Читать книгу Ena Murray Keur 9 - Ena Murray - Страница 6

Dokter Eugene Minnaar het vandag blykbaar baie om oor na te dink, want hy is stil en ingetoë in die operasiesaal. Hy moet ’n paar ernstige operasies uitvoer – dalk is dít die rede. Die suster voel dit aan en trek haar stilswyend terug agter haar groen masker en oorjas.

Eers toe hy al sy operasies afgehandel het, kyk hy haar die eerste keer reguit in die oë.

“Dankie, suster Prinsloo.”

Sy gee net ’n kort kopknikkie, draai om na die wasbak om weer vir die volgende operasie te begin skrop. Hy staan ’n oomblik aarselend in die deur, draai dan om, neem sy baadjie van die haak af en begin met die gang af in die rigting van die sale stap.

Nie hy of enige van die ander dokters wat sy langs die operasietafel bystaan, beleef haar anders as bekwaam soos gewoonlik nie. So hoort dit mos ook. So is sy opgelei. Wanneer jy langs die operasietafel staan, bestaan persoonlike gevoelens nie. Maar afgesien van dít wat deur die jare heen by haar ingeburger is, snel iets anders haar ook vanoggend te hulp – ’n koue doodsheid wat haar van elke emosie stroop. Sy is soos ’n robot, ’n lewende lyk wat reageer sonder enige wil van haar eie.

Só kom sy die dag aan diens en gaan later met dieselfde vreemde gevoel van onwerklikheid huis toe, asof sy buite haarself leef. Net een keer ervaar sy iets soos gevoel – ’n pynlike sametrekking van die hartspiere – toe sy by die hoofingang uitstap en die man wat eenkant staan en wag, haar aandag trek.

Dit verstil weer in haar en sy probeer hom nie vermy nie. Sy stap eerder reg op hom af.

“Ek het op jou gewag.”

Sonder ’n woord klim sy in die motor en hy kyk haar ietwat verbaas aan. “Wat van jou motor? Het jy nie vandag …?”

“Ja. Ek het.”

Hy frons nou diep en daar is kommer in sy oë. “Is … makeer daar iets, Petra?”

“Nee, maar daar is iets wat ek jou wil sê.”

“Ja?”

“Ek gaan weg.”

“Weg? Hoe bedoel jy?”

“Ja. En ek wil hê ons moet liewer vergeet van alles wat tussen ons … e … gesê is.”

Sy frons is nou diep, sy oë skerp. “Wat bedoel jy?”

“Jy moet van my vergeet.”

“Petra! Wat? Luister …”

“Jammer, Eugene. Ek erken ek was ’n rukkie aangetrokke tot jou, maar … dit was nie ernstig nie. Ek besef nou dit was sommer maar …” Sy kry dit selfs reg om ietwat geamuseerd te glimlag – of, altans, dis hoe sy hoop dit lyk. “Sien, ek het nie baie kêrels in my lewe gehad nie. Toe jy aandag aan my gee, het ek my verbeel … Ja, dit was net verbeelding.”

Sy kan die ongeloof in hom aanvoel. “Hoekom wil jy dan weghardloop?”

Weer, soos netnou, is daar net ’n vlugtige sametrekking van die hartspiere. Dan skud sy haar kop. “Ek is al jare in ’n groef. Ek weet dit lankal. Ek moet ’n slag gaan … lewe.”

Nou kan sy die agterdog in sy stem hoor. “Was jy gistermiddag aan diens?”

Die verbasing in haar stem klink so eg dat sy amper daarvoor skrik. “Natuurlik. Jy weet dit tog. Hoekom?”

Hy kyk eerste weg, sy stem kortaf. “Nee, ek … vra sommer. Petra, ek moet erken jy het my nou heeltemal onverhoeds betrap. Ek was so seker dat jy … dat ons …”

Hy swyg verdwaas en sy kyk stip voor haar deur die voorruit, haar oë hard. Ja, Eugene. Jy was so seker dat ek jou teen jouself sou beskerm. So seker dit is die verstandige ding om met my te trou – omdat dit veilig is vir ’n man om met ’n betroubare, deugsame, lelike vrou te trou eerder as met dié beeldskone vlinder wat oor jou hart sal fladder.

“Ek is jammer, Eugene, as ek jou … onder ’n wanindruk gebring het. Dit was nie doelbewus nie. Wel, dis al. Ek wou net sê …”

“Wag eers. Wanneer wil jy gaan?”

“Ek het netnou my bedanking by matrone ingedien. Aangesien ek nog agterstallige verlof het, is sy bereid om my die end van die maand te laat gaan.” Dis onnodig om hom te vertel dat sy matrone verseker het sy is bereid om daardie verlofmaand se geld in te boet om dadelik te kan gaan. Wat maak ’n paar rand saak? Sy het sakke vol geld, soos Paula dit stel.

“Maar dis die einde van dié week al!”

“Ja.”

’n Swaar, kort stilte volg. “Petra, is jy baie seker?”

“Ja. Ek is baie seker.” ’n Kortaf, bitter laggie. “Ek gaan die lewe eers geniet met tant Petronella se geld voordat ek weer gaan werk.”

“Dan is dit die erfgeld wat na jou kop gegaan het.” Sy stem klink teleurgesteld, maar sy maak asof sy dit nie hoor nie.

“Miskien het dit. Jy moet onthou, ek het nog nooit soveel geld gehad nie. Dis net menslik dat ek dit wil gebruik.”

Sy hande gryp haar skouers vas. “Petra, kyk na my. Nee, kyk my vas in die oë. Ek vra jou weer om met my te trou – volgende week, as jy wil. Asseblief!”

Haar oë rus stil, kalm in syne. “Dankie vir die eer, Eugene, maar … nee, ek wil nie met jou trou nie. Asseblief, aanvaar dit so.”

Toe Petra enkele minute later in die gang afstap, kom sy tot stilstand toe sy haar suster deur die oop slaapkamerdeur gewaar. Soos sy verwag het, lyk Paula asemrowend in haar nuwe geskenk.

“Ek kon dit nie verhelp nie. Ek móés dit weer aanpas.”

“Dit pas jou uitstekend.”

“Mams sê ek mag dit nie neem nie. Jy het dit vir jouself gekoop.”

“Ja, maar ek het geweet dis nie my soort rok nie. Dit pas nie by my nie. Neem dit gerus. Ek gaan môre vir my weer een koop – sommer ’n paar.”

“O? Hoekom?”

“Vir my vakansie.”

Haar ma het stil agter haar verskyn en vra verbaas: “Gaan jy met vakansie? Wanneer begin jou verlof?”

“Die einde van die week. Dis eintlik nie verlof nie. Ek het bedank.”

“Bedank?”

“Ja. Ek het gedink: waarom sakke vol geld hê en dit nie gebruik nie?”

Sy verdwyn in haar kamer en ma en dogter se oë ontmoet. Daar is ligte afguns in Paula se stem te bespeur. “Gelukkige meisie!”

“Is sy? Ek wonder.” Die ouer vrou stap weg, druk sonder seremonie die kamerdeur oop, sien haar dogter voor die venster staan en uitstaar.

“Petra, wanneer het hierdie planne begin? Ek bedoel, jy en Eugene … Of wil jy eers gaan vakansie hou voordat …?”

“Daar is niks tussen my en Eugene nie.”

“Hoe nou? Jy het dan gesê …”

“Ek weet, maar ek het die saak oordink.” Wonderlik hoe ongeërg haar eie stem in haar eie ore klink. “Dit sal verspot van my wees om nou te gaan trou, noudat ek skielik ’n skatryk meisie is en ook die lewe kan geniet, of hoe?”

Toe Paula die volgende dag terug universiteit toe vertrek, neem die twee susters heel vriendelik van mekaar afskeid.

“Dink aan my wat sit en swoeg met eksamenvraestelle wanneer jy so heerlik rinkink.”

“Ek sal. Dink jy jy sal vanjaar die paal haal?”

Paula trek ’n gesig. “Ek hoop so. Ek gaan in elk geval nie terug nie. Ek is nou moeg van die universiteit. Wanneer is jy van plan om op jou wêreldreis te vertrek?”

“Jy vergroot weer. Ek het niks van ’n wêreldreis gepraat nie. Ek sal dié week my planne agtermekaar kry.”

“Gaaf. Geniet die tyd, sus.”

Petra het die rooi sportmotortjie agterna gekyk en toe na haar eie gestap.

In die middestad parkeer sy, klim uit en stap ’n gebou binne. Sy kyk soekend om haar rond terwyl sy in die lang gang afstap. Dan val haar blik op een van die deure en sy stap nader.

Dr. K. P. Wagner. Plastiese chirurg. Onderaan staan ’n aantal grade indrukwekkend in swart letters op die koperplaat gedruk.

Sy aarsel. Is sy nie nou belaglik nie? Om tot sulke uiterstes te wil gaan … Dan verdring die kille vasberadenheid weer die twyfel in haar. Die jare van minderwaardigheid was nie belaglik nie. Wat haar oë moes aanskou en haar ore moes hoor toe sy gistermiddag tuisgekom het, was nie ’n grap nie. Dit was die wrede werklikheid.

Sy druk die deur oop, stap na die ontvangsdame. “Kan ek dokter Wagner spreek, asseblief?”