Читать книгу Proces kształtowania kobiecej podmiotowości - Aneta Ostaszewska - Страница 7

Od połowy lat 70. XX wieku, czyli od czasu wprowadzenia do dyskursu pojęcia „gender”/„płeć kulturowa”, toczą się debaty, czy stosowanie kategorii „kobieta” ma jeszcze sens. Odwoływanie się do różnicy seksualnej jako podstawowej kategorii tożsamości kobiet bywa nierzadko traktowane jako dowód na popadanie w esencjalizm i anachronizm. Moim zamierzeniem, pisząc o podmiotowości kobiecej, nie jest podtrzymywanie twierdzeń, że różnica seksualna pomiędzy mężczyznami a kobietami ma charakter naturalny, czy też niezmienny. Moim celem nie jest także pomijanie różnic występujących między samymi kobietami. Jest mi bliska perspektywa Braidotti, która jako feministka zadaje pytanie o to, kim jest kobieta, zarazem przyjmując, że nie istnieje jedna niezmienna kobiecość, którą raz na zawsze można uchwycić[10]. Podkreślając, że w przypadku niniejszej książki chodzi o podmiotowość „kobiecą”, chcę przede wszystkim wskazać na figurę kobiety-podmiotu, która poprzez pracę biograficzną (refleksja nad własnym życiem) dokonuje samoupodmiotowienia – sama siebie postrzega w kategoriach osoby wyposażonej w atrybuty sprawstwa i odpowiedzialności. Posługiwanie się zatem wyrażeniem „podmiotowość kobieca” można traktować jako symboliczną próbę rehabilitacji kobiet jako grupy społecznej, nierzadko pomijanej i lekceważonej w kulturze, która dowartościowuje przede wszystkim podmiot męski.