Читать книгу Melodie Omnibus 2 - Wilmari Jooste - Страница 18

Lank ná hulle klaar geëet het, sit hulle nog en gesels. Een van die kelners kom vra later verskonend of hulle nog iets wil bestel, want dis eintlik al toemaaktyd. Arm in arm slenter hulle terug, onwillig om ’n einde aan die aand te maak.

Voor Fransien se chalet stry Jans ’n kort stryd met homself.

“Een koppie koffie, ek belowe. Dan gaan slaap ek,” sê hy oplaas.

In ’n vorige lewe, voor Jans Jansen, sou Fransien haar vererg het vir sulke eiegeregtigheid. Die nuwe Fransien sleep hom laggend kombuis toe om by haar te sit terwyl sy koffie maak. Bewus van sy blik op haar, is daar ’n effense bewing in haar hande terwyl sy kop onderstebo hulle bekers regsit en melk warm maak.

“Fransien … Hou op vroetel.” Die lag lê vlak in sy stem.

Verleë vou sy haar hande voor haar en kyk op.

Jans kom staan voor haar met sy hande op haar skouers, sy oë ernstig, ondersoekend op haar gerig. Hy glimlag stadig en Fransien voel hoe die aarde onder haar padgee. Asof hy weet dat haar bene skielik soos jellie voel, trek hy haar versigtig in die kring van sy arms in.

Toe sy mond saggies aan hare raak, is dit die soetste, die ligste van liefkosings. Nooit kon sy droom dat ’n aanraking so sag soos die bewing van ’n vlindervlerk die bloed só deur haar are sou laat sing nie.

Dis Jans wat uiteindelik sy kop oplig. Fransien maak ’n protesterende geluidjie in haar keel. Steeds verdwaal in ’n wonderwêreld van emosie weier sy om hom te laat gaan.

Jans stry ’n kort, vergeefse stryd met homself. Hy mág nie verder by haar betrokke raak nie. Dinge het reeds te ver gevorder; hy is lankal nie meer so objektief as wat hy moet wees nie. Dan gee hy hom met ’n onderdrukte kreun oor aan die vlam wat hom van binne verskroei.

Hy trek die sagte vroueliggaam stywer teen hom vas, streel met sy lippe soekend oor haar geslote ooglede, haar gesig, die boog van haar nek. En laer af, op ’n wilde verkenningstog wat die bloed soos ’n stoomtrein deur sy are laat jaag.

Intens bewus van die aandrang van sy liggaam teen hare, van die nuwe dimensie in sy liefkosings, laat Fransien haar gretig meesleur deur die vloedgolf van hartstog wat oor haar spoel. Die wêreld en sy dinge vervaag tot niks. Al wat saak maak, is die strelende hande wat die kontoere van haar liggaam so maklik volg en die warm mond wat ’n vuurpad oor haar vel skroei.

Stadigaan raak hulle bewus van die dringende gelui van ’n selfoon. Net die feit dat ’n oproep so laat in die nag iets dringends kan wees, dwing Jans om Fransien te laat gaan.

Hy haal sy selfoon uit sy sak. Sy stem is skor en sy asemhaling nog onreëlmatig toe hy antwoord: “Jansen.”

Hy luister ’n oomblik. Dan druk hy die selfoon dood met ’n verslae uitdrukking op sy gesig.

“Wie was dit? Is daar fout?”

“Verkeerde nommer. Verdomp!”

Daar is soveel magtelose frustrasie in sy uitbarsting dat Fransien hom eers geskok aanstaar, voordat sy onbeheers begin giggel. Hy gluur na haar en begin dan verleë saamlag.

Met ’n vermanende voorvinger in haar rigting preek hy vir haar: “Lag maar, juffroutjie, lag maar! Hier het ons nou ’n klassieke voorbeeld van ‘saved by the bell’. Moet net nie daarop reken dat jy elke keer so gelukkig sal wees nie! Terloops, waar is daardie koffie waarmee jy my hier ingelok het?”

“Ekskuus? Sover ek kan onthou, het jy jouself vir koffie genooi,” antwoord Fransien uit die hoogte. “Met duistere bedoelings, soos ek sedertdien moes uitvind,” voeg sy met vonkelende oë by.

“Mmm. Miskien moet ons liewer die koffie los. Dis al baie laat, en ek is nie so gelukkig soos jy om vakansie te hê nie. Ek moet môre werk.”

Jans klink ingedagte en Fransien voel ’n skielike beklemming om haar hart. Sy woorde het die rede vir sy teenwoordigheid hier weer skerp na vore gebring. Sodra die moordenaar opgespoor is, sal hy weggaan. Dat sy self ook oor ’n week moet teruggaan huis toe, kom nie by haar op nie.

“Vorder julle? Met die ondersoek, bedoel ek?” Haar stemmetjie is skielik dun en onseker en sy merk nie Jans se skielike skerp blik nie.

“Dis nog te vroeg om te sê. Daar is heelwat leidrade wat ons opvolg,” antwoord hy ontwykend.

Die skielike verandering in haar gemoedstemming krap hom om en hy is meteens haastig om weg te kom. ’n Deel van hom kom egter in opstand daarteen om haar alleen te los terwyl sy so ongelukkig lyk.

“Lekker slaap. Onthou om jou deur te sluit. O ja, ek sal môreoggend my koffie kom drink.”

Hy trek haar saggies nader, maar wat ’n ligte nagsoentjie moes wees, verander vinnig in ’n vurige liefkosing. Jans voel hoe die hartstog weer in hom begin opbou. Met ’n uiterste poging tot selfbeheersing stoot hy haar uiteindelik weg.

“As ek nie nou loop nie, slaap ek net hier. Nie dat daar van slaap veel sprake sal wees nie …” eindig hy veelbetekenend.

’n Blos sprei oor Fransien se gesig en hals. Met ’n gedempte “Lekker slaap” sluit sy die deur agter hom.