Читать книгу Christine le Roux Omnibus 7 - Christine le Roux - Страница 9

Hoofstuk 6

Оглавление

Weyers daag nie daardie aand op nie, maar Maja gaan te kere asof sy ’n gewapende peloton verwag. Toe Pieter van die werk af kom, hardloop sy om seker te maak die deur is agter hom gesluit. Sy hou selfs vir Lappies op haar skoot.

“Die man gaan tog nie klein katjies doodmaak nie,” sê Pieter vir haar. “Hy kan, om die waarheid te sê, heeltemal niks aan jou doen nie. Ek is baas van hierdie huis en ek sal besluit wie hier inkom en wie nie. Jy hoef gewoon net nie die deur oop te maak as hy klop nie. Dis regtig nie nodig om weg te kruip en allerhande snaakse stories op te maak nie.”

“Jy ken nie vir Weyers nie,” sê sy.

“Nee, en ek wil ook nie.” Hy skink vir hulle wyn en gaan sit oorkant haar. “En ek moet jou sê, ek begin die indruk kry jy is nie sommer by jou vorige werkplek weg omdat jy lus was vir ’n verandering van omgewing nie. Ek dink jy vlug.”

“Dis nie waar nie. Ek kan dit nie help as mans só raak nie.”

Hy vryf hard oor sy slape, net bokant die oor waar hy ’n drukking voel. “Hoe raak nie? Ek het al dikwels ’n bloutjie geloop met meisies, veral toe ek jonger was. ’n Man raak maklik verlief en die meisie voel nie dieselfde nie. Dit beteken nie jy sit haar agterna en terroriseer haar nie.”

“Jy’s nie Weyers nie,” is al wat sy hierop te sê het.

Die volgende oggend is dit ’n lieflike dag. Nog steeds baie warm, maar windloos. Maja was vroeg op en het vir hulle ’n piekniekmandjie gepak. Koue groentetert, broodjies, vrugte, flesse koffie en vir Pieter ’n bier of twee. Toe Pieter ondertoe kom om ontbyt te eet, is sy reg.

“Kyk,” sê sy en trek haar hempie op. “Ek het klaar my swemklere onder aan.”

Hy sou nie die stukkie gehekelde lap swemklere noem nie, maar dis nog te vroeg om te begin stry.

Sy is ook besonder haastig. Hy het skaars sy roereiers klaar geëet of sy raap sy bord weg en sit sy koffie neer.

“Hoekom jaag ons so?” vra hy. “Dis Saterdag, en ek het niks op my program nie.”

“Nou-nou kom die wind op.”

“Nee,” sê hy. “Geen wind is voorspel nie.”

“Ag, hulle voorspel nooit reg nie.”

Hy drink sy koffie klaar en staan op. “Ek sal die sambreel in die motor sit. Het jy alles wat jy kan nodig kry?”

Sy ontspan toe hulle ry en hy voel weer skuldig toe hy sien hoe sy alles geniet, hoe sy vooroor leun om af te kyk oor die hawe, hoe sy kommentaar lewer oor alles wat sy vir die eerste keer sien.

“Ek het gedink ons ry Gordonsbaai toe,” lig hy haar in. “Die see is kalm daar, jy kan in die vlak water rondloop solank jy nie jou arm natmaak nie.”

Alles geval haar, alles is vir haar lekker en haar entoesiasme is aansteeklik. Hy beskou die uitstappie nie meer as ’n toegewing, ’n opoffering nie – hy geniet dit ewe veel. Daar is nogal baie mense op die strand, maar hy kry ’n kol waar hy die sambreel opslaan en hulle hulle handdoeke oopgooi. Sy is ook nie links nie en stroop haar kortbroek en hemp af, gooi haar arms wyd om eers uit te rek.

Hy kyk haar op en af. Die lyf in die skraps bikini is nie die lyf van ’n dogtertjie nie. Allesbehalwe.

“Jy moet jou goed insmeer,” maan hy. “Jy’s baie wit.”

Sy kyk hom agterna toe hy die branders instap en is ewe beïndruk. Hy is bruingebrand en lenig en sy kyk streng na ’n ander meisie wat regop sit toe Pieter verbystap en hom met meer as normale belangstelling aankyk. Met haar gebreekte arm in sy stut gaan speel Maja in die vlak branders en moet heelparty simpatieke opmerkings oor haar arm verduur. Toe sy genoeg afgekoel het, gaan lê sy op haar handdoek. Sy kyk op toe Pieter by haar aansluit, sy lyf nat en glad en bruin. “Heerlik,” sê hy uitasem en sak op sy handdoek neer. “Dit was ’n baie goeie plan van jou.”

Sy glimlag breed en wil net iets sê toe haar gesig verstrak en sy ’n gesmoorde kreet uit. “Weyers!” sis sy.

’n Fris man met woeste rooi hare kom na hulle aangestryk. Hy dra nie swemklere nie en sy stewels ploeg doelgerig deur die sand. “Maja,” sê hy toe hy by hulle kom.

Sy werp haarself bo-oor Pieter en lê met haar wang teen sy nat bors. “O, hallo, Weyers,” groet sy onbelangstellend.

Pieter probeer regop kom, maar dis onmoontlik met Maja bo-op hom. Al wat hy kan sien, is die twee stowwerige stewels en twee baie fris bene, sproeterig en bedek met rooi hare. “E …” sê hy vir Maja en kry dit reg om hom effens op te lig. “Hier is iemand wat jou …”

Sy verskuif haar lyf net ’n aks sodat sy met haar rug teen sy bors lê en kyk op na die kwaai man. “Weyers, dis my man, Pieter. Liefie, dis my ou vriend Weyers Bekker.”

Pieter kry sy arm onder Maja uit en groet. “Aangename kennis.”

“My man!” sê Weyers en stap om sodat hy by hulle voete staan en al twee hom ten minste nou kan sien. “Kerrievere.”

Maja gee ’n laggie en streel met haar gesonde hand oor Pieter se been op ’n manier wat hom hoendervleis gee. “Bokkie, sê dan vir hom.”

Pieter is nie doodseker wie sy aanspreek nie, maar kom dapper tot haar redding. “Ja, sy is … Ek en Maja is getroud, ja.”

“Sy’s twee weke gelede by my weg,” sê die man. “Van wanneer af raak ’n mens so gou getroud? Ek ken vir Maja.” Hy gluur na haar. “Sy kan jou enigiets wysmaak.”

In sy hart stem Pieter hiermee saam, maar hy sê dit nie hardop nie. In stede daarvan trek hy die mandjie nader en haal twee biere uit die koelsak. “’n Bier, meneer Bekker?”

“Sal nie nee sê nie.” Hy maak die blikkie oop en neem ’n diep teug voor hy somber sit en uitstaar oor die see. “Sy maak ’n mens mal. Sy werk met ’n man.”

Ook hierteen kan Pieter nie stry nie, al is Maja se strelende hand oor sy arm nie onaangenaam nie. “Is u hier op besigheid, meneer Bekker?” vra hy.

“Nee, ek het vir Maja kom haal.”

Maja sit kwaad regop. “Jy’t geen reg om my te enigiets nie! Ek behoort nie aan jou nie.” Sy kyk na Pieter. “Sê vir hom, patat.”

Pieter proes in sy bier en vat haar aan die arm vas, net hard genoeg dat sy ’n protesterende geluidjie maak. “Ekskuus?”

“E … liefie. Sê vir hom jy sal dit nie duld dat hy so praat nie. Dis nie asof ons verloof was of so iets nie. Hy is net gans te besitlik.” Sy kyk Weyers uit die hoogte aan. “Ek is nou ’n getroude vrou, jy kan nie so met my praat nie.”

Pieter wonder hoe dit sou gewees het as hy daardie dag na die restaurant gestap het. Hy kon dit baie maklik gedoen het, die restaurant was nie so ver van sy kantoor af nie. Die enigste rede waarom hy wel met sy motor gegaan het, was omdat hy daarna iemand moes gaan sien. Maar hy kon klaar geëet het, teruggestap en toe sy motor gekry het. Teen daardie tyd sou Maja lankal oor die straat geloop het en was sy veilig op pad na haar jeugherberg en hy na sy volgende afspraak. Hy sou nie op die strand gelê en luister het hoe sy hom patat noem nie.

“Hoe’t julle ontmoet?” vra Weyers grimmig. “So ’n oorhaastige spul.”

Pieter antwoord nie vir die eenvoudige rede dat hy nie weet nie. Dis Maja wat lekker diep asemhaal en begin vertel.

“In die hospitaal,” sê sy. “Daar was ’n buffel wat nie gekyk het waar hy ry nie en my toe raak ry. Ek was in baie pyn en die ambulans het my hospitaal toe geneem. Terwyl ek gewag het vir die x-strale het Pieter saam met my gewag. Hy het …”

“Hy’t g’n niks gebreek nie,” val Weyers haar in die rede.

“Nie nou nie,” stem Maja saam. “Maar hy was ses weke gelede op die krieketveld toe ’n bal hom in die ribbes tref en ’n paar breek. Hy was daardie dag in die hospitaal vir x-strale net sodat hulle kon sien alles is nou weer heel. Ons het begin gesels en dadelik besef ons is vir mekaar bedoel.”

“Ek het al baie keer ribbes gebreek,” sê Weyers aanvallend. “Dis niks nie. Toe ek nog rugby gespeel het …”

“Hy was in verskriklike pyn,” sê Maja ferm. “Is dit nie so nie, bokkie?”

“Nou eers,” prewel Pieter, gelukkig te sag dat Weyers hom kan hoor.

“Kerrievere,” sê Weyers weer. “Jou tante sou my gesê het.”

Maja begin desperaat word. “Dis ’n geheim. Ons beplan om een van die dae vir hulle te gaan kuier en dan sal ons hulle sê.”

Weyers suig aan sy bier en kyk somber in die verte. “Frans het jou vergeet. Hy gaan nou uit met Linda van die hotel.”

“Regtig?” vra Maja gekrenk.

“Maar Hugo loop nog rond soos ’n hond wie se been gesteel is.”

Pieter kyk na Maja. Wie is Hugo? Miskien moes hy nie so vroeg al ’n bier gedrink het nie, sy kop draai effens.

“As julle getroud is,” sê Weyers, “waar is julle ringe?”

Pieter wonder belangstellend wat Maja hierop gaan antwoord.

“Ons was bang dit val af in die see,” sê sy gladweg. “Die ringe is nog baie nuut en los. Dis by die huis.”

Weyers se bier is op. Hy vermorsel die blikkie in een hand dat dit net ’n plat stukkie metaal is en gooi dit in die mandjie. Hy staan op, vee die sand van sy sitvlak af. “Ek sien julle,” sê hy. “Ek sal kom kuier.”

Pieter kyk hom agterna tot hy by sy bakkie kom en inklim. Maja het intussen weggerol van hom en lê weer op haar eie handdoek. “Patat,” sê hy. “Waar kom jy daaraan? Liefie en bokkie is erg genoeg, maar patat?”

“Getroude mense praat altyd so,” sê sy ongeërg. “My oom noem my tante bollie en sy noem hom skapie. Wat is verkeerd met patat?”

“Dis verspot. Dis soos jou goeie vriend sê: kerrievere.” Hy leun op sy elmboog. “Waar kom hy aan so ’n uitdrukking?”

“Ek weet nie, hy sê dit altyd.” Sy lê nou plat op haar rug, haar kop in die skadu van die sambreel en haar lyf in die son.

“Hoekom is hy so besitlik?” vra Pieter. “Wat presies was daar tussen julle? Jy en Frans was kennelik in ’n verhouding diep genoeg dat hy fluweeldosies aangedra het, maar wat het jy in hierdie rooikop gesien?”

“Ag, ons het ’n paar keer uitgegaan en so.”

“Maja,” sê hy gebiedend. “Wat is: ‘en so’?”

“Jy weet.”

“Nee, ek weet nie.”

Sy sug. ”Ons het uitgegaan, saam gaan fliek, saam geëet, bietjie gesoen, niks ernstigs nie.”

“Bietjie gesoen?” Hy is geskok. “Jy het hierdie wilde man met sy snaakse uitdrukkings gesoen?”

“Ek het hom nie gesoen nie, hy het my gesoen.”

“Die resultaat is dieselfde. Jy kloof nou hare.”

“Daar was geen resultaat nie. Hy is ’n swak soener.”

“En Frans?”

“Ook nie watwonders nie.”

Hy druk sy leë blikkie inmekaar met byna soveel krag as Weyers.

“Hoekom laat jy dan toe dat vreemde mans jou soen as hulle nie watwonders is nie?” vra hy kwaad.

Sy sit weer regop. “Ek sê dan vir jou, dis nie ék wat die soenery gedoen het nie. Dis hulle. Kan ek dit help as hulle so sleg is daarmee?”

Hy leun oor, vat haar hardhandig aan haar kaal skouers beet en soen haar. Lank en deeglik.

“Jinne,” sê sy en gee ’n suggie. “Ja. Jissie.”

Hy lê weer plat. “Dink jy dis beter?”

Sy druk haar voorvinger liggies teen haar lippe. “Ja. Jy weet hoe om dit te doen.” Sy haal vir haarself ’n koeldrank uit die koelsak en drink vinnig ’n paar slukke. “Dis seker jou ouderdom. Jy het meer ondervinding as hulle.” Sy kyk oor haar skouer na die parkeerarea en giggel. “Hy staan nog daar. Hy’t ons gesien.”

Pieter spring op. “Ek gaan weer swem. Dis te warm hier op die sand. Maar eers moet ek vir jou ’n ding of twee vertel. Ek is nie ’n tiener nie; ek is heeltemal te oud om hierdie speletjie te speel. Ek gaan nie rondjaag om jaloerse mans te ontduik nie. Dis glad nie my styl nie.” Hy kyk na die parkeerplek en sien dat Weyers weer in sy bakkie geklim het al lyk dit nie asof hy wil ry nie. Hy sit net daar en kyk na hulle. “Hoe het hy ons hier gekry?”

“Volg ons seker al van die huis af. Hy het die adres,” sê sy ongeërg. Sy drink weer ’n sluk koeldrank. “Man! Dit wys jou net. Twee weke en Frans gaan met Linda uit. Wat van Saar?”

“Ek gaan swem,” sê Pieter. “As ek nie nou dadelik gaan swem nie …” Hy hardloop see toe, koes vir ’n paar verbete branderplankryers en duik deur ’n brander. Maja sit en kyk hoe hy swem en beny hom.

Toe hy weer kom sit, gee sy vir hom ’n appel. “Jy is seker al honger,” sê sy bedagsaam.

Hy vat ’n hap en kyk haar moordlustig aan. “En wie is Hugo?”

Sy waai ’n hand deur die lug. “Ag, sommer. Hy was eers agter Saar aan, maar hy is nie haar soort man nie. Sy het haar oog op Frans gehad, dis dié dat ek vies is. Hoekom Linda as hy moet weet hoe Saar oor hom voel?”

“Wie is Saar?”

“My beste vriendin.”

Hy kyk na haar waar sy nou weer plat lê, haar hoed oor haar gesig gekantel. “Ek is baie bly om te hoor jy het darem vriendinne ook. Ek was onder die indruk al jou kennisse is mans.”

“Jy sal van Saar hou,” sê sy. “Sy is jou soort meisie. Veroorsaak nooit moeilikheid nie, val in by almal se planne. Inskiklik is wat sy is.”

“En hoekom is dit my soort meisie?”

Sy stoot haar hoed effens weg en loer na hom. “Jy kla dan sonder ophou oor die moeite en verdriet wat ek jou aandoen!” Sy draai op haar regtersy en stut haar kop op haar hand. “Hoekom het jy nie ’n meisie nie?” vra sy. “Iemand so oud soos jy behoort mos lankal getroud te wees.”

“Hou op impliseer dat ek oud is!”

“Jy’t nie my vraag beantwoord nie. Hoekom het jy nie ’n meisie nie? Of wag jy vir Annemie?”

“Ek wag vir niemand nie en Annemie is ’n werknemer, nie ’n persoonlike vriendin nie.” Hy kyk liewer oor die baai sodat hy die lyn van haar heup en skouers kan mis kyk. “Vanselfsprekend is ek nog ongetroud omdat ek nog nie die regte vrou ontmoet het nie. As ek haar kry, sal ek trou.”

“Ek kan jou help,” bied sy aan.

“Nee dankie.”

“Ek ken baie ongetroude meisies.”

“Ek ook.”

Sy frons. “Was jy nog nooit verlief nie? Jy weet – jy sien iemand en skielik is dit asof jy op duisende miertjies loop, jou skoensole kriewel en jy kan nie lekker asemhaal nie, dis asof jy te min of te veel suurstof kry en al wat jy kan sien, is die paar oë en sy hande en die manier waarop hy glimlag en daardie aand kan jy nie aan die slaap raak nie, want jy dink net aan hom en jy wonder hoe dit sal wees as hy jou soen of aan jou raak.” Terwyl sy praat, skets haar hand prentjies in die lug voor haar en sy gee ’n sug van welbehae. “Dis die beste gevoel in die wêreld. Ek hou daarvan.”

“Dit klink so, ja, en natuurlik was ek dikwels verlief toe ek jonk was. Veral in my tienerjare. Is dit hoe jy gevoel het toe jy vir Weyers en Frans en Hugo en die hemel weet wie almal nog die eerste keer ontmoet het?”

“Nee,” sê sy. “Miskien bietjie toe ek en Hugo ontmoet het, maar toe begin hy gedigte skryf en laai ’n koutjie met ’n wit duif voor my kamer af en sulke soort goed. Dit het die miere onder my sole vinnig laat opdroog.”

“Net sowel,” sê hy droog. “Dit kon die duif gepla het.”

Sy kyk hom betigtend aan. “Mens kan sien jy het geen, maar géén romantiese gevoelens nie.”

“Moet wees,” gee hy toe. “Ek wou definitief nog nooit gedigte skryf of wit duiwe laat aflewer nie.”

“Dit kan ek sien,” sê sy misnoeg. “Jy sou ook nie dwarsoor die land gery het om te gaan kyk wat jou meisie aanvang en by wie sy bly nie.”

“Soos Weyers?” vra hy. “Jy’s reg. Ek het nog nooit so ’n behoefte gehad nie.” Hy korrel op na die son wat nou kwaai brand. “Hoekom pak ons nie op en ry om na Hermanus nie? Ons kan ons piekniek êrens langs die pad eet en later by my ouers gaan tee drink. Op pad terug.”

“Ja,” sê sy entoesiasties. “Ek was nog nooit in Hermanus nie. Is dit nie baie ver nie?”

Dit word ’n heerlike dag al is dit so warm. Hulle ry soos die gier hulle pak, draai by elke stranddorp in sodat sy kan sien hoe dit lyk, eet hulle piekniek op die rotse en is so vieruur se kant weer terug in die Strand waar Pieter se ouers net wakker geword het ná hulle middagslapie en hulle met oop arms ontvang.

“Jy lyk of jy te veel son gekry het, hartjie,” sê mevrou Louw vir Maja.

“Ja, maar dit was so lekker,” sê Maja en vertel waar hulle oral was en wat sy gesien het en hoekom alles vir haar so mooi is.

“Speel jy nie altyd Saterdae gholf nie?” vra Pieter se pa vir hom toe hulle sit en tee drink.

“Nie vandag nie. Ek het gevoel ek moet Maja bietjie rondwys.”

“Ons wou uit die huis kom,” voeg Maja veelbetekenend by. “Nie dat dit veel gehelp het nie.”

“Hoe bedoel jy?” vra mevrou Louw.

Maja besef sy het haar mond verbygepraat en kyk skuldig na Pieter.

“Ons vlug voor ’n kêrel van Maja,” verduidelik Pieter. “Hy is nie gelukkig met die feit dat sy hier in die Kaap by ’n man bly nie. Hy’t ons tot op die strand gevolg. Vir al wat ek weet, sit hy nou hier voor in sy bakkie.”

“Genade,” sê mevrou Louw en kyk van die een na die ander. “Ek hoop nie hy raak moeilik nie.”

“Hy is nogal veglustig,” sê Maja. “Maar nie regtig nie. Hy het ’n bier saam met Pieter gedrink.”

“Dit klink vriendskaplik,” sê meneer Louw. “Die vredesbeker en so.”

“Ons is dus op die oomblik getroud,” sê Pieter vir sy ouers. “Ek kan glad nie onthou wie watse storie gehoor het nie, maar ingeval julle dit met ’n ompad hoor, dis soos sake op die oomblik staan.”

“Getroud?” vra mevrou Louw verras. “Haai, Pieter.”

“Dis net een weergawe,” verduidelik Pieter. “Ek is ook Hieronimus Blok, ’n ou kluisenaar wat teen die berg bly onder hoë bome. En dan by tye Jan Jordaan.”

“Jooste,” sê Maja. “Jan Jooste.”

“’n Besadigde man,” gaan Pieter voort. “Goeie eggenoot en vader.” Hy kyk na Maja. “Is dit reg? Is dit Jan wat getroud is met die argitek, die een met die drie kinders?”

“Nee, dis jy. Dis wat ek vir my tante-hulle vertel het. Van jou en jou vrou en die drie kinders.”

“Sy pas hulle op,” sê Pieter vir sy ouers. “Die jongste een is nog ’n baba.”

“Waarvan praat julle?” vra sy pa. “Wie is Hieronimus Blok?”

“Dis die kluisenaar by wie Maja bly. Hy is haar peetpa, maar hy wil nie iemand aan huis hê nie, dis waarom sy alternatiewe akkommodasie soek.”

“Kind,” sê mevrou Louw totaal verwilder. “Jy kan enige tyd by ons kom bly. Roelof se kamer is nou leeg van hy universiteit toe is. Jy is altyd welkom.”

“Dis nie op die oomblik nodig nie,” sê Maja. “Maar baie dankie vir die aanbod. Op die oomblik is ons getroud. Dan is dit beter as ons in dieselfde huis woon anders gaan Weyers ons nooit glo nie.”

“Soos dit is, glo hy ons nie,” voeg Pieter by.

“Maar is julle regtig getroud?” vra meneer Louw. “Dis darem baie vinnig.”

“Maar ons is in die wolke,” sê mevrou Louw. “Dis hoog tyd.”

“Nee, nee,” sê Pieter. “Ons is glad nie getroud nie. Dis net een van Maja se versinsels om Weyers, die jaloerse minnaar, van haar weg te hou.”

“Nog tee vir iemand?” vra mevrou Louw taktvol.

Toe hulle later terugry huis toe, is Maja moeg. Sy lê met haar kop teen die deur en haar oë halftoe.

Pieter kyk ’n paar keer na haar. “Lekker dag gehad?” vra hy.

“Ja, baie dankie. Jy het baie gawe ouers. Hulle is meer soos ek as soos jy. Hulle skrik nie sommer nie, mens kan dit sien.”

“Met drie seuns leer mens om nie maklik te skrik nie,” stem hy saam. “Selfs op hulle ouderdom.”

Sy lê weer stil tot hy in die stad is en teen die berg begin uitry na sy huis. “Hy was nie my minnaar nie,” sê sy dan.

“Wie – Weyers?”

“Ja. Jy’t vir jou ouers gesê hy’s my minnaar. Hy is nie en was dit ook nooit nie. Ek is meer kieskeurig as dit.”

“Ek moet my verspreek het,” sê Pieter, maar kikker op. Die gedagte aan Maja in daardie rooiharige kolos se arms gee hom al die hele dag koue rillings. Hy is, soos hy vir haar gesê het, nie ’n bakleierige soort man nie, maar as Weyers ’n vinger op haar lê, sou hy hom met gemak kon platslaan.

Christine le Roux Omnibus 7

Подняться наверх