Читать книгу Christine le Roux Omnibus 6 - Christine le Roux - Страница 8

Theo stap by sy kantoor in, sit die pakkie neer en staan dit ’n oomblik swyend en aankyk, maar voor hy dit kan oopmaak, kom Kerneels in.

“Lekker geëet?”

“Ja dankie.”

Kerneels knik in die rigting van die pakkie. “Gee die kelnerinne nou vir jou presente?”

“Nee, dis daardie meisie.” Hy staar nog peinsend daarna.

Kerneels kyk op na die dak en rig sy woorde aan die strookligte. “Daardie meisie, sê hy. As enigiemand anders so iets sê, sal ons weet van wie hy praat. Vir Theo om dit te sê, lei net tot verwarring.” Hy kyk af na sy vriend. “Watter meisie?”

“Ek weet nie.” Hy skud sy kop asof hy nog las het van die spindrade. “Ek weet nie eers of sy ’n meisie is nie. Of waarvandaan sy kom nie. Definitief nie van dieselfde plek as ek en jy nie.”

Kerneels kyk hom gemaak besorg aan. “Natuurlik nie,” sê hy sussend. “Daar het gisteraand ’n vlieënde piering geland, hoor ek vanoggend by my vrou, en die vreemde wesens het glo sommer uitgestap en met die mense begin meng en . . .”

Theo kyk op na sy kennisgewingbord wat oorvol notas en knipsels is. Hy stoot ’n paar eenkant toe en wys na ’n glansfoto van ’n motor. “Jy weet hoe voel ek hieroor,” sê hy asof hy nie sy vriend se gebabbel gehoor het nie. “Dis my droomkar.”

“Weet ek,” gee Kerneels toe. “En nes ons solvent genoeg is, gaan jy dit koop.”

“Wel, sý het. Sommer in haar etenstyd.”

Kerneels sug. “Wie is sý?”

“Die meisie. Die een wat die nag ná Petro se partytjie by my geslaap het. Op my bank. Die irriterende een.”

Kerneels trek sy oë op skrefies. “Dinge word duideliker, ja, ja, ek dink ek sien ’n skrefie lig. Die een wie se naam jy nie weet nie.”

“Mm,” sê Theo peinsend. “En sy het nie geweet of sy dit kontant moet koop en of die handelaar iets so waardeloos soos ’n tjek sal aanvaar nie.” Hy kyk na Kerneels. “Sy wou nie hoogverraad pleeg nie.”

Hy kan dit nie help nie, hy leun vorentoe en begin lag. Hy lag dat sy skouers skud en toe hy ophou, vee hy oor sy oë. “Toe ek die begrip verduistering verduidelik, het sy gesê dis soos die son en maan.”

Kerneels lyk gekweld. “Ek dog jy drink nooit oor middagetes nie?”

“Ek het net ’n bier gehad. Glo my, dis nié drank wat die verwarring veroorsaak nie.”

Kerneels kom nader en sit sy arm besorg om Theo se skouers. “Theo,” sê hy. “Om geld te verduister, is nie dieselfde as ’n tjek wat hop nie.”

“Ek weet, ek weet, maar toe sy met die sonsverduistering begin, het ek ophou verduidelik. En haar tjek het kennelik nie gehop of enige ander beweging uitgevoer nie, die kar het voor die restaurant gestaan.”

Kerneels begin terugloop na die deur. “Ek dink ek moet jou ma laat weet. Ek waarsku jou al lank jy gaan een of ander tyd uitbrand met die meisies.” Hy lyk droewig. “En as jy nou my opinie gevra het, het ek gesê dis tyd dat jy die dommes uitsif. Jy dink maar jy hou van ’n mooi gesig en ’n mooier lyf, maar jy wil nie regtig met ’n meisiekind sit wat skrik as sy ’n breinsel sien nie.”

Theo kyk vinnig op. “O, sy is nie dom nie, glo my, sy is nie dom nie.”

“Wie?” vra Kerneels geduldig en leun teen die kosyn. “Wie is sy?”

Theo skud sy kop. “Ek weet nie.”

Kerneels loop terug na sy kantoor en wonder wie mens bel, ’n sielkundige of ’n psigiater?

Theo skeur die papier van die pakkie af en maak die vierkantige boks versigtig oop asof dit ’n bom kan wees. Hy suig sy asem in toe hy die sneespapier wegvou en die glasappel uitlig. Hy draai dit heen en weer, stap nader na die venster en kyk hoe die lig daardeur skyn. Dis ’n ongelooflike mooi ding, besef hy. En oud. Waar het sy dit gekry? Hoe kan sy iets so mooi vir hom gee net omdat sy ongevraag op sy bank geslaap het?

Hy dra dit versigtig na sy lessenaar en sit dit neer. Dan sak hy in sy stoel neer en draai stadig heen en weer terwyl hy dit bestudeer. Enigeen met ’n oog vir ontwerp en perfeksie moet bekoor word, maar dis te . . . te kosbaar. Skinkbordlappies, het sy gesê. Waslappies, ja. En hy was nie vriendelik met haar nie, hy was onbeskof. Hy het haar sonder enige hoflikheid laat verstaan dat sy onwelkom is, dat hy wil hê sy moet loop. En dis hoe sy hom bedank.

Werktuiglik steek hy sy hand uit na die telefoon en besef net so skielik hy kan haar nie bel nie. Hy trek die telefoongids nader en kry die biblioteekdiens, maar die lys takbiblioteke is ’n halwe kolom lank. Hy het geen benul by watter tak sy werk nie en selfs al het hy geweet, wat sal hy sê? Ek wil met ’n meisie praat wat ’n bril dra en haar hare in twee bolle oor haar ore vassteek?

Dan kikker hy op. Sandra. Natuurlik. Hy haal sy sakboekie uit, kry haar nommer en skakel. Eers toe hy na die gelui sit en luister, besef hy sy is nog by die werk en hy wil net neersit, toe die telefoon opgetel word.

“Ja?” kom Sandra se ongeduldige stem.

“Sandra? Theo hier.”

“Wat is dit?” vra sy. “Ek is haastig. Riaan wil ry en ek moet nog die helfte van my grimering inpak en hy’s klaar kwaad.”

“Ry? Ry waarheen?”

“Ons gaan Seychelle toe,” sê sy kortaf. “Ek’s moeg vir die koue.”

“Ek wil jou nie ophou nie,” sê hy vriendelik. “Ek soek eintlik jou woonstelmaat. Jy sien, sy . . .”

“O, nee, nee, nee,” val sy hom in die rede. “Wag ’n bietjie, Theo. Jy gaan nie nou net omdat jy moeg is vir al die meisies met my vriendinne begin nie. Vergeet dit.”

“Ek wil niks begin nie,” sê hy, nie meer so vriendelik nie. “Ek wil net weet waar sy werk en wat haar naam is, want ek moet . . .”

“Jy moet niks nie. Los haar uit. Daar roep Riaan al, ek moet waai. Tata, Theo. Geniet die koue, hoor!”

Hy hoor die klikgeluid en smyt die telefoon grimmig neer. “Wel, vergeet dit dan,” sê hy hardop en loop na sy tekenbord.

Daardie aand sit hy oorkant Jenny in haar woonstel en knibbel aan oneetbare soutigheidjies wat sy vir hulle reggemaak het. Sy dra ’n eenstukpak in ’n materiaal wat lyk na silwer plastiek en sy sit langs hom op die bank, haar bene onder haar ingevou en haar hare los oor haar skouers. Uit die kombuis kom die reuk van iets wat verbrand het.

“As ek jou nie gebel het nie,” sê sy, “sou jy my gebel het?”

“Natuurlik,” antwoord hy werktuiglik en bestudeer haar kuiltjies. Hulle is oulik, moet hy toegee, maar of hulle diep genoeg is om sjampanje in te gooi, weet hy nie. En al lyk sy so gewillig, weet hy nie of sy te vinde sal wees vir ’n gedribbel van sjampanje in haar nek nie. Belangriker selfs: is hy nog te vinde vir sulke verspottighede?

Toe hy teen middernag in sy badkamer staan en wag dat die teensuurtablet bruisend moet oplos in ’n glas water, is sy gedagtes selfs bitterder. Hy sal die meisies moet los, al is dit net ter wille van sy gesondheid. Die kerriebrousel wat Jenny hom vanaand aangebied het, was verskriklik. Hy vermoed dit het nie as kerrie begin nie, die brandende kruie en speserye is bygevoeg na die oorspronklike dis – wat dít ook al was – verbrand het. Hoe ook al, die eindresultaat was vernietigend.

Hy het soveel water gedrink as wat moontlik was en die vleis onder ’n hoop slaai – wat darem eetbaar was – probeer wegsteek, maar selfs die bietjie wat hy noodgedwonge ingekry het, het sy spysvertering skade aangedoen.

Te veel meisies het hom te veel vreemde kos ingegee, dink hy toe hy later in die bed lê. Daar was die vegetariese een by wie hy soveel bone, lensies en soja ingekry het dat hy nou nog skrik as hy ’n spruitjie in sy slaai sien. En die een wat lesse geneem het in Japannese kookkuns. Haar woonstel was vol vlak bakke water met twee klippe en een lelie in; verstokte, geteisterde bonsaiboompies en – op sy bord – rou visrolletjies. Hy het haar vergeefs probeer vertel dat hy in die Bosveld grootgeword het, dat hy wel van vis hou, maar dan die gebakte variëteit. Sy het hom verseker dat dit baie gesond is en omdat sy so oulik was, het hy dapper aan repe seewier gekou en gewonder of hy dit daarna kan waag om haar te soen met ’n mond wat na die see sal smaak.

Die een wat haar eie pasta gemaak het, was ’n wenner. Hy hou van Italiaanse kos, maar die een wat begogel was met haar wok en liters sojasous het hom ook knaend by die apteek gehad op soek na verligting.

Hy maak sy oë oop en kyk hoe ’n koue, wit maan deur die venster skyn en die glasappel in ’n melkerige lig baai. Hy kon dit nie in sy kantoor los nie, hy moes dit huis toe bring sodat hy aanhoudend daarna kon kyk.

En die volgende middag, toe hy in sy motor klim ná werk, besluit hy hy sal die meisiekind moet bedank. Hy wil haar regtig nie weer sien nie, maar goeie maniere is goeie maniere en hy moet die regte ding doen. Miskien is sy nog nie by die woonstel nie en kan hy net ’n baie mooi briefie onder die deur stoot.

Maar sy is daar. Hy moes twee keer klop en hy het sy voorbereide briefie uitgehaal toe die deur skielik oopvlieg.

Sy dra wat vir hom lyk na sy oupa se naghemp, ’n lang, los, gestreepte ding oor ’n nou broek – en sy is nat. Haar hare is op haar kop gebondel, die meeste hang nou in geïrriteerde, nat stringetjies langs haar gesig.

“Hallo,” sê hy. “Ek wou net . . . ek móés net kom dankie sê vir die pragtige appel.”

Sy glimlag haar normale, toegeeflike, susterlike glimlag. “Dis ’n plesier.”

“Nee,” sê hy en staan effens nader. “Regtig. Jy moes dit nie gedoen het nie. Dis te mooi en ek wou jou nie eers daar gehad het nie.”

“Ek weet,” sê sy.

“Dan moet jy verstaan hoe sleg ek voel. ’n Waslappie sou beter gewees het.”

“Jy het gesê jy wil nie waslappies hê nie,” herinner sy hom.

“Ek weet, maar toe het jy klaar die appel gekoop.”

Sy skud haar kop, een nat string val oor haar bril en sy blaas dit weg. “Ek het dit nie gekoop nie, dit was my ouma s’n.”

“Nee!” roep hy ontsteld. “Des te meer rede. Hoekom gee jy jou ouma se appel vir my? Dis ’n kosbare ding en ek . . .”

“Jy sal dit waardeer,” sê sy en staan tru. “Wil jy inkom? Jy het mos gesê jy is ’n messelaar.”

“Argitek,” korrigeer hy. “Maar hoekom vra jy? Is jy besig om ’n muur te bou?”

“Nee, dis die kraan. Weet jy van loodgietery?” Haar gesig is ernstig.

“’n Bietjie.”

Sy druk die voordeur toe en stap bibberend voor hom uit na die badkamer. “Sjoe,” sê sy. “Jy het nou koue lug laat inkom en dis klaar so koud.”

“Ek is jammer.” Hy bly staan in die badkamerdeur. Daar is nogal baie water op die vloer, sien hy. “Wat makeer die kraan?”

Sy kyk ongelukkig na die wasbak. “Hy drup. Gisteraand het ek hom bloot aangespreek, maar dit het geen effek gehad nie.”

Hy draai sy kop, die nou bekende gevoel van onwerklikheid weer met hom. “Aangespreek?”

“Dit help dikwels, ja,” verduidelik sy in haar onderwyseresstem. “As jy met hom praat en verduidelik waarom wat hy doen so hinderlik is, sal hy ophou.” Sy wys na die druppende kraan. “Hy het nie gereageer nie.”

“Hy? Is die kraan manlik?”

Sy gee ’n laggie. “Natuurlik.”

Hy besluit wyslik om dit vir eers te ignoreer. “Hoe het jy en die vloer so vol water geraak?”

“Ek het die kraan losgedraai, toe spuit die water oor alles.”

Hy knik stadig. “Is water ook manlik?”

“Onsydig, sou ek sê.” Sy kou aan haar onderlip. “Maar nie altyd nie. ’n Waterval is onteenseglik vroulik.”

Hy weet hy beweeg op gevaarlike terrein, maar hy kan dit nie help nie. “Hoekom?” vra hy.

“Dis tog voor die hand liggend. ’n Waterval is grasieus, dit gly oor die klippe.”

Hy maak sy oë ’n oomblik toe, kyk dan die kraan ferm in die oog. “Die kraan drup omdat die wasser gedaan is.”

“En ek hét ’n nuwe een!” sê sy gelukkig.

“Dan het ons nie ’n probleem nie.” Hy trek sy baadjie uit en hang dit aan die haak agter die deur. “As jy die vloer met ou handdoeke kan droogmaak, kan ek nader kom. Waar sluit jy die water af?”

Sy is besig om ou handdoeke uit die wasgoedmandjie te haal en kyk hom fronsend aan. “Ek weet nie. Is dit nodig?”

“Dis winter,” sê hy. “In die middel van die somer sal ek miskien nie omgee om onder ’n spuitende fontein te werk nie, maar nou sou ek graag droog bly.” Hy buk af, vat ’n deurweekte handdoek by haar en wring dit in die bad uit voor hy dit teruggee en sy voortgaan.

Hy loop deur die woonstel, kyk in die gang en by die voordeur in elke kas, maar dis ’n ou woonstel, dinge is nie waar hy verwag dit sal wees nie.

“Wie sal weet waar die afsluitkraan is?” vra hy toe hy terug is in die badkamer.

Sy kyk op. “Die opsigter.”

“Kan jy hom bel en vra?”

Sy gooi die laaste nat handdoek in die bad, vee haar hare uit haar gesig met die agterkant van haar hand en loop voor hom uit na die woonkamer. Sy lig die gehoorstuk, skakel ’n nommer en lig haar stem tot ’n gesellige toon toe iemand antwoord.

“Oom Jasper,” sê sy. “Ek het ’n messelaar hier by my wat ook ’n loodgieter kan wees en hy sê ons moet die water toedraai voor hy die wasser kan vervang.”

“Argitek,” prewel Theo en gaan sit solank, want hy kan sien dit gaan ’n lang gesprek wees.

Sy luister met groot konsentrasie, knik kort-kort en begin dan gesels. “En Jonty?” vra sy. “Het hy toe die werk gekry?”

Theo wonder hoeveel kinders oom Jasper het, want sy het nou al die geboorte van iemand se kind, die eksamenuitslae van ’n ander een en die werksmoontlikhede van ’n derde bespreek. Hy is net van plan om vir hulle te gaan koffie maak toe sy die gesprek afsluit, die voordeur oopmaak en in die gang af verdwyn. Hy bly gelate sit, sien ’n elektriese verwarmer en skakel dit aan.

“Kry jy koud?” vra sy toe sy terugkom. “Ja, seker. Ek is so warm gesukkel met hom.”

“Oom Jasper of die kraan?” Hy hou sy hand in die lug. “Nee, ek wil nie weet nie.”

“Hy is toe,” sê sy triomfantlik. “En oom Jasper sê as jy hulp nodig het, moet ons net laat weet.”

Hy staan op, loop na die badkamer en draai die knop af. “Het jy ’n skroefsleutel?”

Sy kyk af oor haar jurk wat al begin droog word.

“Dis nie ’n deel van jou lyf of ’n kledingstuk nie,” sê hy. “En dis onteenseglik manlik, maar moenie my vra waarom ek so seker is nie. Het jy een?”

Sy lyk bekommerd. “Ek weet nie. In ’n laai in die kombuis is gereedskap.”

Hy loop soontoe, krap rond tussen naelvyltjies, eetstokkies, yskasmagnete, inkopiestrokies, twee botteltjies hard geworde naelpolitoer en ’n hand vol plastiekeetgerei. Daar is nie ’n skroefsleutel nie, wel ’n tang waarmee hy regkom.

Sy staan belangstellend by terwyl hy die wasser vervang en slaan haar hande opgetoë saam toe hy klaar is en hulle staan en kyk hoe die kraan droëbek oor die wasbak hang.

“Hy lek nie meer nie,” sê sy.

Hy gooi die ou wasser in die snippermandjie en haal sy baadjie van die haak af. “Nee.”

“Ek sal vir ons gaan koffie maak,” sê sy. “Jy kan by die verwarmer gaan sit.”

“Dankie,” sê hy en kyk na sy hande wat inderdaad rooi is van die koue, maar hy sit skaars, toe roep sy benoud uit die kombuis: “Daar is niks water in die krane nie!”

Hy knyp sy oë vir ’n sekonde toe, staan op en loop in die gang uit om die watertoevoer weer oop te draai.