Читать книгу Tussen heinings - Corlia Fourie - Страница 10

Op pad om Michelle by die judo te gaan oplaai, hou Elize by Annabelle se huis stil. Sy sal tog ’n halfuur vir Michelle moet wag, kan dit netso wel by Annabelle verwyl. Ook weet Annabelle dalk meer oor die kwaaivriendskap tussen Fransie en Michelle, want uit haar dogter kry sy niks nie.

Toe sy deur Annabelle se voortuin met groot inheemse bome en boomvarings stap, maak Annabelle die voordeur oop. “Net betyds vir koffie,” sê sy, maar ten spyte van dié uitnodiging is haar houding koel. Of verbeel Elize haar dit net?

“Dit sal vinnig moet wees, want ek is eintlik op pad om Michelle op te laai,” sê sy.

Annabelle-se-man verskyn agter haar in die deur. “Stuur ’n sms dat sy hiernatoe moet kom,” sê hy. “Dan kan julle langer kuier.”

Sy onderskep Annabelle se frons aan haar man. Waarsku sy hom? Weet sy van Michelle en Fransie se dinge?

’n Groot perkoleerkan staan inderdaad op die koffietafel. En dis nog halfvol koffie.

Hy sê hy gaan haal vir haar ’n beker en verdwyn in die kombuis.

Elize voel ongemaklik. Sedert die egskeiding het Annabelle haar nog nooit weer na hulle huis genooi nie. En toe sy verlede maand bel om haar met haar verjaardag geluk te wens, het Annabelle ongevraagd gesê dat sy vanjaar nie ’n verjaardagpartytjie gaan hê nie. Maar toe sy later ’n kennis raakloop, het dié vir haar vertel van die heerlike partytjie wat tot laat in die nag aangehou het sodat die bure gekla het.

Voor sy nog iets kan sê, is Annabelle-se-man terug uit die kombuis. Hy skink vir haar koffie, bly staan om die melk en suiker vir haar aan te gee.

“Hoe gaan dit met jou en met die nuwe werk?” vra hy vriendelik.

Elize vertel sonder ompaaie, maar hy bly uitvra, bly glimlag. Terwyl sy praat, kyk Elize na Annabelle wat met pyn op haar gesig na haar man kyk.

Goeie vader, is sy jaloers? Kan sy nie sien dat hy net gaaf probeer wees nie? Dat hy (heel waarskynlik) net soveel belangstelling toon omdat hy weet dat my eks my verwerp het. Dat hy my net ’n bietjie probeer opbeur. Dis tog wat hier gebeur, dan nie?

Annabelle probeer ’n paar keer om ook aan die gesprek deel te neem, maar haar man val haar aanhoudend in die rede. Toe hy oplaas sê: “Annabelle, ek luister die hele tyd na jou stories, ek wil nou hoor wat Elize sê,” voel dit vir Elize of iemand ysblokkies op haar maag pak.

“Maar ek wil hoor wat Annabelle sê, ek het haar lanklaas gesien,” is al wat sy kan dink om te sê.

Is daar trane in Annabelle se oë?

Annabelle maak net ’n afwerende gebaar en sê niks nie. Te besig om haar trane af te sluk?

Mans!? Hy is waaragtig nie van die ongelukkigheid bewus nie. Konsentreer net op haar asof sy ’n langverlore suster, nee eerder lover is … Ag nee, tog net nie dít nie.

Sy moet hier wegkom. As dit so aanhou, gaan sy nie meer een enkele vriendin oorhê nie. Toe sy nou die dag een van haar vorige buurvroue in ’n winkel raakloop, was dié juis tussen koel en yskoud toe háár man vriendelik met Elize gesels. Die buurvrou het die onderklere waarna sy staan en kyk het, net so gelos, nader gekom en by haar man ingehaak. Haar besitreg uitgestal.

Ai tog, het Elize gedink, ek het nog nooit in hom belang gestel nie. Hy is verveliger as die rankplante wat in julle tuin groei. Daarby skinder die buurvrou die hele tyd van hom. Van sy suinigheid, sy traagheid in die slaapkamer, sy traagheid as dit by persoonlike higiëne kom. Die buurvrou sal ’n tang moet saamgee … en selfs dan nog, nee dankie.

“Hoe bly jou nuwe huis?” vra Annabelle-se-man.

Elize vertel dat sy reeds ’n loodgieter moes laat kom omdat daar ’n lek in ’n ondergrondse pyp was.

“En jou dak? Is die dak darem in ’n goeie toestand?”

“Ek weet nie,” erken Elize. Sy het die huis gekoop oor die lekker onthaalhoek in die agterplaas.

“As die dak probleme gee, is dit groot onkoste wat jy nooit sal terugkry as jy die huis verkoop nie. Jy moes vir my gesê het om eers ’n inspeksie te kom doen.”

As sy vir iemand sou vra, sou dit haar broer wees, dink Elize. Maar selfs hy het nie aan ’n dak gedink nie, ook met haar saamgestem dat dit ’n heerlike braaihoekie is.

Weer let sy op hoe Annabelle met neergeslaande oë haar in haar leunstoel terugtrek.

As sy onthou het dat hy sommige Donderdae afhet, sou sy nooit hier aangery het nie. Of dalk tog wel. Sy sou nooit daaraan gedink het dat hy spesiale aandag aan haar sou gee en dat Annabelle daarop sou reageer asof hy hier oop en bloot besig is om te flankeer nie. Of is dit juis wat hy besig is om te doen?

Sy sluk haar koffie en dink ’n vinnige witleuen uit dat sy nog gou by die winkel moet aanry. Eers toe sy ry, onthou sy dat sy nooit vir Annabelle oor Michelle en Fransie uitgevra het nie.

Toe Annabelle-se-man saamstap om haar by haar motor af te sien, wens Elize sy het die oormoed gehad om vir hom te sê om terug te gaan na sy vrou, om haar te komplimenteer met haar voorkoms en omdat sy so baie moeite met die huis doen.

Sy stel op die oomblik nie eens in mans belang nie, dink Elize. Sy is nog nie reg vir ’n ander verhouding nie. Te besig om haar wonde te lek.

Toe sy die volgende oggend op kantoor kom, sien sy die hele redaksie by Ulla se rekenaar staan.

“Ek hou nie van sulke ou vrouens op die voorblad nie,” sê Bessie terwyl almal probeer om beter op Ulla se rekenaar te sien hoe sy die sestig-plus-jarige sangeres ontplooi het.

“Sy’s baie gewild,” sê Lettie van Graan. “Gewilder as sommige van die jonger sangeresse. Help nie jy probeer ’n tydskrif met iemand onbekends verkoop nie.”

Ulla wys weer die oorspronklike foto, en dan die beeld wat so gephotoshop is dat sy skaars ’n plooitjie by haar oë het.

“Uitstekende werk,” sê Lettie.

“Maar waarom ’n ouer, bekende sangeres op die voorblad hê as sy 28 moet lyk?” vra Elize terwyl sy oor almal se skouers loer. Hulle draai om om na haar te kyk.

“Sy is nog steeds herkenbaar,” sê Lettie. “Ons laat haar maar net ’n bietjie minder moeg lyk.”

“Ja, so kan dit tog nie,” sê Ulla en die oorspronklike foto verskyn weer op die skerm. “Geen manier waarop ’n tydskrif met so ’n gesig sal verkoop nie.”

“Dit maak net nie vir my sin nie,” sê Elize. “Watse boodskap stuur ons die wêreld in. ’n Vrou mag sestig wees, mits sy dertig lyk. En as sy dit nie kan regkry nie, sal ons haar so máák.” (Eintlik wou sy “mismaak” gesê het, maar sy het die woord net betyds ingesluk.)

“Nee,” sê Ulla onverstoorbaar. “Ek het glad nie so baie aan die foto gewerk soos sommige van die ander tydskrifte doen nie. Sy lyk darem nog steeds na ’n mens.”

“Sy lyk glad nie soos die vrou wat ek verlede week hier op ons stoep gesien het nie,” sê Elize.

“Jy sal nog leer,” sê Hermia ietwat uit die hoogte: “Op voorbladfoto’s lyk niemand ooit soos mense in die regte lewe nie. Ons verkoop drome, nie die werklikheid nie.”

“Drome?” vra Elize. “Is ons nie dalk besig om gewone vroue minderwaardig oor hulleself te laat voel nie. Hulle kan in elk geval nooit lyk soos die mense op die voorblaaie nie. En nou maak ons die vroue wat mooi genoeg is vir die voorblaaie selfs nog mooier.”

“Almal in die tydskrifwêreld doen dit,” sê Lettie. “Geen manier hoe ons mense met plooie of puisies sonder ’n bietjie hulp op ons voorblad kan loslaat nie. Maak nie saak wat die lesers sê nie. Hulle koop nie tydskrifte met lelike of beplooide vroue nie.”

Ulla werk weer aan die foto. “Dáár, is dit nou beter? Ek het ’n plooitjie by haar mondhoeke teruggesit.

Te min, te laat, wil Elize sê, maar hou haarself in. Dit voel of sy elke keer die enigste teenstem is in enigiets wat hier gebeur.

Sy sien hoe Hermia stil glimlag en onthou dat Ulla nou die dag vir haar gesê het dat sy moet oppas. Sy het voorheen ook saam met Hermia gewerk en gesien hoe sy vir ’n hele paar mense se ontslag verantwoordelik was. “En sy gaan jou nie net met haar giftong bykom nie. Sy gaan jou by wyse van spreke nog daarmee vernietig ook.”

Bessie beduie met haar groot blou oë sy wil iets vir Elize sê.

Hulle gaan sit op die bankie in die tuin.

Bessie steek ’n sigaret aan. Sy lyk besonder jonk en aantreklik in haar blou rokkie, haar mooi bene uitgestrek na die son. “Ek het gister gehoor hoe Hermia vir Lettie sê jy kan nie die werk doen nie.”

“Waar? Hoe?”

“Ek wou vir Lettie gaan sê ek sal die hele dag by M-Net wees. Die deur was nie heeltemal toe nie en voor ek kon klop, het ek vir Hermia hoor praat …”

“Wat het Lettie gesê?”

“Sy’t gesê dis nog te vroeg om te sê. Maar …”

“Ja?”

“Sy hou jou dop.”

“Wie? Lettie?”

“Ja,” sê Bessie asof sy ’n kind is wat ’n sterretjie by juffrou verwag. “Maar ek dink Hermia hou jou ook dop.”

Dis waar. Net nou die dag het sy gesien dat Hermia al die e-posse wat sy vir haar gestuur het, uitdruk en aanmekaar vasspeld. Seker om na Lettie te neem as nog ’n bewys van haar onbevoegdheid.

“Wat gaan jy doen?” vra Bessie.

“Ek gaan … ek weet nie …” Sy weet dit klink lamtietie-damtietie. Sy gaan net nog harder werk, maar sy wil dit nie vir Bessie sê nie.

“Jy moet Hermia terugkry. Skryf ook alles in ’n boek neer wat sy sê en doen.”

“Is dit wat sy doen?”

“Ja. Ek het al gesien as jy praat, skryf sy in haar boekie. Sy het so ’n spesiale pienk boekie waarin sy almal se ‘sondes’ neerskryf. Myne en Ulla s’n ook. En ’n paar keer toe Sarita gepraat het, het sy ook geskryf .”

“Dan moet sy maar skryf. Klink of almal haar vyande is.”

“Maar jy is haar grootste een.”

Elize staan op. “Ek gaan binnetoe. Ek het nog baie werk.”

“Ek gaan eers nog ’n sigaret rook. Maar jy beter aan iets … ’n plan … dink.” Aan haar ernstige gesig kan Elize sien dat Bessie nie ’n grap maak nie.

Elize loop stadig terug. Daar is geen plan nie. Sy was nog nooit in haar werklewe in so ’n situasie nie. Niemand het nog ooit oor haar werk gekla nie. Maar toe sy die stoeptrappies opklim, dink sy dat sy haar die volgende paar weke baie stil moet gedra: Doen net jou werk. Bevraagteken niks nie en temper jou mening. Jy is in ’n vreemde omgewing. Jy wil nie vir jouself die lewe nog moeiliker maak, nog meer belemmerings op jou pad plaas nie. En dink aan ’n paar waarlik goeie idees vir artikels. Jy móét hier oorleef, al is dit net vir die volgende paar maande. Jy het ’n nuwe huis en ’n kind op wie se pa jy nie altyd geldelik kan staatmaak nie.

Die middag toe Elize haar toebroodjies in die tuin eet, kom sit Sarita by haar. Sarita vra of Elize ’n verhaal sal lees. Die verhaal, sê Sarita, is duidelik outobiografies; oor ’n kind wat deur haar biologiese oom gemolesteer is. Dit is met heelwat emosie geskryf en sy kan dit dalk in dieselfde uitgawe as byvoorbeeld twee ligte verhale gebruik.

Elize lees die verhaal en stem met Sarita saam dat dit heel goed geskryf is. “Maar ek dink jy moet vir jouself uitmaak hoeveel grense jy wil verskuif? Is dit nie eerder iets wat ’n mens in ’n artikel moet aanpak nie?”

“Ek is onseker,” sê Sarita, “en ’n redakteur het eendag vir my gesê: ‘When in doubt, don’t.’ ”

“Daar het jy nou jou antwoord, maar, Sarita, het jy nog nooit daaraan gedink om self te skryf nie?”

Sarita maak haar kosbakkie oop, haal ’n hardgekookte eier uit en kap dit liggies teen die bank voordat sy dit begin afdop.

Foeitog, sou sy elke middag hardgekookte eiers eet? wonder Elize.

“Ja, ek wil … ek gaan nog ’n roman skryf, maar ek kom nie so ver nie omdat ek nie dink ek is goed genoeg nie.”

“Wat bedoel jy?”

“Ek wil net skryf as ek soos Marlene van Niekerk of Ingrid Winterbach kan skryf.”

“Dis mal, Marlene is ’n woordfabriek en Ingrid het ’n kolossale kennis van kuns en mitologie.”

“Ek weet, dis waarom ek nie aan die skryf kan kom nie.”

“Dis vir my so vreemd dat jy soos iemand anders wil skryf. Ek lees baie Engelse boeke en al daai skrywers het baie individuele maniere van skryf … en jy, watse raad gee jy vir mense wat wil skryf?”

“Dat hulle op hul gatte moet gaan sit en skryf.”

“Volg jou eie raad en kyk wat gebeur.”

“Dalk is ek net te bang?”

“Waarvoor?”

“Om uit te vind dat ek tweede liga is. Ag aarde, Hennie Aucamp het juis gesê: ‘Tweede liga, maar nie tweederangs nie.’ ”

“Ek dink jy kan jou blerrie wat verbeel as jy jouself in die tweede liga kan inskryf.”

“Amen,” sê Sarita en lag.