Читать книгу Деген екен - Баянғали Әлімжанов - Страница 7
Қызыл қамзол мен лампас
ОглавлениеҚазақстанның қорғаныс министрi, Совет Одағының Батыры, Қазақстанның Халық қаһарманы, армия генералы Сағадат Нұрмағамбетов 1995 жылы жазда зайыбымен, балаларымен Бурабайда демалғанда, Степнякқа келiптi. Меймандар моншадан шығып, дастархан басына келедi. Ашық терезеден жел соғып тұрғандықтан, Сәкең қақ төрге отырмай, ықтау жағынан отырса керек. Содан әңгiме-дүкен, мәжiлiс қызған кезде, кезек Баянғалиға келiптi.
Қош келдiңiз елiме
Аты аңызға айналған
Қаһарман батыр, қолбасы,
Сағадаттай батырды
Төбесiнен түссе де
Жеңе алмаған фашистiң
Снаряд пен бомбасы,
Жетпiстен жасы асса да
Қылшылдаған капитан
Секiлдi түр мен тұлғасы,
Қаһарманның балдары
Әкенiң жолын жалғашы,
Айналайын ақ жеңге,
Сәкеңдi жақсы бақ, жеңге,
Оңай емес болу да
Қолбасының жолдасы,
Бiле бiлсек Сағадат
Бөгенбай мен Қабанбай
Батырлардың жалғасы,
Тұғырдан таймай сардарым,
Сарбазды сапқа тұрғызып,
Қазақтың елiн қорғашы!
Бар қазақ үлгi алады, жауға шапқан,
Бауыржан, Мәлiк, Қасым, Сағадаттан,
Сағадат жастайынан от-жалын боп,
Бата мен алғыс алған жамағаттан,
Қара нардай қаһарман ұлым бар деп,
Қазағым, ай-әлемге жырла, мақтан,
Ұланның үмiтi көп, жетпiсiнде
Жiгiттей жарқыраған азаматтан,
Сызды окопта саспаған сардар аға,
Қаштың ба Степнякта сквозняктан! –
дегенде қонақтар ду күлiптi.
Сәкең ақынның жырларын ықыласпен тыңдап, оның Манастың мың жылдық тойына баратынын естігесін, «Манасты» айтқызыпты.
– Қырғыздарға барғанда қандай киiм киiп барасың? – деп сұрапты.
– Қара шапан, қара шалбар, қызыл қамзол!
– Жiгiтке қызыл не керек? – дептi Сәкең.
– Аға-ау, сiздiң лампасыңыз да қызыл емес пе? – дептi ақын. Батыр күлiп жiберiп, сәт-сапар тiлеп, ағалық алғысын айтыпты…
Арада бiрнеше ай өткен соң, 1995 жылдың күзiнде Сағадат Нұрмағамбетов жұмыс бабымен Көкшетауға тағы келедi. Шортанда, демалыс үйінің дәмханасында Баянғалиды: «Алимжанова надо встречать стоя!» – деп, құшақтап қарсы алыпты. Ол кісінің қасындағы бүкіл генералдар мен офицерлер де, басшылар да тік тұрыпты. Қаһарман аға ақын iнiсiн Қырғызстанның Абдылас Малдыбаев атындағы Халықаралық сыйлығының лауреаты болуымен құттықтайды, жорықты жылдардан сыр шертеді. Кезекті ақынға беріп, әлгі әңгімелерін арқау еткен әзiл өлеңдерiн ықыласпен тыңдайды.
Қан майданда жүргенде
Сағадат батыр капитан
Бейбiт күндi аңсаған,
Сол күнге жетпей арманда
Құрбан боп кеттi қанша адам,
Көрсе де соны мойымай
Ротасын бастап «уралап»
Жеңiске батыр жол салған,
Кешiп өтiп Висланы
Қуып шығып фашистi
Самогон iшкен Польшадан!
Қас дұшпанды талқандап
Жойғанша көзiн қоршаған
Сағадат батыр, генерал
Қорғаныс пен әскерiн.
Тапсырып отыр ел саған!!!
Қашан да жақсы сөздi жырлағам-ды,
Бiреулер оны ұнатпай сұрланады,
Манастың тойына мен аттанарда
Сөмкемдi машинадан ұрлап алды.
Дәм жазса, жақсылықпен кездесермiз,
Сыйласып, әзiлдесiп сөйлесермiз,
Ақынды ешкiм қорғайтын түрi жоқ-ау,
Беу, Сәке, өзiмдi-өзiм қорғау үшiн,
Именной бiр пистолет бермесеңiз!!! – деген екен.
Сонда Сағадат батыр ағамыз: «Считай, что пистолет уже в кармане! Ендi Алматыға келсең, тек өзiме хабарлас!» – деп, Баянғалиды құшақтап, ағалық ақ тiлегiн бiлдiрген екен.
