek het omtrent alles wat ek van rose af weet daaruit geleer. My vroumense het vir my ’n nuwe roosboek vir my verjaardag gegee, so hierdie een lê nou net hier rond.”

Fransien kry skaam. Sy was nooit regtig van plan om ’n roostuin te begin nie, maar nou sal sy. Miskien sal dit haar goed doen om in iets anders as hout belang te stel.

“Dankie, Daan. Dis dierbaar van jou.”

Versigtig vir die dorings druk sy haar gesig tussen die rose in en adem die soet geur in. “Wonderlik! Dis ’n vreeslike bederf hierdie.”

“Het jy potte?” raak Mitzi prakties. “Ek kan vir jou ’n paar leen.”

Fransien lag. “Natuurlik het ek potte, maar nie hier nie! Ek sal bly wees as jy vir my een of twee kan leen.”

Sy kyk op haar horlosie. “Dis in elk geval tyd dat ek spore maak. Kom ons laai dit sommer nou in my motor.”

“Ek dog jy kuier die hele dag by ons?” frons Mitzi teleurgesteld.

Fransien skud haar kop beslis. “Nee. Sondag is ’n gesinsdag, en ek gaan beslis nie die hele dag op julle nekke lê nie. Ek het nou eers genoeg gekuier. Vanmiddag wil ek net slaap, of lees of lui wees. Onthou, ek is nog die hele week hier en ek wil goed uitrus. Dis my eerste vakansie in omtrent ses jaar.”

Hierteen kan nóg Mitzi, nóg die tweeling argumenteer. Met die rose en die potte veilig in haar motor, wuif Fransien vrolik vir die bekaf groepie wat haar by die hek afsien. Daan het reeds binnetoe verdwyn, waarskynlik om sy koerant in vrede te gaan lees!