Читать книгу Ena Murray Keur 9 - Ena Murray - Страница 11

Kerneels en Mara sit op hul gewone plekkie onder die boom op die grasperk en tee drink toe die bekende motortjie stilhou. Albei is dadelik op hul voete, die vreugde, dankbaarheid en verligting duidelik in hul oë.

Dan steek hulle in hul spore vas. Dis ’n wildvreemde meisie wat uitklim. Die teleurstelling spoel deur die ouerpaar. Seker iemand van die hospitaal wat Petra se motortjie terugbring. Daar is seker nie plek daarvoor by die kliniek nie.

Maar wat ’n pragtige meisie! dink albei toe die slanke, beeldskone mens stadig nader stap. En tog … Kerneels trek sy oë op skrefies … daar is iets vaagweg bekends aan haar. Ook Mara voel haar hart ruk. Snaaks, sy het die gevoel sy ken hierdie meisie – of behoort haar altans te ken.

Sy kom voor hulle staan en dan sien hulle die oë, die onseker bang oë. “Hallo, Mamma, Paps. Verlang na my?”

“Petra?”

Sy glimlag, knik, en dan gooi sy haar arms om haar ma se nek en bars in trane uit. Spontaan gaan die ouer vrou se arms om haar, maar steeds lê die verslaentheid en skok in die moederhart. Want selfs die lyfie wat sy nou teen haar vasdruk, is vreemd, onbekend. Hoe dikwels in die verlede het sy haar Petratjie nie ook so vasgehou nie, haar arms vol van die ronde lyfie terwyl haar kind haar bitter trane op die moederskouers uitgesnik het. Maar hierdie vreemde Petra se skraal – amper te skraal – lyfie voel snaaks teen haar.

Dan maak sy haar los uit haar ma se arms en omhels haar pa. Half onseker, half bang hou Kerneels die vreemde wese in sy arms. Hy voel skoon selfbewus, amper skuldig … asof hy hom skielik vryhede met ’n wildvreemde jong dame veroorloof! Hy voel sy gesig warm word en hy kyk oral behalwe in sy vrou se oë wat na die vreemde toneel voor haar staar, verbystering en ongeloof duidelik op haar gesig te lees.

Petra voel die instinkmatige styfheid in haar pa se omhelsing aan en sy kyk op. “Dis regtig ek, Paps. Dis jul eie Petra!”

Haar pa kyk skerp, ondersoekend op haar af en sy hart trek saam met ’n vreemde smart wat skielik van hom besit neem. Nee, hul ou bekende, geliefde Petratjie is vir altyd weg. Sy sal nooit weer regtig hul Petra wees nie. Wat het sy arme kind besiel?

’n Rou snik skeur uit Mara se bors en dadelik gaan die slanke arms weer om haar. “Mamma! Asseblief! Moenie so huil nie! Dis nog ek, al lyk ek anders. Is … is ek dan nie vir Mamma nou mooi nie? Hè, Mams?”

“O, my kind! My kind!” Die ma klou haar dogter vas en dis of sy byna hardop bid ’n wonderwerk moet plaasvind; dat sy weer moet voel hoe haar arms vol word soos voorheen. Eindelik kry sy haar emosie genoeg in beheer dat sy kan terugstaan, moedig opkyk in die pleitende grys oë – die enigste bekende eienskap wat oorgebly het – en met dieselfde wete as haar man in haar binneste: ons dierbare, geliefde Petratjie sal nooit terugkom nie.

“Ek … ek is jammer, my kind. Dit was die skok …” Sy dwing haarself om na die vreemde meisie voor haar te kyk. “Jy is … pragtig. Natuurlik is jy asemrowend pragtig, my … kind.”

Dis wat ons moet onthou, dink sy amper koorsagtig. Sy is nog ons kind. Binnekant is sy nog ons ou Petratjie. Ons moet dit nooit vergeet nie.

Dit duur nie lank voordat die ouerpaar nog ’n ontnugtering kry nie. Ook aan die binnekant het van die ou Petra nie veel oorgebly nie. Verslae sit en luister hulle na haar senuweeagtige gebabbel, iets waaraan die ou Petra haar nooit skuldig gemaak het nie. Die ou Petra was stil, ingetoë, selfs soms swaar van tong. Maar dis amper asof hierdie snydokter ook aan haar innerlike geopereer het.

Dis heeltemal waar dat sy aan die babbel is, en Petra besef dit ook. Maar dis om hierdie verskriklike spanning, hierdie vreesaanjaende vreemde iets tussen haar en haar ouers te verdryf.

Sy vertel hulle van die afgelope maande. Nie alles nie. Oor die verskriklike lyding swyg sy. Maar daar is baie staaltjies wat sy kan vertel, en haar ouers lag beleef daaroor.

Binne-in haar skreeu dit: Wat makeer julle? Ek is Petra. Jul eie Petra! Moenie so na my kyk asof ek ’n vreemdeling is nie! Ek is jul kind! Dan hoor sy haarself weer voortbabbel: “Ek het ook geleer tennis speel, geleer dans, en sommer ook ’n modelkursus gevolg. Dit was geweldig interessant. Ek …”

“Pe … e … kind, voel jy nie moeg nie? Dink jy nie jy moet ’n rukkie gaan rus nie?” Dis of haar ma dit moeilik vind om haar selfs op die ou bekende naam aan te spreek!

“Nee, natuurlik nie, Mamma. Ek is so fiks soos nog iets!”

“Maar … e … Pappa kan jou goedjies inbring. Jy wil seker uitpak en so aan … of wil jy nog ’n bietjie tee hê?”

Ek het nie vir ’n koppie tee gekom nie! Ek het huis toe gekom! skreeu dit weer in haar, maar sy staan op en voel skielik moeg. “Ja. Ek dink ek moet maar gaan uitpak. Dan is dit ook klaar.”

Die grys oë is stil toe die kamerdeur agter haar toegaan en haar blik deur die bekende kamer dwaal. Selfs hier voel sy vreemd, ’n indringer. Sy weet dis verspot, maar sy kry die gevoel dat selfs haar ou kamertjie haar nie, soos sy verwag het, verwelkom nie.

Sy buk vinnig af, begin haar tasse oopmaak. Natuurlik gaan dit aanpassing verg van haarself én haar ouers. Sy moet onthou sy voel nog maar binnekant dieselfde, maar dis haar ouers wat skielik teen ’n wildvreemde gesig moet vaskyk. Natuurlik sal dit ’n rukkie duur. Maar dit sal regkom.

Sy maak die kasdeur oop, en haar blik val op ’n paar ou rokkies wat sy hier laat bly het toe sy weg is. Sy haal een uit, hou dit omhoog. Het sy werklik ’n paar maande gelede hierdie onooglike gedrog gedra? Sy gril, bondel alles bymekaar en dink met ’n skewe glimlaggie: Ek kan dit gerus vir Klaus Wagner stuur vir sy maandelikse rommelveiling!

Dan tref iets haar: Sy is daar weg sonder om die man te betaal! Sy sal dit so gou moontlik moet regstel.

Toe Kerneels weer langs sy vrou kom staan nadat hy die tasse ingedra het, plaas hy sy arm om haar skouers en druk haar ’n oomblik teen hom vas. Woorde is nie nodig tussen hulle nie en ’n paar minute vind hulle vertroosting in mekaar se begrypende nabyheid. Dan lig Mara haar kop van haar man se bors af en kyk met bekommerde oë na hom.

“Kerneels, jy moet dadelik na Paula-hulle gaan. Jy sal hulle moet waarsku.”

Hy knik, sug, en laat sy arm val. “Ja. Hulle sal moet voorbereid wees – veral Paula. Ek weet nie hoe …”

Hy swyg magteloos en sy vrou knik begrypend. “Ja. Ek besef nou dit was verkeerd van ons om hierdie ding geheim te hou vir hulle. Ons moes nooit na Petra geluister het nie. O, Kerneels, wat gaan ons doen?”

“Wat kán ons doen, my vrou? Ons kan maar net probeer om vir haar dieselfde ouers te wees as … voorheen.”

Maar dit sal nie maklik gaan nie, besef albei. In hul harte sal die beeld van die ou Petra maar bly voortleef … en sal hulle na dáárdie Petra verlang.

Mara wuif vir haar man toe die motor vertrek, dan draai sy om, begin die teegoed bymekaarpak. Haar hande verstil. Die eerste keer tref dit haar: Petra, die nuwe Petra, het baie te sê gehad netnou, maar sy het nie een keer verwys na of uitgevra oor haar suster en dié se man nie. Met die intuïsie wat net ’n moederhart ken, weet sy dat hierdie onheilsgevoel in haar binneste nie ongegrond is nie. Daar het in die verlede al baie trane oor haar wange gerol ter wille van Petra. ’n Beklemmende, dreigende gevoel binne-in die moederhart waarsku haar daar gaan in die toekoms ook nog baie trane oor haar wange rol … as gevolg van die nuwe Petra.

Eers toe hulle aan die middagtafel sit, kom Paula en Eugene ter sprake. Dis ook nie Petra wat eerste na hulle verwys nie, maar haar pa, en hy doen dit met opset.

“Ja, terloops, Paula het laat weet baie welkom tuis. Ek was netnou vir so ’n heen-en-weertjie daar aan.”

Petra kyk haar pa bedaard in die oë. Sy kan dink hoekom hy vir ’n heen-en-weertjie daar was. Sy voel teleurgesteld. Sy sou verkies het dat Paula niksvermoedend hier moes instap. “Dankie. Hoe gaan dit met haar?”

“Dit gaan darem nou weer aan.”

Sy frons liggies. “Het sy dan iets makeer?”

“Nee, maar …” Weer besef Mara dit was ’n fout om die afgelope paar maande al die dinge so in duisternis en geheimsinnigheid te hul. “Paula is verwagtend.”

“So?” Die stemtoon is heeltemal gevoelloos.

“Ja, maar sy was van die begin af nie gesond nie. Aan die begin, die eerste drie maande, was sy vreeslik naar, kon niks binnehou nie. Selfs die water wat sy drink, het uitgekom. Nou gaan dit beter, maar daar is ander simptome wat onrusbarend is, gevolglik lê sy meer as wat sy op is. Eugene is maar bekommerd oor haar – ons ook.”

“Hoe ver is sy?”

“Daar is nog omtrent drie en ’n half maande oor.”

“Ek begryp. Ek … is jammer om te hoor sy het probleme.” Dit word stil om die tafel, want steeds is daardie vreemde, teruggetrokke atmosfeer tussen hulle. Petra peusel net aan die kos in haar bord. Sy sal tog moet onthou om haar ma te sê sy het nie meer haar eertydse eetlus nie, dat sy geen stysel meer eet nie, dink sy.

Paula is swanger. Skielik vlam die bekende brandpyn van weleer weer in haar op. Paula verwag Eugene se baba … die kind wat sý moes gehad het. Haar suster het nie net Eugene van haar gesteel nie, maar ook sy kind.

Vaagweg hoor sy haar pa se stem: “Eugene het ’n nuwe huis in daardie nuwe woonbuurt vir hulle gekoop. Paula het gesê sy sal vanmiddag kom groet. Sy moet weer na die ginekoloog en dan sal sy sommer op pad daarheen hier aankom. Haar dokter het gesê sy moet so min moontlik bestuur. Dis glo baie nadelig.”

Petra se gesig is uitdrukkingloos toe sy daardie middag ’n motor voor haar ouerhuis sien stilhou. Binne-in haar trek elke senuwee saam. Dan stap sy die gang af, gaan staan in die deur van die sitkamer.

Die twee susters kyk mekaar aan. Dan moet Mara haar een dogter vinnig help om op ’n stoel te kom, en sy kyk bekommerd af op die bleek gesiggie.

“Paula! Paula, is alles reg? Voel jy sleg, my kind?”

Maar Paula hoor haar ma nie eens nie. Sy staar na die vreemde gestalte in die deur asof sy na iets van ’n ander planeet kyk. En Petra kyk terug na die vrou op die stoel, sien alles raak. Die vol, ongemaklike figuur, die wye rok wat effens slordig vertoon, die hare wat sommer agteroor gekam is en nie netjies vertoon nie, die bleekheid van die gelaat en die gelaatstrekke wat te skerp in ’n maer gesiggie uitstaan, die gesig sonder enige teken van grimering. Paula … Sy is verbyster. Wat het van die eertydse Paula geword? Waar is die onweerstaanbare, beeldskone meisie wat haar altyd soos ’n wurm in die stof laat voel het?

Haar voete dra haar amper onwillig nader. Toe sy by die stoel kom, sak sy af op haar hurke, probeer glimlag. “Hallo, Paula.”

Steeds is die ander verbyster. Dan prewel sy: “Paps het my gewaarsku, maar … ek het nie … so iets verwag nie!”

Petra se mondhoeke kry ’n wrang trekkie en haar oë kyk haar suster uitdagend aan. “Ja. Klaus Wagner het ’n goeie stukkie werk gedoen.”

Skielik is die bordjies verhang en besef Mara dat sy, anders as in die verlede, Paula moet beskerm. Sy druk haar dogter terug teen die stoelleuning en sê saaklik: “Rus bietjie, my kind. Ek gaan haal tee.”

Paula gehoorsaam, maar haar oë bly op die vreemde meisie hier voor haar. Kan dit werklik Petra wees? vra sy haarself verstom af.

Die geselskap wil weer nie vlot nie. “Hoe gaan dit met Eugene?”

“Goed.” Paula sluit haar oë ’n oomblik lank. Eugene … Wat gaan Eugene se reaksie wees as hy hierdie meisie sien? Nie met die beste wil ter wêreld kan sy aan hierdie nuwe Petra as haar eertydse suster dink nie. Dit is nie Petra dié nie. Dis ’n vreemde, gevaarlike vrou!

“Hoekom … hoekom het jy dit gedoen?”

Petra glimlag, haar stem koel. “Jy vra nog! Dis tog vanselfsprekend.”

Ná ’n sukkelende gesprek staan Paula eindelik swaar uit die diep stoel op. Petra kyk haar vas aan.

“Sê groete vir Eugene. Ek sal hom baie graag weer wil sien.”

“Ja. Hy sal jou … ook weer wil sien. Tot siens, Mamma. Tot siens, Petra.”

“Tot siens, Paula. Ek sal môre of so kom inloer om te sien waar julle nesgeskop het.”

Daar is ’n vreemde glimlaggie om haar mond terwyl sy die motor agterna kyk. ’n Lig van oorwinning gloei in haar oë en vir die gevoel van bevrediging wat nou in haar lê, sou sy Klaus Wagner dubbel soveel betaal het. Die bordjies is verhang. Die eerste keer in haar lewe het sy vrees vir háár in Paula se oë gesien. Die eerste keer in haar lewe voel sy: arme Paula!

Daar is egter geen glimlag om die ouer vrou se lippe terwyl sy na haar dogter kyk nie. Toe sy Petra se blink oë ontmoet, lê die kommer naak in hare.

“Wat is jou toekomsplanne?”

Petra se gesig verstrak. Haar toekomsplanne? “Ek het nog nie besluit nie.”

“Gaan jy weer werk?”

“O, ek weet nie. Ek is in elk geval nie haastig nie.”

Mara byt haar onderlip vas, waag dit dan: “Dink jy nie dit sal beter wees om op ’n ander plek ’n nuwe begin te maak nie … e … Petra?”

Sy kyk haar ma vas aan. Sy kan raai wat hieragter skuil. Dan glimlag sy weer, maar dit bereik nie haar oë nie. “O, ons sal maar sien wat die toekoms inhou. Ek wil nou eers ’n rukkie lank my nuwe voorkoms geniet. Dan sal ek weer aan werk begin dink. Daar is baie tyd.”

Eugene frons toe hy laatmiddag by sy huis instap en sy vrou op die bed aantref, bleek en duidelik senuweeagtig. Dit lyk selfs of sy aan skok ly, en hy buk vinnig oor haar. Die ginekoloog het dit baie duidelik gestel dat Paula onder geen omstandighede aan uitputting, kommer of skok blootgestel mag word nie.

“Wat makeer, my liefste! Voel jy sleg? Was jy toe vanmiddag by die ginekoloog?”

Sy knik, gryp hom vas en hy voel hoe haar liggaam teen syne bewe. “Hou my vas, Eugene! Ek is bang!”

“Toe nou, liefste. Daar is niks om voor bang te wees nie. Ons gaan ’n keisersnee doen en …”

“Jy moet haar sien! Jy moet haar net sien!”

Hy frons diep, kyk op haar af. “Waarvan praat jy?”

“Petra. Van Petra. Jy moet haar net sien! Eugene, jy sal haar nie herken nie! Sy is … asemrowend pragtig … beeldskoon! En sy is anders … so heeltemal anders as die ou Petra wat ons geken het! Sy maak my bang! Ek sê jou, sy maak my bang!”

Dokter Eugene Minnaar kyk op sy polshorlosie en is dankbaar om te sien sy spreekkamerure is amper verstreke. Hy is haastig om by die huis te kom. Hy voel onrustig oor sy vrou. Hy het eers daaraan gedink om sy skoonma te bel en te vra of sy nie vandag by Paula sal bly nie. Toe het hy daarvan afgesien. Dan kom Petra dalk saam, en dit moet allermins gebeur. Hy het klaar besluit hoe minder die twee susters mekaar in die toekoms sien, hoe beter, veral totdat die kleintjie eers daar is.

Natuurlik ruk Paula hierdie ding van Petra uit verband. Haar senuwees is deesdae skoon op hol en sy voel siek en sleg … ’n seldsame ervaring vir die dartelende vlinder van weleer. Hy glimlag teer. Daar het nie juis veel van die dartelende vlinder oorgebly nie, dit moet hy erken. Maar hy het haar liewer as ooit. Sy gaan die ma van sy kind word.

Hy kyk op toe sy ontvangsdame binnekom. “Dis ál vir vandag, nie waar nie?”

“Hier het nou net iemand ingekom, dokter. Die laaste een.”

“Goed. Stuur hom maar deur.”

Dis egter nie ’n hom nie, maar ’n haar … en Eugene se oë rek effens. Wat ’n pragtige mens!

“Kom sit, dame. Ons het nog nie kennis gemaak nie, het ons?”

Die lippe plooi in ’n glimlag en die grys oë dartel in syne. Sy bly staan, gaan sit nie op die aangebode stoel nie, en hy bly ook besluiteloos staan. Dan frons hy liggies. “Of het ons al? Ek moet sê daar is iets … Nee, ek sou u beslis onthou het as u al voorheen hier was,” laat hy glimlaggend, galant hoor. Nee, hierdie meisie sal ’n mens nie vergeet as jy haar eenkeer ontmoet het nie.

“Moenie sleg voel nie, Eugene. My eie pa en ma het my nie geken nie! Hoe gaan dit?”

Sy glimlag verdwyn. Kan dit wees? “Petra!”

“Die einste. Hallo daar!” Sy begin gewoond raak aan die algehele verstomming wat elke keer op haar eie bekendstelling volg. Sy lag nou, klokhelder, kom nader na waar hy versteen staan, en die grys oë terg en tart hom uit die onbekende gesig. “Ons het mos intussen familie geword. Ons behoort seker te soengroet, of hoe?”

Sy omraam skielik sy gesig met haar slanke hande, trek sy kop nader en soen hom vol en innig op die lippe. Dan lag die grys oë weer in syne op. “Jy het nog niks verander nie, my ou vriend.”

Hy spartel om sy skok te bowe te kom. “Net ’n paar maande ouer en wyser, dis al.” Hy maak keel skoon, stap vinnig terug na sy stoel agter die lessenaar, sy bene lam en bewerig onder hom. Geen wonder Paula was in ’n toestand van skok nie! Hy voel self soos ’n man wat uit die bloute deur ’n weerligstraal getref is.

Sy kom sit op die hoek van sy lessenaar en swaai een goed gevormde been rustig heen en weer. ’n Sagte, verleidelike parfuum prikkel sy neusgate. Duur parfuum … soos wat hy nie vir sý vrou kan bekostig nie.

“Hoe lyk ek vir jou?”

Hy word gedwing om sy blik oor haar te laat gaan, en hy voel skielik ’n beklemming in hom. Hy voel meteens soos ’n vlieg in ’n web … terwyl die spinnekop al hoe nader kom.

“Goed.”

Weer klink haar geamuseerde laggie op. “Net goed? Kom nou, Eugene! Na alles wat ek deurgemaak het en die prys wat ek daarvoor betaal het, kan jy gerus ’n beter kompliment kwytraak! Probeer weer, toe!”

Dis asof daar ’n swaar drukking op sy bors is. Die ou Petra sou nooit só gepraat het nie, sou nooit so duidelik koket gewees het nie, ook nie so vol selfvertroue nie. Daar is niks van die ou Petra oor in die pragtige skepsel hier voor hom nie. Net die oë … maar selfs hulle het verander. Hierdie oë dartel, spot, terg, tart hom … en die ou Petra se oë het sulke dinge nooit geken nie. ’n Fyn wysvingertjie trek skielik teen sy wang af en roer liggies in sy een mondhoek. “Toe nou! Jy is nog dieselfde Eugene. Jy kan tog nog sien wanneer ’n vrou mooi is.”

Hy staan op, stap aan die ander kant van die lessenaar om. “Jy sal my moet verskoon, Petra. Ek moet huis toe. Ek is bekommerd oor Paula. Sy voel nie te …”

“O ja! Sy verwag mos.” Weer die klokhelder laggie. “Ek is hopeloos agter met my gelukwensings. Ek moet jou nog gelukwens met jou huwelik en die nuwe paskap en … wat nog? En ons het nog nie eens behoorlik gegroet nie!” Sy sien sy verleentheid en dit laat weer ’n warm gevoel van bevrediging in haar opkom. “Ek het Paula belowe ek sal vandag kom kyk waar julle bly. Gee jy om as ek saamry?”

Hy frons. “Het jy dan nie met jou motor …?”

“Nee. Paps het my netnou in die stad afgelaai. Ek het hom gesê ek sal self weer by die huis kom. Jy kan my maar later terugbring, of hoe? Paula is mos darem nie ’n invalide nie.”

Toe Eugene eindelik daardie aand terug is by die huis, tref hy sy vrou roerloos en met wawydoop oë in die bed aan.

“Hoekom het jy nie solank geslaap nie? Jy het baie rus nodig, Paula.”

“Die werklike rus lê binne, en daar …” Sy swyg, kyk haar man met groot, bang oë aan. “Het jy nou gesien wat ek bedoel het?”

Hy sug, sy oë ontwykend toe hy ook begin uittrek. “Wat bedoel jy?”

“Ek praat van Petra, natuurlik!”

“Wat van haar?” Sy stem is ongeërg, te ongeërg. “Ek moet erken, ek het in my lewe nog nie ’n briljanter stukkie snykunde gesien nie. Daardie man is ’n genie.”

“Dan … dan dink jy ook sy is pragtig?”

“Natuurlik is sy pragtig, Paula. My magtie, dis ’n feit wat nie misgekyk kan word nie.” Hy kyk reguit na haar, probeer sy ongeduld beteuel. Hy voel onrustig, op ’n vreemde manier omgekrap hierbinne. Nou moet Paula ook nog aanhou … “Wat wil jy my regtig vra, my vrou?”

“Sy is meer as pragtig. Sy is gevaarlik, Eugene!”

Hy lag, maar dis nie ’n ongeërgde, geamuseerde laggie soos hy dit wou hê nie. Daar is ’n ondertoon van spanning in. “My liewe Paula, hoekom sal Petra nou skielik gevaarlik wees net omdat sy mooi is? Petra? Onthou jy haar …?”

“Die ou Petra is dood. Sy het onder daardie genie, soos jy hom noem, se operasiemes gesterf. Ek dink … ek dink daardie man weet dit net nie, maar hy het ’n monster geskep.”

“Paula!” Hy kyk haar geskok, bekommerd aan. “Jy praat van jou suster!”

“Nee, ek praat nie van my suster nie. My suster is dood! Ek praat van hierdie nuwe … nuwe ding wat vandag in ons lewens ingestap het!”

Sonder ’n woord staan hy op, neem ’n pilletjie uit ’n bottel en hou dit na haar toe uit. “Sluk dit en bedaar, asseblief. Sy het niks met ons te doen nie, Paula. Ons twee is getroud en ons gaan ’n kind hê. Aan daardie feite kan sy niks verander nie.”

Maar toe hy later sy vrou se egalige asemhaling langs hom hoor, lê hy nog wakker. ’n Uur of twee later staan hy saggies op en ook hý gooi ’n pil agter op sy tong. Petra … Hy kan dit nog nie glo nie!

Dis ’n paar dae later dat Petra weer by die bekende voorportaal instap. Die vrou by die ontvangstoonbank glimlag vir haar. Petra was mos maande lank ’n geliefde inwoner.

“En hoe gaan dit met die nuwe vlinder in die groot, wye wêreld?” vra sy skertsend.

Petra glimlag, knipoog. “Puik! Net mooi honderd persent! Is die grootbaas hier?”

“Ja. Hy is nou net daar in.”

Sy knik, klop liggies, stap dan binne. Sy het verwag dat hy met haar in verbinding sou tree sodra hy van sy kongres terugkeer, maar sy het vergeefs gewag. Hulle kyk mekaar stilswyend aan en dan vroetel sy senuweeagtig met haar handsak. Dié man kan haar ontstig deur net na haar te staan en kyk!

“Ek het jou net kom betaal. Die dag dat ek ontslaan is, was jy nie hier nie.” Sy maak haar tjekboek oop, sit dit op die lessenaar neer, en dan word dit by haar geneem.

“Dankie. Ek sal dit self uitskryf. Jy kan dit net teken.” Sy frons, maar laat hom begaan en teken gehoorsaam haar naam onder die bedrag.

“Jy het vergeet om die datum in te skryf.”

“Ek het nie. Ek sal die datum inskryf die dag wanneer jy my kom vertel dat jy geluk gevind het met jou nuwe self. Terloops, hoe vorder die romanse met jou swaer? Al resultate behaal?”