Читать книгу Tussen heinings - Corlia Fourie - Страница 7

Op pad Sandton toe terwyl Elize op die N1 stop-ry-stop (sou daar iewers ’n ongeluk wees?), onthou sy dat sy ses maande tevore ook so ’n oproep gekry het. Toe was Eben en Catherine die vorige nag gekaap. Hulle kapers het ure lank met hulle rondgery. Eben-hulle moes agter in hul BMW lê, ’n pistool teen Catherine se kop. Die kapers het al die geld uit hul onderskeie rekeninge getrek voordat hulle hulle sonder hul selfone, beursies en skoene langs die pad afgelaai het. Hulle is gou daarna deur ’n motoris opgelaai wat hulle na die naaste polisiekantoor geneem het. Hulle het toe eers uitgevind dat hulle naby die Hartebeespoortdam was.

Meer as ’n uur nadat sy by haar huis weg is, ry Elize by haar broer se oop hek in. Die skuifhek lê in die blombeddings. Eben staan in die motoroprit en gesels met ’n groot vet polisievrou by ’n motor. Catherine kom uit op die stoep. Sy het jeans en ’n wit hemp aan. Haar bleek vel is sonder grimering en haar bruin hare staan verward asof sy haar hande herhaaldelik daardeur getrek het. Sy het haar skoonsuster ses maande gelede laas so onversorg gesien, dink Elize, ná die kaping.

Toe Eben sy gesig draai om haar te groet, sien sy eers dat sy een oog blou is en dat hy steke op sy voorkop het. Maar toe sy besorg vra of dit seer is, lyk hy vererg. Hy wil nie jammer gekry word nie. “Lyk erger as wat dit is. Gaan troos vir Catherine.”

Die kinders is nie skool toe nie, sit en TV kyk. Hulle is bleek. Die seuns se oë bly op die skerm, maar Rika staan op en gee vir Elize ’n drukkie.

“Hoe gaan dit nou?” vra Elize nadat haar niggie haar ’n tweede keer omhels het.

“Tannie, ek het eers wakker geword toe alles al verby is. Ek bly by my boeties om my ma te help.”

“Michelle stuur groete en sy sê sy is baie jammer en jy moet kom kuier en oorslaap.”

Rika knik en gee Elize nog ’n drukkie. Die kind moet baie groot geskrik het, want sy is nie gewoonlik so liefdevol nie.

Elize gaan saam met Catherine na die groot wit kombuis wat lyk of dit uit ’n oorsese huistydskrif kom. Die meeste van die kaste het glasdeure sodat jy die mooi glase en fyn Engelse breekgoed kan sien. In die middel is daar ’n langwerpige ingeboude tafel waarby die huismense kan sit en eet. Bokant die tafel is ’n kontrepsie waaraan blink potte en panne hang.

Catherine vertel soos ’n slaapwandelaar (of is dit dalk ’n spraakwandelaar?), hoe hulle wakker geword het van ’n geluid, moontlik glas wat breek en dat Eben sy kamerjas aangetrek en sy rewolwer uit sy kas gehaal het. Maar nog voordat hy by die deur kon kom, het twee mans hulle kamer binnegekom … met Klein-Eben … ’n rewolwer teen die kind se kop gedruk. Hulle het reënjasse aangehad, gomlastiekstewels en balaklawas sodat jy net hul woedende oë kon sien.

“The first thing I noticed was the swish, swish of their gumboots and raincoats as they entered the room …”

Hulle wou geld, juwele, selfone en rekenaars hê.

Hulle wou net nie glo dat daar nie duisende rande in die brandkluis is nie.

En toe?

“Ek het nou fokken genoeg gehad. Van die land. Van die mense. Van die hele situasie. Ek het vir Eben gesê ek wil nie langer hier bly nie.”

Elize sê niks nie. Sy het al vermoed hulle oorweeg emigrasie. Catherine het meermale gesê hulle het genoeg punte vir Nieu-Seeland. Dit is net Eben se verknogtheid aan die land en sy mense wat hulle hier gehou het. Vir Catherine gaan dit daarom dat sy ’n veilige toekoms vir haar kinders moet skep. En dat sy al lankal begin twyfel het of dit hier nog hoegenaamd moontlik is.

“Eben het gesê hulle moet Klein-Eben los, gesê hy sal die kluis gaan oopsluit. Hy het sy rewolwer vir hulle gegee. Hulle het Klein-Eben op die bed gestamp, ons selfone gevat en is met Eben hier uit – rewolwer teen die kop. Die deur is toegeklap en gesluit. En ek het op die bed gesit, Klein-Eben vasgehou … nie geweet wat om te doen nie …”

“Rika en die kleintjie?”

“Geslaap, deur dit alles geslaap.”

Elize dink: Hulle kon wakker geword en op so ’n toneel ingestap het. Maar sy sê niks nie.

“Ek en die kind op die bed, klouend aan mekaar … En skielik is daar skote, stemme, mense wat hardloop … buite die huis, deur die tuin … nog skote … en toe Eben se stem …”

“Wat het hy probeer doen? Hulle kon hom doodgeskiet het.”

“Eben het die noodknoppie in sy kamerjas se sak gehad en dit gedruk toe hulle ingekom het. Die sekuriteit was binne minute hier.”

Elize gaan na Catherine, druk haar skoonsus vas, voel hoedat die stywe lyf begin ontspan, hoe sy begin ruk en toe huil asof sy nooit weer gaan ophou nie.

Toe Eben hom later by hulle aansluit, staan hulle nog so. Hy loop na hulle en slaan sy arms om sy vrou en sy suster. Hou hulle albei styf vas asof daar iewers nog ’n aanvaller is waarteen hy hulle moet beskerm.

“Even when I close my eyes,” sê Catherine, “even then I have flashbacks. I can still hear the swish, swish of their raincoats and gumboots.”

Elize maak koffie en toebroodjies vir almal voordat sy werk toe ry.