Читать книгу Anderman se vrou - Chris Karsten - Страница 7

Datum: Saterdag 6 September 2008.

Plek: RCMP-kantore, Cook’s Lane, Bridgewater, Nova Scotia, Kanada.

Ondervraers: Sersant Frank Doucette en korporaal Sarah Young, verbonde aan die Royal Canadian Mounted Police (RCMP) se detasjement vir ernstige misdaad in Halifax.

Ondervraagde: Wim Kellerman, toeris en amateur-lepidopteris van die Goeroegabvallei by Wildernis, Wes-Kaap, Suid-Afrika.

Ek parkeer die Chevy-bakkie voor die Mounties se gebou, en kyk na die tyd: 08:51. Een van my baie hebbelikhede: altoos te vroeg vir afsprake; min dinge krap erger aan my jis as agterosse met lam ekskuse van Sorry … Afrikatyd …

En baie tyd het ek juis nie vanoggend nie.

Die vrou wat my vraend van agter haar toonbank aankyk, dra nie uniform nie. “Kellerman,” sê ek.

Sy raadpleeg die groot register en knik: “A … Kellerman. Ja, hulle is op pad. Volg my.” En lei my in ’n room broekpak en met kort, besige treetjies die somber groen gang af, stoot ’n deur oop. “Wag hier.” Sonder verskoning oor hulle nog nie opgedaag het nie, sonder aanbod van koffie, sonder uitnodiging om my tuis te maak. Sy trek net die deur toe en is weg, los my alleen met ’n vae sweem van jasmyn en twee pare regop stoele weerskante van ’n staatsdienstafel.

Ek sit my waterbottel neer, pluk die briewesak onder ’n oksel uit. Die vlekke en groewe op die tafelblad bring beelde van vuil palms en desperate naels, van sweet, trane, bloed, en die bieg oor baie sondes ingebed in die grein van hierdie hout. Die Mounties het mos ’n reputasie dat hulle áltyd hulle man kry, en wanneer hulle hom kry, die gode behoede hom.

Is dit hulle plan, om ook so met mý onskuldige gal te werk?

Ek bly staan, my oë dwaal oor die gestroopte vertrek. Twee plakkate teen ’n muur, al bruin en bros van ouderdom, waarsku onderskeidelik teen die gevare van rook en dwelms, met nommers wat anoniem gebel kan word oor sulke smouse. Op die tafel is ’n paneel met knoppies, seker vir die twee mikrofone, en vir daai lens, kan net ’n videokamera s’n wees. Nie ’n kantoor wat jou tuis laat voel nie.

Tien oor nege. Kanadatyd. Afrikatyd. Tog nie eintlik ’n verskil nie. Moet aspris wees, dalk universele taktiek van alle inkwisiteurs aardbolwyd om stommelinge te laat wag, eers die senuwees te kasty, jou saf te maak.

Oplaas gaan die deur oop. Sy kom eerste in. “Korporaal Sarah Young.” Haar hand is skraal, maar die handdruk sê: Ek mag na ’n petit pois lyk, maar moenie my rondneuk nie! Sy gaan sit.

Die groot ou agter haar bied ’n varkboud aan. “Sersant Frank Doucette,” sê hy, druk weer die deur toe en beduie na ’n stoel aan die oorkant, daar waar die lens my gesig mooi kan vang. “Sit. Dankie dat jy gekom het.”

“Ek moes my vlug uitstel,” sê ek vieserig. “En is nie seker wat julle van my wil hê nie, bevrees julle mors julle tyd.”

“Waarheen wou jy vlieg … terug huis toe?” Korporaal Young se ogies lyk effe verlep, die skerperige gesiggie gestroop van enige lewensvreugde, die punt van haar snuiwende neusie rooi.

“Eers Toronto toe, dán huis toe,” sê ek, sodat dit nie klink of ek probeer weghol nie. “Jy’t oor die foon gesê julle wil my sien oor doktor Pope … oor sy verdwyning. Hoe moet ék daarmee help?”

Doucette trek dokumente uit sy aktetas. “Ons ondersoek ook moontlike oortredings van Kanadese immigrasiewette.”

“Hier, my visum is wettig, kyk self … ek’s ’n toeris.”

Hy ignoreer die paspoort. “Ons stel meer belang in wat jy gedoen het nádat jy in Kanada aangekom het.”

Ook Sarah Young haal lêers uit ’n ritssak, rangskik dit voor haar, haal ’n laptop uit ’n drasak, skakel dit aan, plak ’n Kleenexboks langs haar op die tafel. My moed sak. Lyk na ’n lang sit.

“Waar’t julle my naam gekry?” Ek probeer ’n dapper sy wys. “Is dit gebruik hier om toeriste lastig te val?”

“Ons verwelkom alle toeriste in Kanada … solank hulle visums nie onder valse voorwendsels bekom is nie. Ons volg ’n wenk op. Die informant verkies om in hierdie stadium anoniem te bly.”

“Watse wenk? Hoekom het hy my naam vir julle gegee?”

Doucette leun oor en skuif een van die mikrofone nader na my toe. “Gee jy om?”

Asof my gevoel enige verskil gaan maak. Ek lig ’n skouer. “Watse wenk?” probeer ek weer, in my harslag ’n gefladder, my oë op korporaal Young se maer vingers. Sy druk knoppies op die paneel, en aan die mikrofoon en kameralens begin rooi liggies flikker.

“Vir die rekord,” sê sy, “jou volle naam en status?”

“Wim Kellerman. Suid-Afrikaanse toeris.” Ek beloer die mikrofoon en liggies. “Moes ek ’n prokureur saamgebring het?”

“Dis net ’n verkennende gesprek, meneer Kellerman,” sê Doucette. “En ons waardeer jou hulp. Jy’t doktor Pope mos goed geken, dit sal gaaf wees as jy die gapings vir ons kan invul.”

“Ek het hom baie lank nie gesien nie, seker ’n goeie twintig jaar laas. Mense verander oor so ’n lang tyd.” Vat my, kyk hoe het ék oor twintig jaar verander – van gelukkig getroud tot omtrent ’n hermiet, die Trappis van die Outeniquas. “Hoe lank gaan ons besig wees?”

“En sy vrou?” vra Sarah Young.

“Ekskuus?”

“Wanneer het jy mevrou Pope laas gesien?”

Ek verskuif. Blessit hard, polisiestoele. “Dieselfde tyd laas … so twintig jaar.”

“Jy seker?”

Waarna mik Sarah Young, wat weet sy, wat vermoed sy? “Ek het haar die afgelope Sondag weer vir die eerste keer ná twintig jaar gesien,” korrigeer ek.

Sy kyk met ’n frons op. “Is daar iets tussen julle aan die gang, meneer Kellerman, tussen jou en mevrou Pope?”

“Wat bedoel jy? Ons is bloot ou kennisse, dis al.”

“Is jy seker?”

Ek leun effe vooroor. “Is dit hoekom ek hier is, dink julle ek en Rachel … ek en mevrou Pope het iets te doen met haar man se verdrinking?”

“Ons verdink niemand nie,” sê Doucette. “Nog nie. Ons pluis dinge nog net uit. Om agter die waarheid te kom.”

“Julle glo nie hy’t verdrink nie?”

“Wat ons glo of nie glo nie, is nie hier ter sake nie.” Ineens ’n skerpte in Doucette se stem.

Ek ruk my ook op. “Gaan vra daai vriend van hom … sy vriend en visvangvennoot. Mevrou Pope sê hulle was dik vrinne, hy sal julle kan help uitpluis. En gaan vra ook hulle dekhelper, hy lyk na iemand wat van álles sal weet.”

“Ons het hulle al uitgevra, nou wil ons hoor wat jý dink,” sê Sarah Young.

Sy bedoel seker nie noodwendig die volle en enigste waarheid nie, bloot die waarheid aldus Wim Kellerman. En ek sê: “Ek dink mevrou Pope is steeds hoopvol dat haar man gaan terugkom huis toe.”

“Ons soek haar, lyk of sy ook nou verdwyn het,” sê Sarah Young. “Weet jý dalk waar sy is, met dié dat jy so intiem kennis dra van al haar hoop en verwagtinge?”

Ja, ek weet waar sy is. Maar hierdie twee sal eers my naels met ’n platbektang moet begin uittrek voor ek dít sal verklap; dit is tyd dat Rachel met rus gelaat word. “Wens ek kon help,” sê ek. Die leuens het begin. Ek maak ’n mooi skoot daarvan om na my horlosie te kyk.

En dit slaag: “Haastig?” vra sy. “’n Ander afspraak?”

“Uh-huh.”

“Met mevrou Pope?”

“Nee, iemand anders …” Met ’n wetter wat dit geniet om van vriend of vyand maalvleis te maak. Maar dit is óók nie vir Sarah Young en Doucette se ore bedoel nie … dit is ’n persoonlike afspraak.

Doucette se dik voorvinger tik-tik op die blad, ook sý mond is sonder lagplooie. “So, meneer Kellerman, as jy en doktor Pope mekaar twintig jaar laas gesien het en nie eintlik meer kollegas en vriende is nie, wat presies kom doen jy dan hier in Kanada? Spesifiek in Nova Scotia?”

“Méér spesifiek,” val Sarah Young in, “wat kom doen jy op Moose Cove, hier by die Popes se huis? Hoekom skielik nou, al die pad uit Suid-Afrika, as jy en mevrou Pope ook in twee dekades geen kontak met mekaar gehad het nie?”