Читать книгу Terapia schematów w zaburzeniu osobowości typu borderline - Arnoud Arntz - Страница 15

Terapia rozpoczyna się od sporządzenia pełnego zestawienia problemów zgłaszanych przez daną osobę, opisanych w takiej formie, w jakiej ta ich doświadcza. Towarzyszy temu dokładne wyjaśnienie modelu trybów schematów. Podczas wstępnych sesji omawia się także sprawy praktyczne, takie jak częstotliwość sesji (raz lub dwa razy w tygodniu) i oczekiwaną długość terapii (od 1,5 roku do 4 lat, w razie potrzeby dłużej).

Nierzadko się zdarza, że sesje terapeutyczne są nagrywane. W terapii schematów robi się jednak coś, czego nie stosuje się w innych podejściach, a mianowicie nagranie przekazuje się pacjentowi z prośbą o odsłuchanie go przed kolejną sesją. Słuchanie nagrań z sesji wzmacnia efekty terapii. Nikt nie jest w stanie przyswoić wszystkich informacji, jakie pojawiają się w trakcie całej sesji, a dzięki nagraniom można do nich powrócić. Często się zdarza, że dopiero w czasie odsłuchiwania nagrań dana osoba rzeczywiście słyszy i pojmuje to, o czym była mowa w czasie sesji. Podczas samej sesji mogła znajdować się w trybie, który nie sprzyjał słuchaniu ani przetwarzaniu informacji. Tryby mogą też zniekształcać percepcję tonu głosu i języka wypowiedzi, wpływając tym samym w istotny sposób na przetwarzanie informacji. Dlatego przesłuchanie nagrań z sesji czy kilkakrotne ich odsłuchiwanie nie tylko pozwala powtórzyć treść sesji, ale również dostarcza dowodów na to, co faktycznie tam powiedziano i zrobiono.

Uwagi terapeuty na temat przesłuchania nagrań z sesji przez pacjentkę

Nora coraz częściej twierdziła, że w trakcie sesji odbiera moje pytania dotyczące pewnych przeszłych zdarzeń jako wypowiedzi karzące. Uważała, że tak naprawdę chciałem powiedzieć, iż popełniła błąd i sama jest winna jego konsekwencji. Znajdowała się wówczas w trybie Karzącego Rodzica. Dopiero później, kiedy przesłuchiwała nagranie z sesji, znajdując się w trybie Małego Dziecka lub Zdrowego Dorosłego, była w stanie faktycznie usłyszeć moje słowa i ton głosu. Uświadomiła sobie wtedy, że po prostu chciałem wiedzieć, co się zdarzyło, i wcale jej nie oceniałem.

Trzeba też poczynić ustalenia dotyczące dostępności terapeuty. Pacjent potrzebuje jasnych wytycznych co do tego, kiedy możne (a kiedy nie) kontaktować się z terapeutą poza sesjami. Musi wiedzieć, jak ma postąpić, kiedy zbliża się sytuacja kryzysowa, i do kogo może się zwrócić po pomoc, jeżeli jego terapeuta jest niedostępny (zob. rozdział 4, podrozdział Ograniczone powtórne rodzicielstwo). Zazwyczaj oprócz terapeuty w terapię zaangażowany jest jeszcze inny specjalista, członek grupy superwizji koleżeńskiej. Może on w razie potrzeby tymczasowo zastąpić terapeutę, na przykład w czasie urlopu czy choroby.