Читать книгу Melodie Omnibus 2 - Wilmari Jooste - Страница 15

Fransien besluit om ’n pizza vir middagete te kry. Net die gedagte dat sy Jans in die restaurant kan raakloop, is genoeg om haar eetlus te demp. Sy koop sommer vars melk, tydskrifte, vrugtesap en ’n sak vol skyfies en lekkergoed ook.

By haar chalet moet sy ’n paar keer terug na haar motor toe loop voor alles uitgelaai is. Sy dwing haarself om nie in die rigting van Jans se chalet te kyk nie.

Die mandjie rose haal sy laaste uit en dra dit versigtig in. Dan maak sy die potte vol water en druk bosse rose sommer deurmekaar daarin. Sy is ingenome met haarself toe sy hande in die sye terugstaan en haar handewerk aanskou.

Sy maak seker die deure is gesluit voor sy vir haar koffie maak en dit saam met die pizza op ’n groot skinkbord kamer toe dra. Kruisbeen op die bed verorber sy feitlik die hele pizza.

Te lui om die skinkbord kombuis toe te vat, sit sy dit net op die bedkassie neer en trek die duvet oor haar. Binne minute is sy vas aan die slaap.

Teen sesuur die middag is Fransien uitgekuier met haarself. Nadat sy wakker geword het, het sy die res van die middag met peusel en lees verwyl. Sy kyk onvergenoeg na die oorblyfsels van die eet-orgie rondom haar.

Vinnig ruim sy op, trek haar swemklere onder haar klere aan en drapeer ’n swemhanddoek om haar skouers. Sy smag na ’n bietjie vars lug en oefening, maar sy sien darem nie kans om nou in die bosse te gaan rondspring nie. Hopelik sal die meeste mense nou al op pad restaurant toe wees en sal die swembad nie so vol wees nie.

Die swembad is heeltemal verlate toe sy daar aankom. Fransien kyk onrustig rond, voor sy vinnig haar boklere afstroop en in die koel bloute induik. Die afsondering van die swembad – iets wat sy normaalweg sou verwelkom – is laatmiddag ’n sinistere herinnering aan die moord wat die vorige aand die vakansieatmosfeer by die oord so wreed versteur het.

Sy swem lengte ná lengte teen ’n verbete pas, asof sy só die onrus in haar kan besweer. En die hele tyd huiwer die gedagte in haar agterkop dat daar ’n moordenaar in die omgewing kan wees …

Toe sy uiteindelik uitasem teen die swembad se trappies uitklim, begin die son al sy kop in die weste wegtrek. Met ’n ligte rilling pluk sy haar klere bo-oor haar nat liggaam aan en draai die handdoek om haar hare, voordat sy oorhaastig na haar chalet toe begin draf.

Sy trek haar rug hol teen die gevoel van oë wat uit die skemer loer terwyl sy haar chalet se deur oopsluit. Eers toe al die ligte brand en sy seker is dat die deure en vensters dig toe is, ontspan sy.

Ná ’n tydsame stort om die chloor uit haar hare en die koue uit haar ledemate te kry, voel sy beter. Sy sien darem nie kans om die aand ook alleen in haar chalet deur te bring nie, en boonop het die swemmery haar sowaar al weer so honger soos ’n wolf gemaak. Gelukkig is die spreiligte nou aangeskakel en is die paadjie na die restaurant helder verlig.

Tot haar verbasing is die restaurant taamlik vol. Oudergewoonte soek sy ’n hoektafeltjie uit. Nadat sy haar bestelling geplaas het, dwaal haar blik deur die vertrek. Sy is die enigste een wat alleen by ’n tafel sit, en daar is geen bekende met wie sy ’n geselsie kan aanknoop nie. ’n Vreemde melancholie kruip oor haar terwyl sy na die vrolike vakansiegangers kyk. ’n Week alleen by ’n vakansieoord het so wonderlik geklink, maar nou is sy klaar uitgekuier ná twee dae!

“Gee jy om as ons hier sit?”

Jans se stem ruk Fransien uit haar mymering. Sy was so ingedagte dat Jans en Gerrie tot by haar tafel gevorder het voordat sy hulle opmerk.

“Natuurlik! Ek sit myself juis en jammer kry omdat ek so alleen hier sit,” nooi sy sonder om twee maal te dink.

Die kelner is reeds by om die mans se bestelling te neem. Jans neem oorkant Fransien plaas, en sy trek haastig haar voete terug om plek vir sy lang bene te maak. Hy kan nie anders as om op te merk dat sy enige aanraking ten alle koste probeer vermy nie en dit irriteer hom skielik. ’n Mens sou sweer hy het een of ander aansteeklike siekte!

Jans hoor hoe Gerrie en Fransien gesels, maar hy neem nie deel aan die gesprek nie. Dis asof al sy sintuie ingestel is op die vrou oorkant hom. Hy luister na haar heserige laggie, wat hy tussen duisend ander sal uitken. Daar kleef ’n sagte, vroulike geur aan haar wat hom verwar. Is dit parfuum, of is dit haar eie liggaamsgeur?

Hy wens hy was nader aan haar, sodat hy kon seker maak. Die lig speel op haar donker krulle en versluier haar donker oë. Daardie wit vel … Sou dit so sag en glad voel soos wat dit lyk? Kan ’n vrou wat onder ’n elektriese lig soos ’n engel in die maanskyn lyk, in staat wees tot moord?

Dis hierdie laaste gedagte wat hom na die werklikheid terugruk. Meteens is hy kwaad … vir homself én vir die vrou wat hom keer op keer laat vergeet van die rede waarom hy hier is. Hy rek sy bene moedswillig, en het die genoegdoening om te sien hoe ’n verklikkende blos oor Fransien se gelaat sprei. Effens verbouereerd skuif sy haar stoel agtertoe om spasie tussen hulle knieë te kry.

“Ontspan, Fransien. Ek het nie ’n aansteeklike siekte nie en ek byt ook nie – vra maar vir Gerrie.”

Gerrie lag, onbewus van die onderstroming tussen die ander twee. “Ek kan niks waarborg nie. Hy het my nog nooit gebyt nie, maar ek is maar ’n seningrige ou. Die een wat aan my probeer byt, sal sy byt moet ken! Maar jy kan dalk ’n sappige happie vir hom wees, Fransien!”

Jans lag halfhartig vir sy junior se spitsvondigheid. Daardie sagte wit vel laat hom alreeds allerhande onbehoorlike gedagtes kry, en Gerrie se woorde maak dit nog erger!

Hy kyk na Fransien en sê die eerste ding wat in sy kop opkom: “Waar was jy tot so laat? Hier is gister ’n moord gepleeg, maar jy dwaal tot watter tyd buite rond. Enige gewone vrou sal te bang wees om so alleen in die donker te loop.”

Jans besef te laat dat sy woordkeuse, sowel as sy beskuldigende stemtoon, veel te wense oorlaat.

Fransien lyk vir ’n oomblik verslae oor die skielike aanval op haar, maar dan staan sy stadig op. Daar is ’n ysige woede in haar wat sy met moeite probeer beheer. Haar lewe lank sukkel sy met die stigma van “anders” wees, sukkel sy om in te skakel en soos ander vrouens te wees.

Sy druk met haar hande op die tafel en leun vorentoe sodat sy Jans vas in die oë kan kyk. Haar oë skiet vonke en sy byt behoorlik die woorde tussen haar tande uit: “Ek ís ’n gewone vrou, nié een of ander frats nie. En wat meer is: my doen en late het absoluut niks met jou uit te waai nie. Soek jy maar liewer die moordenaar en los my net uit.”

Haar volgende woorde is aan Gerrie gerig. “Verskoon my, asseblief. Ek is skielik nie meer honger nie.”

Met ’n laaste, vernietigende blik na Jans draai sy om en stap ken omhoog na die uitgang.

“Sjoe, dit was onverwags! En wat nou van haar kos?” wonder Gerrie verbaas.

“Eet jy dit maar, dan hoef ek tog nie weer jou treurmare oor die klein porsietjies aan te hoor nie,” reageer Jans stram.

In sy gedagtes verwens hy homself. Hy moes sy woorde beter gekies het, maar dit was darem nou ook nie só erg nie. Het sy maar so ’n kruidjie-roer-my-nie-geaardheid, of is daar meer agter dié skielike uitbarsting?

Ná ete stap hy ingedagte terug na sy chalet. ’n Uur of twee gaan hy weer deur sy aantekeninge, maak notas en onderstreep hier en daar iets.

Gelukkig is dit ’n langnaweek, so die meeste mense vertrek eers môre. Daarna gaan sy ondersoek aansienlik bemoeilik word, want sy getuies gaan letterlik oor die hele land versprei wees. Hy moet seker maak dat hy niks miskyk nie. Dis dalk die toevalligste gebeurtenis of opmerking wat vir ’n deurbraak in die saak kan sorg.

Toe hy uiteindelik sy lig afskakel, sien hy dat Fransien se ligte nog brand. Wat sou sy so laat so op haar eentjie doen? Is dit ’n skuldige gewete wat haar wakker hou? Of is sy dalk nie alleen nie? Het sy dalk geselskap – mánsgeselskap?

Hierdie laaste gedagte staan hom meteens glad nie aan nie.

Miskien moet hy haar môreoggend ’n bietjie gaan paai – sommer vroeg-vroeg. Sy is ’n belangrike getuie, en hy kan dit nie bekostig dat sy hom vyandiggesind is nie. Hy het haar volle samewerking nodig.

Sy is darem deksels mooi as sy so blosend in haar slaapklere staan – én sy maak wragtie lekker koffie …