Читать книгу 'n Dorp soos Silwer Streams - Barend Vos - Страница 12

Wat maak hy hier? Hoe het die storie so gou by hom uitgekom? P.C. draai sy rug op die nuwe aankomeling. Noudat hulle op droë grond is, voel hy nie meer so blootgestel nie. Is hy nie meer op sy hoede vir die groeiende aantal nuuskieriges nie. Nou irriteer hulle hom net. Nou is daai vetgat ook nog op pad hierheen.

Die karre wat met die tuislandpad kom verminder skielik spoed wanneer hulle die mense op die brug sien. Hulle moet stilhou. ’n Versigtige pad deur die skare probeer ooptoeter. Die plaaswerkers wat vir die Saterdagoggend met die voet dorp toe kom, stroom oor die smal brug. Die ontsag vir voertuie wat oor die brug jaag eensklaps daarmee heen. Safety in numbers. Adjudant-offisier van Deventer weet skarebeheer is nou buite die kwessie. Dié besigheid het nou ’n eie lewe gekry.

Die groot man kom teen ’n gevaarlike spoed die bult af. Soos ’n sleggestopte streepsak, kom dit by P.C. op. ’n Swáár sak. Met die alewige kamera om die nek. Wié het hom hiervan gesê? Dink hy hier is iets te ete?

Paul Vincent van Dorp & District. Vreet soos ’n vark. Ruik ook so. Oujongkêrels maak soos hulle wil, weet P.C. Eet en was is hulle eie saak. Niemand om niks te sê nie.

“Ek het niks vir jou nie!” roep P.C. na hom toe. Hy maak nie oogkontak nie; netnou dink die koerantman hy wil praatjies maak, dan kom hy nóg nader. “Jy kan Maandag kantoor toe kom! Dalk is die kaptein daar. As jy gelukkig is. Hy reik die persverklarings uit. Jy weet dit.”

P.C. retireer. Die man moet die boodskap kry. “Dis ’n misdaadtoneel dié, Vincent! Moenie nader kom nie.”

Studentekonstabel Beukes sien vir hom kans. Hy het nou van sy klip af opgestaan. “Oom kan nie hier deur nie,” sê hy en wys na die geel lint.

“But I … ek is from the media.”

“Kan ek Oom se badge sien?” Beukes hou sy hand uit. P.C. merk geen teken van ’n beseerde voet nie. Die skoene is reeds aangetrek. Blink. “Daai een wat sê Oom is van die TV.”

Paul Vincent het sy hand in die lug. “Pee Cee!”

Hy kry geen reaksie nie.

“Warrant!”

Die polisieman steek ’n sigaret op.

“Pee Cee! Adjudant! Please, man!”

P.C. sug, draai na die man toe. “Kom dan maar!” sê hy. “Beukes, los tog. Hy’t nie ’n perskaartjie nie. Hy’s plaaslik.” Hy kyk hoe die man met moeite onder die lint deurbuk en nader geskommel kom.

“Wat kom maak jy hier, Vincent? Hier’s niks vir jou nie. Net ’n gerug. En dis maar effentjies, selfs vir jou koerantjie. En jy kan maar die kamera los; jy kan nie foto’s neem van ’n gerug nie.”

“I’ve heard that a murder was committed here. At the river. The corpse was discovered under the bridge.”

“Ek weet nie waar kry jy jou inligting vandaan nie, Vincent.”

“Dit is tog … moord, Adjudant?” steun die koerantman. “Can I quote you on that?”

Hy kom wragtag nader. P.C. staan vinnig opsy, trap amper weer in die water. “Bliksem!” sê hy onder sy asem, en dan: “Haal aan wie jy wil, Vincent. As jou koerantjie volgende Vrydag uitkom, is dit nie meer nuus nie. Noem tog net die kaptein se naam in jou berig. As jy weet wat goed is vir jou. Vir ons almal. Jy weet hoe maklik strip kaptein Coffee se moer.”

Hy wou dit nog altyd gesê het.

Dan hoor P.C. die ambulans se sirene aan die bopunt van die straat. Vinnig op pad na die bruggie toe. En dít nou? Die skare op die brug brom hard. “Wie het die donnerse ambulans laat kom?” roep hy. “Een van julle?” Dadelik skud Motaung sy kop. Beukes kyk weg. Klein kak.

Hy steek weer ’n sigaret op, stap na die Tazz toe. Wink vir Motaung. Laat hy met die dikbek ambulansmanne in hulle taal praat. Laat Beukes maar verduidelik. Hy gaan nou ry. Daar’s ysters wat in sy garage vir hom lê en wag. ’n Halwe Saterdag in sy moer.