Читать книгу Christine le Roux Keur 2 - Christine le Roux - Страница 9

Victoria word vroeg wakker, haar lyf styf van die vreemde posisie waarin sy moes slaap. Sy lig haar kop, vryf oor haar oë, wat dor en sanderig voel, en besef dan waar sy is. Baie van die passasiers slaap nog, maar Roland is ook wakker. Hy wys na Peter wat omgedop teen die venster lê en slaap, en fluister: “As jy bietjie wil gaan opknap, stel ek voor jy gaan nou, voordat almal wakker word.”

Sy knik, tel haar handsak op en stap met die gangetjie af. Haar voete voel geswel in die steweltjies en sy wens sy kan kaalvoet loop. In die piepklein badkamertjie spat sy hande vol koue water oor haar gesig en nek, borsel haar tande en hare en voel sommer beter. Terug by haar sitplek is Roland nie daar nie, maar hy kom minute later terug, sy skeersak in sy hand, sy vingers tastend oor sy ken asof hy nie seker is of hy ordentlik geskeer het nie.

“Luister,” sê sy vir hom toe hulle weer sit en rondkyk hoe mense steunend en knorrig wakker word, komberse opvou en hulle verkreukelde gesigte vryf. “Ek wou nog vir jou sê hoe my pa dit waardeer het dat jy hom opgesoek het.”

“Dis ’n plesier,” sê hy. “Ek hou van hom. Ek het nie jou stiefma ontmoet nie, want jou pa moes in die stad wees en ons het mekaar in ’n restaurant gekry vir koffie.”

“Ja,” sê sy. “My pa sê jy kom vir hom ordentlik voor en hy wou weet of Eric van jou hou.”

“Wie is Eric?” Hy vat die glasies lemoensap aan wat die kelner vir hom gee.

“My swaer. Marlise se man.”

“Hoekom is dit belangrik of hy van my hou of nie?”

Sy lag. “My pa is baie erg oor Eric. Hy reken as Eric iemand goedkeur, moet hy meriete hê.”

Roland weet nie hoe hy dit moet opneem nie, maar Peter het intussen wakker geword en by die tou voor die toilette ingeval. “Dan moet jy hierdie Eric een of ander tyd oornooi,” sê hy.

“Hy boer,” vertel sy. “Hy rits nie rond nie, maar Marlise het gesê hulle kom een van die dae weer stad toe as sy die ginekoloog moet kom sien. Sal ek hulle nooi om by ons oor te bly?”

“Ja.” Hy kyk haar ondersoekend aan. Haar oë lyk rooierig, maar andersins lyk sy so vars en fris soos altyd. “Vertel my van jou stiefma. Is ek reg as ek sê julle kom nie goed klaar nie?”

Sy haal haar skouers op. “Ag, dis nie so erg nie. Vandat hulle in die Kaap is en ek op my eie, gaan dit heeltemal goed. Dit was net aan die begin … en dit was seker te verstane.”

“Wat was te verstane?”

“Ek het mos gesê: Na my ma se dood het ek die huis oorgeneem en vanselfsprekend het ek … wel, die vrou van die huis geword. Toe my pa met haar trou, het sy nie daarvan gehou nie. Sy wou baas wees.”

“Ek sien.”

“Dit was gelukkig nie vir lank nie,” voeg sy by. “’n Jaar of twee. Ek het maar padgegee. Dit was die beste.”

“Ja,” stem Roland saam. Hy vertel haar nie hoe kwaai haar pa met hom was nie.

“Jy moet mooi na haar kyk, boet,” het hy gesê. “Sy was nog altyd die een wat vir almal moes regstaan; op wie almal geleun het. Dis tyd dat sy bietjie bederf word.”

Peter kom terug en lyk wakkerder toe hy by hulle verbyskuur en gaan sit. “Liewe aarde,” sê hy. “Daar’s ’n vrou in die tou wat lyk asof sy enige oomblik gaan kraam. Ek weet nie wat maak sy op die vliegtuig nie. Ek is nie lus om daardie advertensie in lewende lywe mee te maak nie. Praat ook geen herkenbare taal nie.”

“Siestog,” sê Victoria belangstellend. “Miskien is sy Tsjeggies en is sy op pad huis toe.”

“Moontlik,” gee Peter toe. “Maar ek is nog steeds nie lus om ’n geboorte mee te maak nie.”

“Ag, dis nie so erg nie,” verseker sy hom.

Albei mans kyk haar geamuseer aan. “Jy het dit natuurlik al dikwels gedoen,” terg Roland haar.

“Nee, net een keer.”

Roland kyk haar vraend aan. “Een keer? Waar was dit?”

“Tydens ’n ete.”

“Ek dog jy maak net die kos!”

“Ja,” sê sy geduldig. “Maar ek het jou mos vertel van die man wat verstik het. As daar een ding is wat ek geleer het, is dit dat mense na ’n paar glase wyn heeltemal hulpeloos raak. Dit was verlede somer en verskriklik warm en ek het net een kelner gehad, sodat ek moes help bedien. Ek het gesien die vrou lyk vir my baie ongemaklik en toe ek die nagereg indra, krul sy skielik op en begin kreun.”

“O, vader,” sê Roland. “Ek sou daar en dan die hasepad gekies het.”

Sy kyk hom vies aan. “Dit was min of meer soos die ander gaste ook gevoel het. Heeltemal paniekbevange. Die vrou se man het gehardloop vir sy motorsleutels en die gasvrou wou die dokter bel, maar ek het sommer dadelik gesien daar gaan nie tyd wees vir enigiets nie. Daardie baba was op pad – en haastig.”

“En toe?” vra Peter.

“Ek het gesê hulle moet liewer ’n ambulans bel en ek kon die vrou darem uit die eetkamer help. Net betyds. Ek het haar nog nie eens op die bed gehad nie, toe is die baba daar.”

“Hoe het jy geweet wat om te doen?” vra Roland beïndruk.

Sy gee hom ’n lang kyk. “Ek het niks gedoen behalwe om almal te kalmeer nie. Babas kom vanself. Gelukkig was die ambulansmense vinnig daar en het hulle oorgeneem.” Haar oë versag. “Lieflike ou babatjie. ’n Dogtertjie. Hulle was baie bly, want hulle het toe al twee seuntjies gehad. Dié dat dit so vinnig gegaan het.”

“Omdat dit ’n dogtertjie was?” vra Roland.

“Nee, omdat dit die derde kind was.” Sy kyk op. “A, hier is ons ontbyt. Ek is vreeslik honger.”

Die twee mans is tjoepstil terwyl hulle eet en eers toe die koffie bedien word, praat Roland weer. “En ek was onder die indruk jy kook net die kos. Ek het glad nie geweet jy moet so dikwels eerstehulp toepas nie.”

“Mens moet net kalm bly,” sê sy redelik. “Dit het ek geleer met my twee sussies. Tussen kneusplekke en skrape en gebreekte enkels deur leer mens nogal baie. O, en daar is nog iets.”

“Wat?” vra Roland onthuts. “’n Hartaanval en jy het die man met mond-tot-mond-asemhaling gered?”

Sy lag. “Nee, my kat. Ek het haar in die woonstel gelos by my vriend wat die woonstel oorgeneem het, maar ek mis haar. Kan ek haar maar huis toe bring as ons weer terug is?”

“Ja, natuurlik,” sê hy. “Jy kon haar van die begin af gebring het. Ek het nog nooit ’n troeteldier gehad nie, maar dis nie omdat ek gewetensbesware daarteen het nie.”

“Gaaf. Omdat ek geweet het ek gaan nou saam oorsee, het ek haar maar daar gelos. Mens wil nie ’n dier te veel ontwrig nie.”

“Ek sou nie weet nie.” Hy kyk op sy horlosie. “Dis seker nou nie meer lank voor ons land nie.”

Haar oë blink. “Ek kan nie wag nie!”

“Ons gaan besig wees,” maan hy. “Sal jy jouself kan besig hou?”

Hy besef later dit was ’n onnodige vraag. Sy vind alles wonderlik en nuut, selfs die koffie ruik vir haar anders. In hulle hotelsuite staan sy vasgenael voor die venster en afkyk op die rivier, of anders op na die kasteel en katedraal wat oor die ou stad toring.

“Is dit die Moldau?” vra sy vir hom.

“Ek dink so.”

“Ek wil langs die rivier gaan stap. Ek wil net daar gaan sit en kyk en nooit ophou kyk nie.”

“Moenie verdwaal nie,” waarsku hy, sy aandag by die papiere voor hom. “Onthou, jy kan nie Tsjeggies praat nie.”

“Het jy al daar gestap?” vra sy en draai om om na hom te kyk. “Is daar plekkies waar ek kan koffie drink en net kyk?”

“Nee, ek het nog nooit daar gestap nie. Ek is altyd te besig.”

Sy gee hom weer een van haar lang kyke. “Wat ’n jammerte,” sê sy.

Hy haal net sy skouers op. “Het Peter gesorg dat jy Tsjeggiese geld het?”

“Ja, dankie.”

“En trek warm aan. Jy’t gesien dis bitter koud hier.”

Sy stap na haar slaapkamer en kom na ’n ruk uit in ’n langbroek, dik trui en jas. Dis die eerste keer dat hy haar in ’n langbroek sien en sy lyk dadelik jonger en meer eietyds.

“En moenie met vreemde mans praat nie,” sê hy streng. “Ek weet nie hoe laat ons vanaand terug sal wees nie, maar jy kan hier in die hotel eet.”

In die loop van die dag dink hy soms aan haar en hoop sy is veilig. Hy en Peter kom eers elfuur die aand terug by die hotel en toe is hy so moeg dat hy omtrent kan omval. Maar hy maak haar kamerdeur suutjies oop en sien verlig dat sy vas aan die slaap lê, een hand argeloos uitgestrek en haar donker hare uitgesprei oor die kussing.

Die volgende drie dae sien hy haar net soggens as hulle ontbyt eet en soms vir aandete ook. Haar wange gloei altyd van die koue en moontlik ook van opgewondenheid. Sy vertel vir hom en Peter van alles wat sy gesien en gedoen het. Sy beskryf die katedraal, die wonderlike Barokgeboue en die vriendelike mense, en Roland wonder skielik of hy nie ’n tydjie moet afknyp om saam met haar te gaan rondstap nie.

“Luister,” sê hy die oggend van die vierde dag vir haar. “Die mense met wie ons onderhandel, gee vanaand ’n ete. Ek was onder die indruk dat dit net ons mans is, maar dis blykbaar nie. Hulle vrouens kom ook, wat beteken jy is ook genooi. Kan jy sewe-uur reg wees?” Hy kyk haar ondersoekend aan. “As jy nie iets saamgebring het nie, moet jy miskien vir jou ’n rok gaan koop.”

“Ek het ’n rok saamgebring,” sê sy. “Vir die wis en die onwis.” Hy lyk skepties, maar sê niks verder nie.

Toe hy teen die aand terugkom by die hotel, is sy in haar kamer. Hy stort en trek aan en gaan sit saam met Peter in die sitkamer en drink solank ’n drankie. Nie een van hulle is voorbereid op wat hulle sien toe Victoria haar kamerdeur oopmaak nie.

Sy dra ’n ryk, gloeiende wynrooi fluweelrok. Die bostuk is van een of ander rekbare stof gemaak, want dit pas haar soos ’n handskoen. Die hals is laag gesny, die moue lank en noupassend. Die middellyf is effens gesak tot op haar heupe en van daar hang die ryk fluweel in sagte voue tot net bokant haar knieë. Sy dra dun swart kouse en swart hoëhakskoene. Haar hare hang los tot op haar skouers en sy dra lipstiffie en klein pêreloorkrabbertjies. Sy hou haar arms effens weg van haar lyf af en haar gesig is onseker.

“Liewe vader!” sê Roland, en stik in sy whisky.

“Magtag.” Peter trek sy asem hoorbaar in. “Jy lyk fantasties,” sê hy.

Sy hou haar oë op Roland, wat klaar gestik het en nou keel skoonmaak.

“Lyk ek reg?” vra sy weifelend. “Moet ek liewer iets anders aantrek?”

Hy waai met sy hand deur die lug. “Nee, nee, jy lyk … jy lyk absoluut pragtig.”

Sy ontspan en kom nader. “Kan ek ook iets kry om te drink?” Sy gaan sit oorkant hulle, haar lang bene skuins gedraai.

Roland skink vir haar wyn en mors die helfte oor sy hand omdat hy nie kyk wat hy doen nie. Hy kan dit eenvoudig nie glo nie. Dis nie net ’n paar bene wat hy nou vir die eerste keer sien nie; sy het prágtige bene. Sy het die lyf van ’n model, dink hy onsamehangend. Toe sy vorentoe buk om ’n hand vol neute te vat, verstik hy amper weer. Haar vel is melkwit teen die wynrooi fluweel en bokant die halslyn sien hy die rondings van haar borste opkelk. En sy is totaal onbewus van die prentjie wat sy maak. Sy vertel van een of ander katedraal en die blinkswart hare swiep heen en weer oor haar wit skouers.

“Waar kry jy daardie rok?” vra hy, net om iets te sê.

“Ek het dit gemaak,” sê sy eerlik. “Jy het gesê ek sal soms saam met jou moet uitgaan en omdat ek nie eintlik aandklere het nie, het ek gedog ek beter iets kry. Marlise het gesê ek moet asseblief tog nie weer ’n outydse rok maak nie en ek het toe maar deur die modeboeke geblaai en dié patroon gekry.” Sy vat-vat aan die halslyn. “Ek was bang dis miskien ’n bietjie gewaagd, maar ek sal net mooi regop sit.” Sy leun vorentoe om te demonstreer wat sy bedoel en Roland laat byna sy glas val.

“Ja,” sê hy hees. “Sit maar liewer regop.”

“Dis buitendien beter,” sê sy nugter. “As mens met sulke krom skouers sit, kry jy rugpyn.” Roland gaap haar aan. As hy weer Japan toe gaan, moet hy vir haar pêrels koop, dink hy half verdwaas. Daardie lieflike nek moet pêrels kry. Hy is bewus daarvan dat Peter hom geamuseer aankyk, maar hy gee nie om nie. Dis nie sy skuld dat hy eers na ’n maand se getroude lewe vir die eerste keer sien hoe sy vrou eintlik lyk nie.

Sy vat aan haar ore. “Ek het dié pêrels by my ma geërf. Ek het nie eintlik ander juwele nie.”

“Jy het nie juwele nodig nie, Victoria,” sê Peter.

Sy lag. “Jy is baie galant, Peter.”

“Nee, hy’s reg,” sê Roland.

Gelukkig lui die telefoon op daardie oomblik en is dit hulle gasheer wat sê hy wag onder in die portaal vir hulle. Victoria gaan haal haar jas en Roland is bly toe sy weer tot onder haar ken toegewikkel is.

Hy verkyk hom die hele aand aan haar. Hulle sit oorkant mekaar aan tafel en sy gesels vrolik en entoesiasties met die twee mans weerskante van haar. Hy moet homself dwing om aandag te gee aan die mense aan sy kant van die tafel. Dis ’n kontrak wat hulle gesluit het, spreek hy homself aan. Sy is ’n vaardige huisvrou en ’n ongekompliseerde mens. Dis wat hy wou gehad het, en dis al wat sý wil hê.

Hy voel eers weer gerus toe sy die volgende oggend in haar warm langbroek, dik trui en jas verskyn, haar hare vasgebind en ’n wolmus in haar hand.

“Ek het dit gister gekoop,” vertel sy vir hom. “My ore vries af daar langs die rivier.”

Hy kyk haar lank aan, tel dan die telefoon op en bel na Peter se kamer. “Ek vat die oggend af,” sê hy vir sy vriend. “Kan jy sake vanoggend oorneem? Ek sal teen middagete terug wees by die hotel.”

“Hoekom neem jy die oggend af?” vra Victoria toe hy die telefoon neersit.

“Omdat ek saam met jou wil rondloop.”

“Maar jy hoef nie. Ek is nou al gesout. Ek het gister op die trem gery en alles.”

“Maar ek wil,” sê hy ferm. “Jy blameer my dan altyd dat ek niks sien van die stede waarin ek bly nie.”

Haar oë skitter. “Oukei, maar dan moet jy gemaklike skoene aantrek. Dis ’n stywe stap teen die heuwel uit na die kasteel toe.”

“Ek hét gemaklike skoene aan.”

Sy stap deur toe en trek die wolmus oor haar kop sodat omtrent net haar groot oë uitsteek.

Roland het impulsief besluit om die oggend saam met haar deur te bring, maar hy geniet dit geweldig. Sy stryk aan deur die strate en stegies asof sy haar hele lewe lank daar gewoon het. Sy wys hom waar die lekkerste koffieplekke is, sleep hom deur katedrale en museums, en wys vir hom al die stalletjies op die ou Karolusbrug. Hy koop vir haar ’n paar lang, bengelende silweroorbelle wat sy dadelik aansit en wat die res van die oggend in haar serp se voue vashaak, en ’n waterverfskilderytjie van Praag. In die koffieplek groet die kelner haar soos ’n ou bekende en sy oefen haar drie Tsjeggiese woorde op hom – tot sy groot plesier.

“Ken jy al die taal ook?” vra Roland verbaas.

“Net ’n paar woorde. Hy het dit vir my neergeskryf.” Sy kyk hom ernstig aan. “Ek dink dis net hoflik, dink jy nie so nie? Ons kuier in hulle land, ons kan netsowel probeer om hallo en dankie te sê in hulle taal.”

“Ek veronderstel so,” sê hy beïndruk en dink daaraan dat hy altyd in internasionale hotelle bly waar almal Engels praat.

Toe hulle etenstyd terugkom by die hotel is hy moeg, maar spyt dat hy nie die res van die dag ook saam met haar kan rondloop nie. Hy is skielik nie lus vir die afsprake van die middag of die droë transaksies wat sy aandag gaan verg nie. Hy voel vreemd verlate toe Victoria met ’n wuif van haar hand verdwyn om die stad verder op haar eie te gaan verken.