Читать книгу Christine le Roux Omnibus 7 - Christine le Roux - Страница 4

Pieter Louw het Maja leer ken toe hy haar omgery het. Hy het nog nooit in sy lewe so iets oorgekom nie; nie in agt-en-dertig jaar nie. Nooit eers ’n hond, kat of blombak raak gery nie. As iemand hom gevra het – wat niemand gedoen het nie – sou hy homself beskryf as ’n buitengewoon versigtige bestuurder. Hy ry nie as hy te veel gedrink het nie; trouens, hy drink nooit te veel nie. En op hierdie Maandagmiddag, in die middel van die somer, in die middel van Kaapstad, was hy sober. Haastig, maar sober.

Die vriend saam met wie hy ’n vinnige middagete geëet het, het twee glase wit wyn gedrink, Pieter net sodawater. Daar was iets verkeerd met die restaurant se lugversorging sodat dit binne benoud warm was. Pieter het gevra vir ekstra ys in sy sodawater en dis ook wat hy vir die verkeerskonstabel gesê het.

“U kan hierbinne gaan vra, u kan na my rekening kyk – ek het net water gedrink.”

Die man het nie oortuig gelyk nie en die omstanders wat byna oombliklik om Pieter se motor saamgekoek het, het ook maar skepties gelyk.

Hy moes terugkom op kantoor, daar was belangrike oproepe wat gewag het. Hy het die rekening betaal, kredietkaart en strokie in sy binnesak gedruk, sy vriend gegroet en direk na sy motor gestap. Dit was langs die randsteen geparkeer en die meter het nie verval nie. Hy het ingeklim, die enjin aangeskakel, in sy tru- en syspieëltjies gekyk en weggetrek. Een oomblik was daar niks voor, agter of langs hom nie en die volgende oomblik het hy twee verskrikte oë gesien en ’n dowwe stamp gehoor.

Buite weste geskrik, het hy die enjin afgeskakel en uitgespring. Sy het half op haar knieë voor sy motor op die warm teer gehurk, half onderstebo gedruk deur ’n swaar rugsak. Hy het kennis geneem van ’n paar bruingebrande bene en ’n verontwaardigde gesig onder ’n gordyn dik donkerblonde hare.

“Ek is so jammer,” het hy uitgeroep en oor haar gebuk. “Ek het jou eenvoudig nie gesien nie. Waarom het jy voor die kar ingestap?”

Sy het regop gesukkel, nie maklik onder die gewig van die verslete rugsak nie. “Ek wou net oor die straat loop.”

“Het jy seergekry?”

“Watse vraag is dit?” het een van die omstanders gesê. “Kan hy nie sien hoe loop die bloed nie?”

Pieter het in skok na die meisie se arm gekyk. Bloed het inderdaad teen haar voorarm afgeloop; haar linkerarm, en albei haar knieë was nerfaf geskraap op die teer.

Dit was op hierdie moment dat die verkeerskonstabel opgedaag het. Hy was kennelik moeg vir parkeermeters en kaartjies en het met groot waardigheid op Pieter afgepyl.

“Wat het ons hier?” het hy gevra. “Het u sommer net weggetrek, meneer? Sonder om te kyk? Nee, nee, nee, sulke roekeloosheid lei net tot trane.”

Die meisie, nog altyd besig om die rugsak van haar lyf af te sukkel, het hom koel aangekyk. “Ek huil nie.”

“Hy’t sommer net weggetrek, ja,” het een van die omstanders gesê. “Met ’n vaart.”

“Ek het nie!” Pieter het na sy motor gewys. “Kyk net, ek is skaars uit my parkeerplek uit.”

Sy motor was genoegsaam uitgeswaai dat dit die aankomende verkeer belemmer het en kwaai motoriste het begin toet.

“Jissie,” het die meisie gesê en omtrent omgeval soos sy die bande van die rugsak oor haar skouers probeer kry.

Pieter het dadelik nader gestaan en haar gehelp. Sy het beter gelyk en haar skouers verlig beweeg. Haar linkerarm was lelik geskuur en die bloed het tot teen haar vingerpunte gevloei en van daar op die teer gedrup. Die verkeerskonstabel het begin praat van ballonne opblaas en die alkoholgehalte van Pieter se bloed toets.

“Dis nie ernstig nie,” het die meisie gesê. “Ek het eintlik op die pad geval, die motor het my nie so hard gestamp nie. Ek sal my uit die voete maak.”

“Nie so vinnig nie, juffroutjie,” het die verkeersman gesê. “Ek het nog nie die ambulans gebel nie.”

“Jy hoef ook nie,” het sy geantwoord en afgekyk na haar knieë. “Ek het veel erger geval toe ek geleer fietsry het.”

Om die verkeersman te oortuig, was nie so maklik nie. Dit het ’n halfuur se argumente en teenargumente gekos, vermeng met baie waarskuwings en opmerkings oor mense wat agtelosig bestuur of oor strate hardloop sonder om eers na links en regs te kyk. Die omstanders het ook belangstelling verloor. Daar was nie genoeg bloed en drama nie, geen loeiende sirenes nie.

“Wil jy nie ’n saak maak nie?” het die verkeersman vir haar gevra. “As jy wil, moet ons ’n verslag skryf.”

“Nee, ek wil g’n saak maak nie, ek wil net die pad vat.”

“Jy kan nie,” het Pieter gesê. “Ek sal jou hospitaal toe vat. Die seerplekke moet ontsmet word of iets.”

Dit het nog tien minute gevat om háár te oortuig en teen hierdie tyd het die verkeersman se belangstelling ook getaan en was hy gretig om Pieter se motor uit die pad te kry sodat die verkeer normaal kan beweeg. Pieter het haar rugsak in sy bak gesit, die passasiersdeur vir haar oopgehou en baie dankbaar weggetrek.

“My naam is Pieter Louw,” het hy gesê. “En ek is regtig baie jammer. So iets het nog nooit met my gebeur nie.”

“Maja Henning,” het sy gesê en die bebloede arm versigtig teen haar hempie gehou sodat sy nie die bekleedsel besmeer nie. “Ek is ook nog nooit raak gery nie.”

“Na watter hospitaal moet ek jou neem?”

“Ek weet nie. Ek ken nie die stad nie. Ek het vanoggend eers hier aangekom. Met die trein.”

Hy het probeer dink. Sy kennis van hospitale was skraal, maar hy het skielik onthou van die een waar hy twee maande vantevore was vir ’n roetineondersoek deur sy versekeringsmaatskappy vereis. Die plek het ’n ongevalleafdeling gehad.

“’n Hospitaal is eintlik oorbodig,” het sy gesê. “Pleister en salf sal die ding doen.”

“Ek het nie pleister en salf nie.”

Sy het oor haar lippe gelek en die dik gordyn hare van haar voorkop gestoot. “Mens behoort dit altyd in jou motor te hê,” het sy streng gesê. “Jy weet nooit nie.”

“Ek sê dan ek het nog nooit iemand raak gery nie! Dit was nog nooit ter sake nie.”

“Tog,” het sy gesê en ’n gesig getrek. “Jy’t my teen my rugsak gestamp, sien, en dit het my omgestoot. Ek het my linkerarm uitgesteek om die val te keer. My pols is nogal seer.”

En nou sit hy in die wagkamer.

’n Verpleegster het haar weggevat en hy kan haar hoor gesels agter die gordyn van ’n hokkie ’n entjie in die gang af. Sy vertel nou seker die hele storie. Hy voel natgesweet, al is dit koel in die hospitaal, en haal sy selfoon uit om sy sekretaresse te bel. Hy vertel haar niks nie, sê net hy is vertraag en weet nie wanneer hy terug sal wees nie. Sy mond voel droog en hy loop na die hoek waar ’n waterbottel en papierkoppies is. Ná hy water gedrink het, blaai hy deur ’n tydskrif of twee, loer die stil gang af en maak nog drie oproepe. Hy het net begin dink sy is deur ’n agterdeur uit en weg toe sy verskyn.

Haar knieë is nou heldergeel geverf en haar linkerarm hang in ’n doek om haar nek, die voorarm in gips.

“Dis gebreek,” sê sy vir hom. “Kan jy dit glo?”

“Eenvoudige breuk,” sê die verpleegster en hou twee botteltjies pille na hom uit. “Ek het vir u vriendin verduidelik.”

Maja stap tot by hom, wag tot die verpleegster weg is en sê fluisterend: “Ek het nog nie geld getrek nie en ek sal moet betaal.”

“Nee, nee,” sê hy vinnig en stap na die toonbank om dit af te handel, sy skuldgevoel nou so swaar soos haar rugsak. Om iemand seer te maak, is erg genoeg; om haar pols te breek, is onvergeeflik.

Toe hulle buite kom en na die motor stap, is hy verbaas om te sien die son lê al laag aan die westekant, die hele middag is daarmee heen.

“Waar kan ek jou aflaai?” vra hy. “Jy het geen idee hoe sleg ek voel nie. Is daar nie nog iets wat ek kan doen of jou mee kan help nie?”

“Weet jy waar die jeugherberg is?”

“Nee.” Hy kyk haar op en af. Sy dra ’n denimkortbroek wat nie sy lewe as kortbroek begin het nie. Dis met ’n baie stomp skêr of mes hoog teen haar bobene afgesny en is nou bloedbesmeer en vuil ná die val. Hierby dra sy ’n wit hempie wat óf in die was gekrimp het óf altyd te kort was en aan haar voete seilskoene sonder sokkies. “Jy kan nie nou na ’n jeugherberg gaan nie.”

“Wel, miskien nie dadelik nie, nee,” sê sy. “Ek is verskriklik honger en dors en ek moet geld trek.”

Hy sif die restaurante wat hy ken deur sy kop en verwerp hulle. Nie een sal haar in haar huidige mondering oor die drumpel toelaat nie. “Het jy nie familie of vriende na wie ek jou kan neem nie? Ek ken nie die jeugherberge nie, maar ek dink tog jy het na hierdie nare ondervinding beter versorging nodig.”

“Nee,” sê sy.

“Nee, wat?”

“Ek ken niemand hier nie. Ek het mos gesê, ek het vanoggend eers hier aangekom. Ek sal in die herberg bly tot ek werk gekry het en dan sal ek …” Sy lek weer oor haar lippe en haar skouers hang. “Net ’n koeldrank?”

Hy sluit die motor oop, wag tot sy ingeklim het en stap terug na die hospitaal waar hy ’n koeldrankmasjien gesien het. Toe hy die blikkie vir haar gee, gryp sy dit omtrent en begin drink terwyl skuim nog deur die opening borrel.

“O,” sê hy. “Ek het die strooitjie vergeet.”

“Dis onnodig.”

Sy hande rus op die stuurwiel. “Miskien moet ek jou maar huis toe neem. Dit is per slot van rekening alles my skuld.” Hy kyk op sy platinumhorlosie. “En dis klaar te laat om kantoor toe te gaan.”

Sy lewer nie kommentaar nie. Sy lyk nou moeg en verlep asof sy ook nie langer lus is om planne te maak nie. Hy ry versigtiger as normaalweg; sy oë swiep heen en weer en hy hou omtrent stil elke keer dat hy ’n voetganger sien. Eers toe hy voor sy huis indraai, kikker sy op, sit regop en bekyk die huis.

“Ek het nie geweet mens kry vierkantige iglo’s nie,” sê sy.

“Iglo’s?”

“Daardie yshuise waarin Eskimo’s woon.”

Hy bekyk sy huis asof hy dit vir die eerste keer sien. Dis ’n argitektoniese meesterstuk wat al in baie tydskrifte beskryf en gefotografeer is.

“Dit lyk soos ’n klomp groot vierkantige ysblokke wat opmekaar gestapel is,” sê sy belangstellend. “Met glas tussenin.”

“Ja,” sê hy en haal haar rugsak uit die bak. “Kom, jy wil seker bad.”

“Wat gaan jou vrou sê?” Sy het uitgeklim, maar bly teen die motor staan.

“Ek het nie een nie.”

“En jou kinders? Hulle kyk seker nou na die soaps.”

“Ek het nie kinders nie. Ek sê dan nou net ek het nie ’n vrou nie.”

“Vrouens kom en gaan,” sê sy. “Kinders bly. Jy kan die een sonder die ander hê.”

“Moontlik, maar ek het nog nooit enige gehad nie.”

Sy stap agter hom aan, kyk hoe hy die groot voordeur oopsluit en bly in die portaal staan, haar kop opgehef na die lang gleuwe lig wat van alle kante inskyn. “Haai, dis mooi,” sê sy.

“Dankie,” sê hy droog en verwys nie na haar opmerking oor vierkantige ysblokke nie. “Kom.” Hy stap voor haar uit, om een van die wit betonsuile en op met die versteekte trappe tot hulle in ’n gang kom wat na twee kante wegbuig. Hy maak ’n deur oop en hou sy hand uit.

“Jissie,” sê sy en bly op die drumpel staan.

Alles is wit behalwe ’n dik geweefde mat op die klipvloer en die beddegoed en lampe. Dit is alles in omtrent tien skakerings blou en groen.

“Daar is jou badkamer,” sê hy en wys na ’n deur ook weggesteek agter ’n suil.

“Dis beslis mooier as die jeugherberg,” sê sy.

“Heel moontlik. Maak jou tuis. Is daar iemand wat jy wil bel?” Hy wys na die telefoon langs die bed. “Jy kan bad en opfris. Ek sal gaan kyk wat Anna vir ons vir aandete gelos het.”

“Wie’s Anna?”

“Die huishulp. Sy sit my aandete reg voor sy loop. Kan ek vir jou iets bring om te drink?”

Sy glimlag skewerig. “Jy gaan seker ’n sterk whisky drink.”

“Nee, hoekom sal ek?”

“Het jy nie ook geskrik nie?”

“Nee. Ja, natuurlik het ek.”

“Nou ja?” vra sy.

“Wat drink jy?” ontwyk hy haar. “Wil jy ’n whisky hê?”

“Nee! Ek drink net wyn. Net somtyds.”

“Wit of rooi?”

“Wit, dankie.”

Hy draai weg. “Ek bring vir jou ’n glas, dan kan jy dit drink terwyl jy bad.”

Toe hy dit vir haar bring, is sy besig om verkreukelde kledingstukke uit die rugsak te trek, ’n gesukkel met net die een hand. Sy lyk moedeloos. “Dink jy ek sal kan bad met die gips aan?”

“Jy sal die arm buite die bad moet hou,” sê hy. “Ek dink nie dit moet nat word nie.” Hy onthou van die pille en haal dit uit sy sak. “Hier, ek dink jy moet nou een van elke soort drink. Die een is bloot vir pyn. Het jy baie pyn?”

“So effens.”

“En sal jy regkom?”

“Ek sal moet, of hoe?”

Sy is nie so seker hiervan ná hy die deur saggies toegemaak het nie. Alleen is dit ’n gesukkel. Alles neem twee keer so lank as gewoonlik – om haar klere uitgetrek te kry, die bad volgetap te kry en veral, gewas te kom. Sy hou haar linkerarm in die lug en dit op sigself maak haar moeg sodat sy ’n handdoek nader trek, dit op die bad se rand neersit en die arm daarop rus. Om met net een hand ’n waslap vol seep te smeer en haarself te was, neem tyd en sonder dat sy dit bedoel, word haar hare nat en moet sy dit ook was. Dis éérs moeilik en sy is uitgemergel toe sy uiteindelik uitklim en die sagte badjas wat agter die deur hang, aantrek.

Dis hopeloos te groot en hang af oor haar hande. Met net een hand kry sy ook nie ’n handdoek om haar hare gedraai nie en sy stap ondertoe met die handdoek in haar hand en haar hare druppend op haar skouers.

“Hallo?” roep sy in die portaal en kyk na die skeef gekantelde wit suile aan weerskante.

“Hier is ek,” sê hy en verskyn om een aan haar linkerkant.

“Jy sal my moet help,” sê sy. “Ek is gedaan. Ek kan nie eers die moue oprol nie, laat staan nog iets aan my hare doen.”

Hy neem haar na ’n kamer agter die suil. Dis ’n woonkamer, sou sy sê, of ’n televisiekamer. Informeel met vet, kleurryke stoele en banke en ’n breë glasinsetsel tussen die beton waardeur mens uitkyk op ’n agtertuin vol blomme en struike.

“Sit,” sê hy en wys na een van die stoele. “Wat moet ek doen?”

“As jy net die moue kan oprol,” sê sy. “Ek weet nie wie se badjas dit is nie, dit het agter die deur gehang en is gemaak vir ’n reus.”

Hy buig oor haar en rol die moue op tot twee hande verskyn. “Dis daar vir die gerief van gaste.”

“Groot gaste.”

“Wel, groter as jy. Wat nog?”

Sy hou die handdoek uit. “Kan jy my hare droogvryf? Net winddroog sal goed wees, want op die oomblik drup dit op my skouers en maak my koud.”

Hy vat die handdoek, buig weer oor haar en vryf onhandig voor hy self besef sy posisie is verkeerd. Hy loop om haar, vat die hare van agter tussen twee dele van die handdoek vas en begin vryf. “’n Dag vol eerste ervaringe,” merk hy op. “Dis die tweede.”

“Die tweede eerste ervaring of die tweede ervaring?”

“Die tweede eerste.”

“Om my om te ry, was die eerste eerste?”

“Ja. Dit gaan ook die laaste eerste wees.”

“Ek hoop so,” stem sy saam en leun agteroor. Hy is nie onhandig nie, hy vryf lekker hard en dis nog warm in die kamer, die hare sal vinnig droog word.

“Jy lyk nou soos ’n heks,” sê hy en staan ’n entjie weg. Hy het sy baadjie uitgetrek, maar dra nog ’n das by sy blou hemp. “Jou hare staan na alle kante.”

Sy haal haar groottandkam uit die sak van die kamerjas en gee dit vir hom. “Ek is nie kleinserig nie, trek maar.”

Dis ’n onnodige opmerking, haar hare is so dik dat hy nie anders kan as om te trek nie. Dis ook ’n baie vreemde ervaring om iemand anders se hare te kam. Haar hare is nie lank nie, hang net tot teen die holte agter in haar nek.

“Daar,” sê hy toe hy klaar is. “Dis nou glad gekam, maar ek dra absoluut geen kennis van haarstyle nie. Watter kant is jou paadjie?”

Sy trek haar regterhand deur die klam hare en skud haar kop. “Dit sal maar val soos dit moet. Baie dankie.”

“Waar’s die doek waarin jou arm gehang het? Moet jy dit nie terugsit nie?”

“Nie nou nie. Die arm rus mos nou.”

Hy skink vir haar ’n glas wyn en sit dit langs haar neer. “Het jy jou familie gebel?”

“Ek het nie eintlik familie nie. Net my oom en tante. Ek sal hulle môre bel as ek kalmer is, anders skrik hulle net.”

Pieter kan dit glo. “Waar woon hulle? Waar woon jy?”

“Hulle woon in Trompsburg. Dis ’n klein dorpie in die Vrystaat. Ek het by hulle gebly, maar die afgelope paar jaar bly ek orals.”

“En doen wat?”

Sy waai haar gesonde hand deur die lug. “Ag, iets van alles.”

“En dis wat jy beplan om ook hier te doen?”

Sy knik, drink ’n klein slukkie wyn en kyk hom betekenisvol aan. “Ek dink jy’t vergeet wat ek vroeër gesê het. Van honger. Ek was net van plan om iets te gaan eet toe jy my omgery het.”

Hy knyp sy oë toe. “Sê liewer raak gery. Dis erg genoeg, maar klink beter as omgery. Ja, Anna het vir my ’n souttert en slaai gemaak. Ek is nog nie honger nie, maar jy kan kom eet.”

“Mens kan verdwaal in jou huis,” merk sy op toe hy haar om nog ’n skuins gedraaide betonmuur lei na waar ’n ronde tafel in ligte hout staan. Een geblomde tafelmatjie lê gedek vir een persoon en hy wys sy moet sit. “Mm,” sê sy ná die eerste mond vol. “Dis baie lekker. Ek sou meer uie ingesit het en ’n knypseltjie tiemie, maar dis lekker. Ek kla nie.”

“Is jy ’n kok?”

“Ja,” antwoord sy. “Van formaat.”

Hy bestudeer haar. Die dik blonde hare is nou feitlik droog en val vooroor tot op haar neus as sy dit nie gereeld terugskud nie. Haar gesig is hartvormig en bestaan hoofsaaklik uit twee groot, grysblou oë. “Ek sien,” sê hy.

“Sien tel nie, jy moet proe. Ek sal een aand oorkom en vir jou my aspersie-soufflé maak. Dis ’n wenner.”

“Oorkom?” vra hy. “Jy hoef net met die trappe af te loop.”

“Nie môre nie. Dan is ek in die jeugherberg.”

“Nee,” sê hy. “Jy moet begryp – ek voel verskriklik skuldig. Ek het niemand nog ooit seergemaak nie, dis regtig ’n … ’n onaangename ondervinding. Die minste wat ek kan doen, is om nou te sorg dat jy … wel, dat jy onderdak het. Huisvesting.”

“Het jy nooit jou sussie van ’n muur afgestamp nie?”

“Ek het nie ’n sussie nie en ek is seker as ek een gehad het, het ek haar nie afgestamp nie.”

Sy hou vir ’n sekonde op met eet. “’n Broer?”

“Ja. Twee.”

“Nou ja? Julle het mekaar seker dikwels bloedneus geslaan.”

“Ja-a-a,” sê hy huiwerig. “Dis anders. Ons was klein. Of jonk. Ons doen dit nie meer nie.”

Sy trek die slaai nader en skep haar bord vol. “Ek het nie vir die dokter gesê jy het my om- … my raak gery nie. Ek het gesê ek en jy was op ’n staptoer en ek het geval.”

“Hy’t jou natuurlik geglo,” sê hy wrang. “Jou vel op ’n teerpad afgeskuur en ek in ’n pak.”

“Hy’t jou nie gesien nie,” sê sy. “En ek het net gevoel dis ordentliker.”

“Dankie. Ek is bly jy het my reputasie in ag geneem.”

Sy onderdruk ’n gaap en stoot haar leë bord eenkant. “Ek kon sien jy is nie die soort man wat bekend wil staan as iemand wat meisies omry nie. Jammer, raak ry.”

“Nee,” stem hy saam. “Ek is nie.”

Sy gaap weer. “Ek dink dis die pille,” sê sy ter verduideliking. “En gisternag op die trein het ek nie veel geslaap nie. As ek geweet het wat op my wag, het ek natuurlik in die Karoo al afgeklim, maar ek het nie. Baie dankie vir die kos. Sal jy omgee as ek nou maar gaan slaap?”

Hy staan op. “Natuurlik nie. Wil jy nog iets hê? Kan ek vir jou koffie of tee maak?”

“Nee dankie. Wat gaan jy nou doen? Jy moet seker uitgaan?”

“Hoekom moet ek? Ek gaan nou probeer opvang met die werk wat ek vanmiddag … wel, ek gaan nou werk.”

“O,” sê sy. “Goeienag, dan. Lekker slaap as jy later gaan slaap.”

“Dankie,” sê hy en kyk haar agterna toe sy op haar kaal voete om die betonmuur verdwyn.