Читать книгу Christine le Roux Omnibus 6 - Christine le Roux - Страница 9

Hulle sit albei met hulle hande om die warm koffiebekers en staar na die rooi gloeiende elemente van die verwarmer.

“Dis baie lekker,” sê Theo. “Dankie.”

“Eintlik moet mens nou eet,” sê sy. “Dis al etenstyd, nie koffietyd nie.”

“Miskien.” Sy gesig vertrek by die gedagte aan die vorige aand se pyniging.

“Het jy ’n maagseer?” vra sy simpatiek.

“Nie normaalweg nie, nee, maar gisteraand moes ek ’n vreeslike kerriebrousel eet. My gestel sidder nog.”

“Siestog,” sê sy. “Jenny?”

Hy vererg hom nie meer nie. “Ja.”

“Seker die kos verbrand en toe kerrie bygegooi.”

“Presies.”

Sy drink haar koffie in stilte. “Het jy al iets omtrent die kuiltjies gedoen?” vra sy belangstellend.

Hy kan nie help nie, hy lag. “Nee, maar ek het die moontlikhede ondersoek. Ek dink nie sjampanje sal werk nie; só diep is die kuiltjies ook nie.”

“Jy kan haar naeltjie probeer,” merk sy peinsend op.

Hy kyk kwaad na haar. “Ek wil nie haar naeltjie probeer nie! Moenie so uitgesproke wees nie.”

“Ek wou net help,” sê sy.

“Behalwe dat ek nie hulp nodig het nie.”

“Dis waar,” erken sy.

Hy tel vinnig tot tien. “Luister, om terug te kom na die appel. Dis regtig te kosbaar. Jy kan dit nie sommer vir my gee nie.”

Sy kantel haar kop weer skuins. Die haarstringe het droog geword en is agter haar ore ingedruk. “Maar jy hou daarvan.”

“Natuurlik hou ek daarvan. Dis lieflik. Dit gee my enorme estetiese bevrediging.”

“Nou ja?”

Hy sug swaar. “Ek voel nou skuldig. Deur dit te gee, het jy my skuldig laat voel. Gloeiende kole op my hoof.”

“Dis altyd goed om iets nuuts te ervaar,” sê sy wys.

Hy kyk onthuts na haar. “Soos wat?”

“Skuld. Jy’t dan nou net so gesê. Dis seker nie iets wat jy al ooit vantevore gevoel het nie.”

“Ek sal maak of ek dit nie gehoor het nie,” antwoord hy kalm. “Ek is nie ’n psigopaat nie.”

Hy swaai sy kop om en sy lag onbevange. “Ek . . .” begin hy. “Jy maak dit regtig nie maklik vir ’n mens nie. Kan ek nie iets doen om te . . . te vergoed nie?”

“Jy hét die kraan reggemaak.”

“Iets beters,” sê hy. “Kan ek jou nie uitneem vir ’n ordentlike ete nie? Of na ’n opera. Iets waarvan jy hou.”

“Haai,” sê sy. “Nee wat, dis mos nie nodig nie. Ek is nie een van jou meisies nie.”

Hy voel asof hy homself – óf haar – oor die kop wil slaan. “Ek neem ander mense ook uit vir ete,” sê hy afgemete. “Vriende, kollegas, kliënte.”

“Ek het sop,” sê sy skielik. “Ja, ja, ek het sop. ’n Groot kastrol vol. Moet net opgewarm word.”

“Hoekom?” vra hy deur die spinnerakke deur.

“Warm,” sê sy. “Voedend. Salwend op ’n protesterende maag.” Sy staan reeds op.

“Ek wil jóú uitneem om op te maak vir my onbeskoftheid daardie aand,” sê hy moedeloos. “Ek het nie geskimp dat ek honger is nie.”

“Maar ék is. Ons het etenstyd gaan ry en ek het net ’n broodjie by my tee gehad en dit was al elfuur vanoggend.”

“Wie is ons?” vra hy en loop agter haar aan na die klein kombuisie. Hy ken die kombuis, al het Sandra nooit veel tyd daarin spandeer nie. Dit lyk nog dieselfde, te klein, swak beplan.

“Ek en sy,” sê sy oor haar skouer terwyl sy die kastrol op die stoof sit en ’n vars bruinbrood begin sny, wat hom laat besef hy is inderdaad honger. “Ek en my kar. Ons wou bietjie rondry.”

“Jy kan nie sonder haar . . . Jy kan nie sonder jou kar rondry nie,” korrigeer hy haar. “Jy hoef dus net te sê jy het gaan ry.”

“Ja, ek kan,” sê sy koppig. “Ek kan in iemand anders se kar ry.”

Hy gee die stryd gewonne. Hy vat die borde wat sy aangee en dek vir hulle by die klein tafeltjie in die eethoekie. En die sop is lekker, so lekker soos sy ma dit maak. Hy proe niks ongewoons nie, dis net dik groente en stukke vleis, amper soos ’n bredie.

“Heerlik,” sê hy toe hy klaar is. “Jy’s die eerste meisie wat ek ken wat ordinêre sop kan kook.”

“Dit is ’n kompliment,” glimlag sy. “Veral komende van jou, want jy moes al alles wat deur vrouehande gemaak kan word, geproe het.”

Hy besluit vir die hoeveelste keer om nie kwaad te word nie. “Soort van, ja.” Hy kyk na sy wynglas en wonder wie die wyn vir haar gekoop of aanbeveel het, want dis ’n baie goeie jaar. “Maar ek sou nietemin bly wees as ek jou een aand na ’n regte goeie restaurant kan neem. Om op te maak.”

“Nee dankie.”

“Hou jy nie van restaurante nie?” vra hy ergerlik. “Of net nie van my nie?”

“’n Bietjie van beide.”

Hy is teen sy beterwete so seergemaak dat hy net vir haar sit en kyk. Sy leun effens vooroor asof sy dit besef en glimlag soos ’n onderwyseres wat ’n kind se lelike kleifiguur tog moet prys.

“Jy wil tog nie jou tyd met my mors nie,” sê sy vriendelik. “Spaar jou kragte vir Jenny en die ander. Ek gaan nooit in die aande uit nie, veral nie in die winter nie.”

“Hoekom nie?”

“Dis te koud en dis veel, veel lekkerder om in die bed te klim met ’n boek. Ek het ’n elektriese kombersie,” sê sy asof geen verdere verduideliking nodig is nie.

“Ek sien. En oor ’n naweek? Sê nou maar volgende naweek in die middel van die dag – Saterdag of Sondag. Of lê jy heel naweek ook in jou warm bed?”

Sy vee afgetrokke oor die tafeldoek. “Ek wil liewer wildtuin toe gaan. Die winter is goed vir twee dinge: om in die bed te lê en om wildtuin toe te gaan. Die hele winter lank het ek ’n verlange na dié twee.”

Hy drink ’n sluk wyn en herinner homself daaraan dat hy ’n rasionele mens is. “’n Ete in ’n restaurant is nie dieselfde as ’n kuier in die wildtuin nie.”

“Nee,” stem sy saam. “Die wildtuin is beter. En volgende naweek is ’n langnaweek.”

“Dis waar,” onthou hy. “Miskien moet ek huis toe . . .” Hy kyk haar skerper aan. “Ek woon in die Bosveld. Wel, nie meer nie, maar my ma is nog daar.”

Haar oë agter die lense rek wyer, sy kyk hom opgetoë aan. “Is daar diere? Wilde diere?”

“Ja. Nie leeus nie, maar min of meer al die ander.”

“Wat maak jou ma met hulle?” vra sy ademloos.

“Niks nie. Die een helfte van die plaas is ’n gewone plaas, die res is afgekamp. Dis waar die diere is, maar ons ry vrylik tussen die twee rond.”

“Is jou ma die boer?”

Hy lag weer. “Nee. Ná my pa se dood het sy verseg om dorp toe te trek en alleen kon sy nie alles behartig nie. Daar is nou ’n man wat dit doen.”

Sy kyk in die verte asof sy die plaas klaar voor haar kan sien en daarvan hou. Dan gee sy ’n suggie en kom terug na die hede. “Weet sy wat jy doen?”

“Natuurlik,” sê hy verbaas. “Liewe hemel, sy het vir my studies betaal en sy het al kom kuier en . . .”

“Nie jou werk nie, jou meisies.”

“Is ons terug daarby?” vra hy.

“Wel, dis tog waar jy die meeste van die tyd is,” sê sy redelik.

“Ja, sy weet,” sê hy kortaf.

“Van die meeste,” sê sy. “Sy kan onmoontlik van almal weet – of bel jy haar elke week om haar op hoogte te hou?”

“Ek bel haar elke week, ja, maar nié om haar van my meisies te vertel nie.”

“Maar ek is seker sy kan raai,” meen sy wys. “Ma’s weet mos sulke goed.”

Hy vryf weer met sy vingers oor sy neusbrug, want hy is seker sy hoofpyn kom terug. “Aangesien dit ’n langnaweek is,” sê hy stadig, met klem op elke woord, “sal ek miskien huis toe gaan. Ek was Kersfees laas daar. Wil jy saamgaan? Jy kan met die wilde diere speel terwyl ek met my ma gesels.”

Sy vou haar skraal hande op die tafeldoek en sit hom lank en aankyk. “Dis dalk nie ’n slegte plan nie,” sê sy peinsend. “Ek het juis vanoggend die gevoel gekry dat sy gefrustreerd is.”

Hy kyk haar verstom aan “Wie – Jenny? Sandra?”

“Hoe sal ek weet of hulle gefrustreerd is?” vra sy. “Ek ken jou nie so goed dat ek kan oordeel hoe doeltreffend jy is met die bevrediging van . . .”

“Hou op!” bulder hy. “Van wie het jy gepraat?”

“My motor.”

Hy lig albei sy hande en vryf stadig met sy vingertoppe oor sy slape. “En sy is gefrustreerd?” vra hy.

“Ja.”

“Mag ek vra hoekom?”

“Sy wil nie net hier in die stad ry nie. Sy word die hele tyd ingehok deur ander motors.”

Teen sy wil en sin is hy gefassineer. “En sy hou nie daarvan nie?”

“Nee, siestog, sy is nog splinternuut. Sy het nog skaars leer ry en nou moet sy so stadig tussen ander motors rondploeter. Sy wil op die oop pad ry. Vinnig.”

“Ek sien.” Hy sien niks nie, maar hy weet nie wat om anders te sê nie.

“Dis waarom ek die appel vir jou gegee het,” verduidelik sy. “Nie soseer vir die gasvryheid nie, want daar wás nie veel daarvan nie, maar vir die feit dat jy my attent gemaak het op my posisie. Uitgelewer aan ander mense se buie en besluite. Noudat ek haar het, weet ek sy het net vir my gestaan en wag. As ek langer gewag het, het iemand anders haar gekoop en sou sy bitter ongelukkig gewees het.”

“Sou sy?”

“Ja,” antwoord sy beslis en skink vir haar nog wyn.

Hy trek sy hande deur sy hare sodat dit wild orent staan, besef dan dat sy deurmekaar hare onplesierig vind en druk dit met sy hande plat. “Maar ek het gedink . . . as ons gaan, ry jy saam met my. Dis tog onsinnig om in twee motors te ry.”

Sy bestudeer sy gesig en dis vir hom duidelik dat sy hom opweeg. “Jy mag haar bestuur,” sê sy dan.

“Mag ek?”

Sy knik. “Ek het eenkeer iets gelees van mans en motors. Mans en meisies. Daar is ’n ooreenkoms, maar ek weet nou nie presies wat dit is nie. Behandel julle julle motors soos julle meisies of andersom?”

Hy antwoord nie omdat hy nie weet wat om te sê nie.

“Het jy al soveel motors gehad soos jy meisies gehad het?” vra sy.

“Nee. Die motor wat ek nou het, het ek al agt jaar lank. My droom was – ís – om een soos joune te kry.”

“Nou toe,” sê sy asof alles meteens opgeklaar is. “Jy mag haar bestuur en so ’n idee kry van hoe sy ry. Miskien hou jy nie daarvan nie – en jy moet natuurlik in ag neem dat joune, al is dit dieselfde model, nie dieselfde sal wees as myne nie.”

“Ek is seker,” sê hy. “Hoe dink jy sal hulle verskil?”

“Ander persoonlikhede,” sê sy ferm. “Myne is baie inskiklik.”

“Goed,” sê hy. “As jy so sê. Vrydag is die vakansiedag. Hoe laat kom jy van die werk af? Ons kan direk ná werk ry, dis nie só ver nie en dan het ons twee volle dae daar.”

“Dis goed,” knik sy. “Ek sal my tas werk toe neem en sommer direk na jou huis ry. Dan mag jy oorneem.”

“Dankie,” sê hy wrang. “En ek sal my ma bel. Sy gaan bly wees.”

“Maak net baie duidelik dat ek nie een van jou meisies is nie,” sê sy saaklik. “Ek sal dit haat om as sodanig bekend te staan.”

“Ek neem nie só dikwels meisies huis toe nie,” sê hy.

“Nietemin. Sorg dat jou ma weet.” Sy begin die borde bymekaarmaak. “En as Jenny saamgaan, sit sy op die agterste sitplek. Ek gee nie my posisie prys nie.”

Hy begin kwaad word. “Ek was nie van plan om haar saam te neem nie! Ek mag gewetenloos en beginselloos wees, maar ek het nog nooit met twee meisies weggegaan nie.”

“Jy gaan ook nie saam met mý weg nie,” wys sy hom tereg. “Ek ry net saam omdat ek ’n behoefte het aan die wildtuin en jy wil vergoed vir jou gedrag. En jy hét my genooi.”

“Ja,” sug hy en weet as hy die volgende oggend wakker word, sal hy homself wil verdrink.

“Ek bring nou vir ons koffie,” sê sy op haar gewone vriendelike manier.

“Ek wil nie koffie hê nie, dankie.”

“Ja, jy wil. Jy het twee – of is dit drie? – glase wyn gedrink, dus kan jy nie nou ry nie.”

“Die wyn het niks aan my gedoen nie!”

“Jy mag nou so dink,” verduidelik sy. “Maar as jy buite in die koue kom en die vars lug inasem, gaan dit jou tref en as jy om die eerste hoek ry en ’n motor kom aan dieselfde kant van die pad as jy aan, gaan jy gedisoriënteer wees en nie weet hoe om te reageer nie en ek sal van hier bo die geluid hoor van brekende glas en metaal wat skuur en dit sal alles my skuld wees omdat ek jou toegelaat het om te ry in jou toestand.”

“Ek is nie in ’n toestand nie!” kreun hy en rus sy kop op sy gevoude arms.

“Nee, want my koffie is sterk.”

Hy bly so sit, klaar heeltemal gedisoriënteer, al het hy nog nie eers die motor aan dieselfde kant van die pad as hy sien aankom nie.

“Hier,” sê sy toe sy uitkom met die skinkbord. “Ons kan op die bank gaan sit. Waar dit warm is.”

Hy loop agter haar aan, vat sy koffie en gaan sit, sy oë op die verwarmer – onder die omstandighede ’n veilige plek. Met een hand beduie hy na die venster wat uitkyk oor die straat. “Ek kan net aflei jy het dit al dikwels meegemaak. Die brekende glas van jou gaste se motors.”

“O ja.”

“En almal mans wat jy toegelaat het om te loop sonder koffie?”

“Ek sou nie sê almal was mans nie,” sê sy.

Hy kyk haar ondersoekend aan. “Het jy baie mansvriende? Is daar regtig mans wat sterk genoeg is . . . wat kans sien vir jou?”

Sy sit effens vorentoe, steek haar hand uit asof sy hom op die skouer gaan klop. “Jy hoef nie uit te vra nie, hoor. Dis nie nodig nie.”

“Nodig? Wat het nood daarmee te doen?”

“Jy weet,” glimlag sy. “Mans en meisies wat begin met ’n verhouding moet deur die ritueel gaan. Hoeveel broers en susters het jy, hoeveel mans of meisies was daar voor my, was jy vir hulle so lief soos vir my, van watter musiek hou jy en hoekom? Dan praat ek nog nie eers van die films waarvan hulle hou of nie hou nie, die boeke wat hulle gelees het of nie kan uitstaan nie – een vraag na die ander en as hulle oor een aspek dieselfde voel, is die verhouding min of meer ’n uitgemaakte saak. Dis verspot. Ek gaan nie my opinie van jou verander omdat jy van rofstoei hou nie.”

“Ek hou nie van rofstoei nie,” antwoord hy meganies.

“En dit maak ook nie saak nie. Wat het jy en Jenny byvoorbeeld gemeen? Niks nie. Jy vind haar kuiltjies verleidelik, dis al.”

“Ek het dit nooit gesê nie! Dis jy wat so behep was met haar kuiltjies en die moontlikhede daarvan.”

“Hoe ook al,” gaan sy ongeërg voort. “Ek kan ook nie sien wat jy en Sandra gehad het om oor te gesels nie. Sy is so behep met haar lyf en voorkoms.” Sy bestudeer hom met ’n meer kritiese oog. “Ek mag verkeerd wees. Het jy al jou neus laat verbeter of jou ore laat plattrek?”

“Nee.”

“Nee,” beaam sy. “Ek moet sê, dis nie soos ek jou lees nie. Jy mag arrogant wees met meisies, maar ek dink nie jy is ydel nie. Daarvoor is jy te intelligent.”

“Dankie,” sê hy en staan op. “Dis die eerste naastenby positiewe ding wat jy van my sê.”

“Omdat dit nie ’n kompliment is nie, dis bloot ’n feit.”

“Dankie nietemin. Ook vir die lekker sop en koffie.”

“En vir die kraan,” voeg sy by. “Hy swyg. Ek hoor hom swyg.”

“Jy kan nie iets hoor swyg nie,” begin hy en stap dan haastig na die deur terwyl hy in sy sak voel of hy sy sleutels het. “Ek sien jou Donderdagmiddag. Pak warm klere in, dis koud daar.”

“Ek is altyd gereed vir alle weersomstandighede.”

Toe hy veel later in sy slaapkamer staan en sy klere afstroop, gluur hy die appel bitter aan. “Jy,” sê hy. “Jy is ’n gifappel en ek kan sien ek gaan nog duur vir jou betaal.”

Maar die appel swyg. Hy kan hóór hoe swyg die appel.